Het is vandaag gedichtendag en er zijn mensen die daar iets om geven. Hier is een gedicht dat ik laatst heb geschreven.
Delhaize
De bomen sterven,
de blad’ren bederven,
we stevenen op de top af
en ik sta in reserve.
Een herwonnen ambitie
terug verloren
met een vergane traditie
onveroorloofd.
En ik,
ik maak lijstjes.
Lijstjes van plichten
en lijstjes van zuchten.
Van meisjes en
van reisvluchten.
Lijstjes voor mijn noden
(lijstjes van de doden)
en alles wat ik nog wil doen
voor ik op mijn lijst verschijn.
Chaotisch n de ordening
met uitzonderlijke uitzondering.
Geen zonde, geen misdaad.
Enkel lijstjes.
Geen kwaad.
29-01-2015
19-09-2014
Petrarca Had Gelijk
Ik zit hier al een tijdje op te broeden, dus ik besloot het wereldwijde web als publicatiemedium te gebruiken in afwachting van een echte druk.
Ik heb wat gedichten geschreven begin 2014 (noem het poëzie, noem het woordkunst, noem het gayyyyyy, whatever) en verzameld in het poëzie zine/poëzine "Petrarca Had Gelijk" - een verzameling schrijfsels over die ene keer dat er iets gebeurde en ik iets voelde op een bepaalde manier.
10-06-2014
Boktor #4
De fijne mensen bij Boktor hebben het mij gemakkelijk gemaakt en hebben mijn contributie alvast online gezet zodat iedereen ze kan lezen:
http://www.boktormagazine.com/boktor-04-suzy-miller/karel-geuens-the-potential-lives-of-suzy-miller/
Voor de mensen die te lui zijn om op de link te klikken:
http://www.boktormagazine.com/boktor-04-suzy-miller/karel-geuens-the-potential-lives-of-suzy-miller/
Voor de mensen die te lui zijn om op de link te klikken:
Constraints
Age: 23,67 (my latest phone bill).
Every 9th word has to be an animal.
Untitled story
Suzy Miller wasn’t even awake yet, but her cat was. This little fellow decided to put his ass straight onto her face, so she woke up. “Rats!” she yelled in a daze of confusion and sloth. She got out of bed, yawned, and couldn’t bear the bright natural light coming through the window’s insect screen. She felt awful. Yeah, these were the dog days. Suzy Miller stretched and scratched her stupid mosquito bites. The window screen had some holes. Probably moths. Fuck.
Everything sucked and her parents were being bitches. Suzy was sick of everyone, and while Very Ape was playing loudly, she decided to leave the bird’s nest. She would just walk around town and horse around, maybe go to the park and chase geese. And when it would become dark, and the bats started coming out, she would look for a foxy abandoned building to stay the night, away from snakes and other dangers. She had always learned to duck and cover in such dangerous situations, but with snakes that didn’t really work. Suzy was a tough chick but when it came to large and venomous serpents she was out. She turned into a big scaredy-cat.
Age: 23,67 (my latest phone bill).
Every 9th word has to be an animal.
Untitled story
Suzy Miller wasn’t even awake yet, but her cat was. This little fellow decided to put his ass straight onto her face, so she woke up. “Rats!” she yelled in a daze of confusion and sloth. She got out of bed, yawned, and couldn’t bear the bright natural light coming through the window’s insect screen. She felt awful. Yeah, these were the dog days. Suzy Miller stretched and scratched her stupid mosquito bites. The window screen had some holes. Probably moths. Fuck.
Everything sucked and her parents were being bitches. Suzy was sick of everyone, and while Very Ape was playing loudly, she decided to leave the bird’s nest. She would just walk around town and horse around, maybe go to the park and chase geese. And when it would become dark, and the bats started coming out, she would look for a foxy abandoned building to stay the night, away from snakes and other dangers. She had always learned to duck and cover in such dangerous situations, but with snakes that didn’t really work. Suzy was a tough chick but when it came to large and venomous serpents she was out. She turned into a big scaredy-cat.
Suzy
still slept with her old wrecked teddy bear, Mr. Cuddlebutt. Suzy would
leave him for the fishes when she would leave home. She was a bitch,
too, sometimes. Heartless, cold, kinda dumb. Like most primates. I guess
growing up does strange things to human beings. At certain times she
could get really cocky, too. She grabbed her borrowed copy of The Raven
by Edgar Allan Poe, who she considered the bee’s knees in American
poetry. She also liked Virginia Woolf a lot. And of course she liked
candy, bunnies, TV shows and bike rides. Everybody does.
She’d worm her way out of the back door to fly to her freedom. She would dance like a puppy and run away, far away to wherever her spider sense would take her. This trip would be doggone awesome, surely. Her father, Jaq, named after the mouse from Cinderella, was listening to a record by Seal so he wouldn’t notice her crawling on her leopard print slippers. She’d be gone.
Of course her pigeon’s instinct prevented her from doing anything. She totally pussied out. She went back to sleep on her sheep’s wool pillow and thought about spending the summer’s lamb’s tail reading books, sleeping and playing Sonic The Hedgehog. He reminded her of herself. The hair, mainly.
Voila. En nu ga je naar de website om Suzy Miller te kopen, en eventueel No Regerts, O.H. Buoy en Robot-K ook. Er staan publicaties van mij in elke editie, dus dan weet je dat het de moeite is. Denk ik.
Merci!
She’d worm her way out of the back door to fly to her freedom. She would dance like a puppy and run away, far away to wherever her spider sense would take her. This trip would be doggone awesome, surely. Her father, Jaq, named after the mouse from Cinderella, was listening to a record by Seal so he wouldn’t notice her crawling on her leopard print slippers. She’d be gone.
Of course her pigeon’s instinct prevented her from doing anything. She totally pussied out. She went back to sleep on her sheep’s wool pillow and thought about spending the summer’s lamb’s tail reading books, sleeping and playing Sonic The Hedgehog. He reminded her of herself. The hair, mainly.
Voila. En nu ga je naar de website om Suzy Miller te kopen, en eventueel No Regerts, O.H. Buoy en Robot-K ook. Er staan publicaties van mij in elke editie, dus dan weet je dat het de moeite is. Denk ik.
Merci!
01-02-2014
Gedichtendag #2
Ik mis u nog steeds.
Niet op de slechte manier.
Alsof er een delay-pedaal
ergens aan mij zit.
En gij slaat ergens een snaar aan
die ik
ooit
heb opgespannen.
Fa kruis
- ik sta te hoog gestemd
- een paar tonen
- twee halve
Moest ge horen wat ik allemaal tegen u zeg
zoudt ge zeggen dat ik beter kan zwijgen
(niet op de slechte manier)
want moest ge mij kunnen horen
zou ik dat allemaal niet moeten zeggen.
30-01-2014
Gedichtendag
Iedereen zegt dat het vandaag gedichtendag is. In het middelbaar deden we daar altijd iets mee. Sindsdien niet meer. Ik weet nog dat ik een haiku voor mijn vriend Bob had geschreven, die als volgt ging:
Bob Bob Bob Bob Bob
Bob Bob Bob Bob Bob Bob Bob
Bob Bob Bob Bob Bob
Onze leerkracht was niet onder de indruk, en kon er ook niet mee lachen. Het ding was, ik was toen effectief veel met poëzie bezig, maar ik was niet echt comfortabel met het idee van iets te schrijven in een klasklokaal-setting, laat staan in de buurt van al uw coole vrienden die van poëzie niks moesten weten. Ik heb later die les nog wel iets degelijks geschreven, herinner ik me, en dat voordragen ter compensatie naar de leerkracht toe. Geen idee meer hoe dat ging, maar waarschijnlijk was het iets met woorden in rare constructies en slimme afgeleiden, want dat deed ik wel eens.
Afin, het is nu gedichtendag 2014. Mijn sociale media vertellen mij dat. Misschien moet ik de draad terug oppikken. Laten we proberen. Ik heb geen idee meer hoe die dingen werken. Maar dat geldt tegenwoordig voor de meeste dingen in het leven.
Mogelijks probeer ik dit vol te houden en meer dingen te schrijven. Mogelijks geef ik het morgen alweer op, want morgen is het geen gecichtendag meer.
We zullen zien.
Bob Bob Bob Bob Bob
Bob Bob Bob Bob Bob Bob Bob
Bob Bob Bob Bob Bob
Onze leerkracht was niet onder de indruk, en kon er ook niet mee lachen. Het ding was, ik was toen effectief veel met poëzie bezig, maar ik was niet echt comfortabel met het idee van iets te schrijven in een klasklokaal-setting, laat staan in de buurt van al uw coole vrienden die van poëzie niks moesten weten. Ik heb later die les nog wel iets degelijks geschreven, herinner ik me, en dat voordragen ter compensatie naar de leerkracht toe. Geen idee meer hoe dat ging, maar waarschijnlijk was het iets met woorden in rare constructies en slimme afgeleiden, want dat deed ik wel eens.
Afin, het is nu gedichtendag 2014. Mijn sociale media vertellen mij dat. Misschien moet ik de draad terug oppikken. Laten we proberen. Ik heb geen idee meer hoe die dingen werken. Maar dat geldt tegenwoordig voor de meeste dingen in het leven.
Voila. Een poging tot iets oppervlakkigs voorgesteld op een diepzinnige manier. Of iets diepzinnigs op een oppervlakkige manier voorgesteld. Hoe je het ook bekijkt.Er is nog geld.
Er is nog tijd, er is nog
een ruimte vrij om spijt te krijgen.
Er zijn nog ideeën,
maar nu niet meer.
Is dit juist? Is dit ok?
Ben ik hier? Is dit ok?
Verantwoording.
Er zijn nog plaatsen
waar ik nog moet belanden.
Goeie ideeën -
of goeie plannen.
Misschien zit ik verkeerd, en
misschien is dat juist.
Mogelijks probeer ik dit vol te houden en meer dingen te schrijven. Mogelijks geef ik het morgen alweer op, want morgen is het geen gecichtendag meer.
We zullen zien.
17-12-2013
BOKTOR #3
Ik schreef nogmaals iets voor Boktor Magazine, het coolste magazine. Onder de noemer "No Regerts" zochten de uitgevers naar werk dat om tattoos draait, meerbepaald de permanentie in verband met creatieve spelling, domme beslissingen en mislukte portretten. Het fysieke resultaat heb ik nog niet kunnen bekijken meer het ziet er echt ongelooflijk cool uit.
Pretty neat, huh? En ik sta erin! Wel, ten minste iets dat uit mij ontsproten in.
FEARLESS: a story based on very true events
I was born without ears. That’s weird, right? Or, should I say, that’s w-ear-d? You know? That was a joke. It was play on words. More like play on worst, am I right? Of course I am right. Anyway, I don’t have ears. Never had ‘em.
Even though I have no ears, I love music. Actually, I don’t love music, because of obvious reasons. I love the lyrics. One of my favourite bands is Pink Floyd. One of my friends wrote me that I should check them out. They are amazing. I guess. I wouldn’t know. But their lyrics are incredible. I remember it vividly. The note said “HEY YOU SHOULD GOOGLE PINK FLUID THERE AMAZING”. I’m deaf, but at least I’m not an idiot. My friend’s an idiot, most of the time. But I’m glad he showed me Pink Fluid. You don’t wanna know what came up first when I googled that. I have SafeSearch on ever since. Thankfully Google told me I probably meant Pink Floyd and so that is what I got.
Relevant side story: my friend, Ferdi (his parents thought Freddy was already taken), got a tattoo of that band. He told his artist he wanted a Pink Fluid tattoo and the artist drew a big flying pig like on the Animals record and a nice big banner that ended up saying “Pig Fluid”. I can’t know for sure cause I can’t hear, but I think I laughed the loudest anyone has ever laughed when I saw that. But I guess I didn’t have the last laugh.
I immediately loved Pink Floyd. The lyrics, at least. They appealed to me. It was like I could hear them singing in my head. But I couldn’t. My head was devoid of sound. But there was beauty in the words. There was leverage. I bought all their LPs only to find out there were no lyric sheets included. I looked them up on the Internet instead. I’d Google “Pink Floyd lyrics to whatever song is cool” and I felt lucky. I was extremely lucky. I bumped into Wish You Were Here. The feeling I got when I read those lines was indescribable. Literally. I don’t know the words to describe that feeling. Somewhere in between ‘really good’ and ‘life-altering’.
It dawned on me. I wish you were here. I wish that you were here. Right here. This was so concrete yet so abstract at the same time. The song is obviously about Syd Barrett. Wikipedia told me that, and it makes sense. But that song, in tune with the entire album, made me realise there is a greater good. I wish you were here. It is a higher level of desire. It’s not obtainable. An unreachable level of wants. A feeling that is so strong, you can’t need it. You can only wish it. When I read those words, that feeling came to me.
I absolutely hated it. The feeling, of course, not the words. It is the most horrible feeling you can have. That is what’s so great about Pink Floyd, and this song. To combine the worst feeling in the world with the most graceful description of it was a truly artistic accomplishment. I needed this. I needed this close to me. Forever. I needed this on my body.
And that’s how I ended up with an tattoo of two men shaking hands on my back. One man is burning up in flames. On top of it the words “the same old fears” beamed from my skin. Underneath the image it said “wish you were ears”. I fucking hate my tattoo artist.
Voorlopig het meest straight-forward dat ik al geschreven heb voor Boktor. Ik ben er best tevreden van.
I was born without ears. That’s weird, right? Or, should I say, that’s w-ear-d? You know? That was a joke. It was play on words. More like play on worst, am I right? Of course I am right. Anyway, I don’t have ears. Never had ‘em.
Even though I have no ears, I love music. Actually, I don’t love music, because of obvious reasons. I love the lyrics. One of my favourite bands is Pink Floyd. One of my friends wrote me that I should check them out. They are amazing. I guess. I wouldn’t know. But their lyrics are incredible. I remember it vividly. The note said “HEY YOU SHOULD GOOGLE PINK FLUID THERE AMAZING”. I’m deaf, but at least I’m not an idiot. My friend’s an idiot, most of the time. But I’m glad he showed me Pink Fluid. You don’t wanna know what came up first when I googled that. I have SafeSearch on ever since. Thankfully Google told me I probably meant Pink Floyd and so that is what I got.
Relevant side story: my friend, Ferdi (his parents thought Freddy was already taken), got a tattoo of that band. He told his artist he wanted a Pink Fluid tattoo and the artist drew a big flying pig like on the Animals record and a nice big banner that ended up saying “Pig Fluid”. I can’t know for sure cause I can’t hear, but I think I laughed the loudest anyone has ever laughed when I saw that. But I guess I didn’t have the last laugh.
I immediately loved Pink Floyd. The lyrics, at least. They appealed to me. It was like I could hear them singing in my head. But I couldn’t. My head was devoid of sound. But there was beauty in the words. There was leverage. I bought all their LPs only to find out there were no lyric sheets included. I looked them up on the Internet instead. I’d Google “Pink Floyd lyrics to whatever song is cool” and I felt lucky. I was extremely lucky. I bumped into Wish You Were Here. The feeling I got when I read those lines was indescribable. Literally. I don’t know the words to describe that feeling. Somewhere in between ‘really good’ and ‘life-altering’.
It dawned on me. I wish you were here. I wish that you were here. Right here. This was so concrete yet so abstract at the same time. The song is obviously about Syd Barrett. Wikipedia told me that, and it makes sense. But that song, in tune with the entire album, made me realise there is a greater good. I wish you were here. It is a higher level of desire. It’s not obtainable. An unreachable level of wants. A feeling that is so strong, you can’t need it. You can only wish it. When I read those words, that feeling came to me.
I absolutely hated it. The feeling, of course, not the words. It is the most horrible feeling you can have. That is what’s so great about Pink Floyd, and this song. To combine the worst feeling in the world with the most graceful description of it was a truly artistic accomplishment. I needed this. I needed this close to me. Forever. I needed this on my body.
And that’s how I ended up with an tattoo of two men shaking hands on my back. One man is burning up in flames. On top of it the words “the same old fears” beamed from my skin. Underneath the image it said “wish you were ears”. I fucking hate my tattoo artist.
Voorlopig het meest straight-forward dat ik al geschreven heb voor Boktor. Ik ben er best tevreden van.
13-09-2013
Mijn rapcarrière
Ik ben een rapper, sinds een jaar of 2. Ik kan niet zingen, dus ik besloot om te gaan rappen. Blijkt dat ik ook niet kan rappen. Al een chance ben ik wel enigszins goed in teksten schrijven. Alle muziek en teksten vind je op mckarel.bandcamp.com.
Hieronder een bloemlezing van een paar van mijn favoriete rhymes.
MC Karel - I Eat Food And I Drink Beverages (augustus 2012)
Voornamelijk ridicule en dagdagelijkse teksten.
1. Introducing MC Karel
MC Karel - UNLUCK (januari 2013)
Super persoonlijke shit eigenlijk. Soms gevaarlijk waarheidsgetrouw.
1. I'm Not A Boob
MC Karel - You Break My Heart, I Break Your Face (juli 2013)
Mijn laatste album, een mooie mengeling van persoonlijke shit en entertainende shit.
7. Consent Is V. Important
Hieronder een bloemlezing van een paar van mijn favoriete rhymes.
Voornamelijk ridicule en dagdagelijkse teksten.
1. Introducing MC Karel
Yo I’m MC Karel and I don’t give a shit.4. I Forget Nothing, I Regret Everything
I’m a really bad rapper so just deal with it, man!
Everyday I think about a subject I can rap on,
but mostly I just watch movies of girls with a strap-on.
There's half a pizza on the couch, but I'm not really hungry now.6. I Am Edgar Allan Poe
I can't have breakfast anymore and lunch just makes me throw up more.
So I just drink a ton of coffee and it works a treat.
And I eat a grilled cheese sandwich that I left on my bed sheets.
Got no money left so I decide to stay the fuck inside,
so I don't have to deal with all the shit that I did wrong last night.
My brain is sick. My stomach's fucked. I hate my life. Another beer.
He's pretty famous nowadays, not like back in the days8. Chicks Rule Everything Around Me
when his fans were overseas: they were the poètes maudits.
They were the symbolist guys, but not the simplest guys.
See, I just wanna fuck you fucking motherfucking senseless9. You're A Flower, I'm An Elevator
but also I would like to know your name.
I'm looking forward to your kisses on my mouth and on my penis
and I will kiss you too cause that would be insane.
You're a special girl to me cause you're my best fuck of the night
and you can go now but I'm hoping that you'll stay.
I started liking you a lot, it's like love at first sight
but actually to me it's just a game.
Well, maybe we should meet again sometime, alright?
Cause our favourite bands are pretty much the same
We won't be together all of the time, though,
cause you'll think that I'm pretty lame.
There's nobody like me. Nobody likes me.
They say opposites attract but that only works for me.
And addition by substraction has never been my thing.
I just sit inside watching Cars and crying in my beer.
And if I'm really lucky then I'll see you in my dreams tonight.
Super persoonlijke shit eigenlijk. Soms gevaarlijk waarheidsgetrouw.
1. I'm Not A Boob
Some nights I hate the weather, some nights I hate the world.
(...)3. Where Is My Heart And Why Did You Take It?
My life's a mess when I'm alone but also when they are around,
my life's an upward fucking spiral but I'm stumbling down.
I got my heart on my sleeve and it is fading away.
I wish I'd gotten it tattooed so maybe then it would stay.
I got a A4 full of problems in a really small font size
There's just a couple of girls in the whole wide world4. I Like You But You Don't Like (Against) Me!
who set my heart on hold and I think that they stole it,
cause I didn't get it back as far as I know
and now my chest has a hole in it.
I have concerns growing out of proportion in my head.5. I Don't Care About The Pictorial Turn, Dude
Guess I got issues just like everybody else here. That's weird.
I don't have a problem with my sexuality, but I kinda make an issue of my sex frequency.
I'm not really frustrated cause I'm happy masturbating but I can't just hug my penis and I can't take it out for dinner.
And that stinks cause I like to do those things. I like kisses of the cheek. I like silly conversations.
But I'm reluctant to relations cause I don't know how they work and mostly I've seen them falling into fractions.
- Sometimes I think that guys are pretty sexy.
- A lot of times I like being alone.
- I'm a jerk most of the time cause I don't know how to act.
- And I ponder way too long about the things that have been done.
- Sometimes I stare at girls and I feel super creepy.
- And when I talk to them I'm probably picturing them naked.
- I'm chronically nostalgic and that bothers me a bit.
- But I just wanna tell you this to prove that I don't fake it.
I'm just a guy and I lost my clue about this place, this time, this face.
I'm in a mental race. It's not the case that I am a complete nutcase,
but it may be a phase that I feel this way,
like being gay is supposed to be a phase as well.
But it's just a preference of banging someone else with the same genitals.
I think that's super natural and if you're heterosexual that's also cool as hell.
I'm just a guy and I'm stuck in a rut these days.
I'm fucking lazy, so lazy I forget to be crazy.
I used to be out of my mind but hitting 20 made me blind.
Got left behind by myself. I put myself on the shelf.
Now I'm sitting there, watching everyone I know go on with their lives like it's all sorted out.
think it's hard to be proud when you're so strung out by doubt,
but I should stop comparing myself to the crowd.
Mijn laatste album, een mooie mengeling van persoonlijke shit en entertainende shit.
7. Consent Is V. Important
Except for you, cause you're really hot. I got a soft spot and a hard spot for you.8. I'm Not A Person Person
(...)
Do you remember when you said that I was different than the rest?
And I just leaned back - head smacked - I said "You too." and left it at that - man!
What was I thinking? Probably nothing - I was probably just drinking again.
And I probably should've said that you mess me up bad.
I even made a mixtape that started with that phrase - yes.
I got it all figured out - false. I got it all planned out - false.
But I'm scared of what can happen if I don't act now.
It's never too late, but it's taking me so long to ask you on a date,
cause I'm shy, insecure and most of all I'm pretty stupid.
And I ain't no Romeo, no, I sure as hell ain't Cupid.
I got all these strange thoughts and ideas I never ought to have9. Monoamourous
and you're the reason why I stop to think sometimes and lose my head
and never finish sentences and never use a period
and "I ain't got no fucking sense", that's what the dude from Teenage Head said.
There's some things that you said that I can't seem to forget
or get out of my head while I should be studying or reading instead
and not going to bed before 2 AM but shit, your words just drive me mad.
I got a girly thing for romance and a romantic thing for girls.10. Feel Like Shit/Die Like Shit
But my genitals are a no-man's land, that's for sure.
I got no dry spell, I got a dry fucking curse.
It's the worst. “Hello? Can someone help me out in here?”
There's a million tiny demons that are taking on my brain.11. MC Karel's Instructional Guide To Being A Fool
They're really small and really weak but somehow they got in,
and they make me feel like I'm a dickhead, I am failing, I'm a dingbat.
I'm losing everything I had. I'm driving myself mad. Fuck.
Don't fuck. Don't smoke. Don't make no jokes, don't laugh.15. Satan, Stay Out Of This
Don't realise you're almost broke.
Don't flirt. Don't get ahead in life.
Don't dance. Don't take chances, don't take life in your own handses.
I open up my Digiport. Suddenly I'm not so bored. Fuck the world, I'm a Digidestined tonight.16. There's No U In Team Either, Fuckwad
I meet all of my Digifriends, travel through the Digilands. For 20 minutes I'm a Digidestined, alright!
I'm in Vermillion City, I'm on the S.S. Anne.
Just as I walk off the boat, the captain fucking leaves, man.
I got no plans, so I walk around town like a lost kid,
talking to these strangers, they're all pointing me to the Diglett Cave.
Oh, shit.
Ik had ook helemaal niet door dat het van 2010 geleden is dat ik hier nog iets gezet had. Guess I've been doing other stuff.
Hier zijn 2 gedichten (mayhaps) die ik dit jaar geschreven heb. I don't know.
Hier zijn 2 gedichten (mayhaps) die ik dit jaar geschreven heb. I don't know.
Retreat
ik heb niks meer over
ik zit zo vol als iets maar
ik voel mij leeg.
ik voel mij leeg.
ik ben beleegd.
belegerd. verlegen.
er zijn vogels die niet meer zingen
er zijn kippen die niet meer vliegen
vooruitgang in reverse
er zijn harten die niet meer kloppen
ik heb geen been om op te staan
er zijn wekkers die niet niets meer kunnen.
(11/02/2013)Misschien moet ik me nog eens wat amuseren met zo'n dingen. Of misschien beter niet?
Honger
Het deert me nier dat gij me elke nacht wakker houdt
van me houdt, niet van me houdt.
Elke dag kijk ik ernaar uit om u te zien
graag te zien, niet graag te zien.
Ik ben pas blij als ge bij mij zijt
voor altijd, niet voor altijd.
En ik hou van alle gesprekken die we hebben
in mijn hoofd, in mijn hoofd.
(mei 2013)
BOKTOR
Aangezien ik voor de afgelopen 2 edities van Boktor Magazine iets 'literair' heb geschreven en ik deze blog als "website" heb opgegeven ("wat anders?", dacht ik), zal ik hier even posten wat ik voor dat magazine heb geschreven. Koop een magazine.
BOKTOR #1: Robot-K
Het Proces 2013
K. is eindelijk gelukkig. De nieuwe technologieën hebben alle processen vergemakkelijkt en tegenwoordig kan hij in geval van arrestatie gewoon via het Internet een oplossing zoeken. Natuurlijk gebeuren zulke accidentele arrestaties tegenwoordig niet meer. Niemand komt nog buiten. Er is geen nood aan. Alles kan op het Internet en op de Computer. De straten van Praag zijn leeg, behalve een enkeling die zijn Computer naar een herstelcentrum brengt, of zijn Internet moet Updaten. Winkelen gebeurt via het Internet. Misdaden gebeuren via het Internet. Verkiezingen gebeuren via het Internet. Operaties gebeuren via het Internet. Seks gebeurt via het Internet. Zelfs een pint gaan pakken gebeurt via het Internet.
K. zit al jarenlang in zijn appartement. Sinds zijn laatste proces en dat ene avontuurtje aan die burcht is er niks meer gebeurd in zijn leven. K. is de laatste van zijn generatie. De laatste die de Wereld Zonder Het Internet nog gekend heeft. De laatste die nog een notitieboek gebruikt. K. gaat zelfs nog naar de analoge WC. Daar denkt hij vaak nog nostalgisch aan terug. “De mensen tegenwoordig kennen het genot niet van uw eigen gat af te vegen!” schrijft hij op zijn Blog. K.’s Blog is zijn uitlaatklep voor all things pre-Internet. Niet dat K. noodzakelijk nostalgisch is, en hij is zeker niet iemand die geloofde dat vroeger alles beter was. Maar sinds het Internet, de Computers en alle soorten Netwerken is alles wel anders.
K. kijkt uit het raam. Dit is natuurlijk geen echt raam. Het is een LCD-Scherm met een Digitale Camera aan de andere kant. Het ziet er vaak beter uit dan de werkelijkheid, dus men is beter af zonder ramen. Men kan de werkelijkheid in High Definition zien. Dat maakt het niet interessanter maar het ziet er wel beter uit. Het ziet er beter uit dan de werkelijkheid. De werkelijkheid is niet meer wat het geweest was.
Bij die gedachte moet K. zuchten. Hij zucht diep. Hij is beter af zonder al die incorrecte processen, al die bureaucratie, dat is zeker, maar iets knaagt nog. Hij heeft het gevoel dat het Internet hem langzaam maar zeker overrompelt. Hem overneemt. Hij voelt het Internet in zijn brein kruipen. Niet via Netwerkkabels, maar via Wi-Fi. Of Bluetooth. Hij is niet helemaal zeker. Maar hij voelt dat zijn zelfstandig denkvermogen afneemt. Hij voelt dat hij in een Digitale Put terechtkomt. Hij voelt de Data rondom zich groter worden. Hij heeft zich nog nooit zo goed gevoeld.
Wanneer K. op een morgen uit onrustige dromen ontwaakt, ontdekt hij dat hij in zijn bed in het Internet was veranderd. Zijn leven is er beter op geworden. Alles is in orde nu.
BOKTOR #2: O.H. Buoy
1. Everything is blue. Not everything is blue. There is a cloud in the sky. There is a cloud in the other sky as well. Everything is blue. There are oranges in the trees, in the skies. There are two people. They are not blue, no, they are rather glee- ful. They had friends who were blue, they have passed ever since. Literally, they have passed, they moved on, they travelled through other regions of assorted colours. It is not cool to be blue. The skies are blue before they start to cry and water down on us. They have sorrow, just like every- body else. Everything else. They mourn. Whatever. People are said to have the blues. They use blue scales and blue tunes to generate blue feelings. Blues feelings. Whatever. There are two people here, none of them are blue, but the rest is. Everything is blue except for these two.
2. One of these is a buoy and the other is a laidy. They are opposed. Physically, they are opposed. Their ideologies and beliefs are unknown and subject to alter. They are posed in opposition of eachother. Their positions are ‘op’ towards eachother. Across, would be another term. They are not mentally cross. They are physically across of the other one. The buoy is on one side and the laidy on the other. They are in direct line of sight of the other. One looks at the other and the same thing happens in the other direction. The sky is blue, their hearts are red, and slightly blue, their faces are of the colours that faces have. If you were to combine the colour of every face of every person in the entire world, that would be the colour of the faces of these two characters. They look like that. Bless them.
3. There is a buoy on the right-hand side, if your right hand is at the buoy’s side, of course. Otherwise the laidy is on your right-hand side. Everything else is on the wrong-hand side. There is a strict distinction in right and wrong, almost as strict as the distinction in right and left. But, it is less binary. Everything is wrong except for these two people. They are on the right. The blue in the sky is fading into the white, the red in their hearts is stabilized. Their minds are working for the weekend. Today it is Tuesday. Their minds have a lot of work to do. It is 6 in the evening. It is 18 in the morning. Today it is both the second day and the third day of the week. The week makes these people feel blue, turn to white, turn right. There is no white. There is no blue. The sky has gone. The buoy asks where the sky has gone and the laidy shrugs and shivers. It gets cold without a sky. A big part on the wrong-hand side is no more and the people on the right-hand side are out of balance.
4. Where is the sky, where is the sun, where is the cloud of all clouds? Where are the people who are left? Where are the right ones? The coastline is now a true line of no more than two dimensions. One dimension for each person on the coastline. The buoy is the first, the laidy the second. There is no certainty about the dimensions. Both intertwine, both overlap and both are mutually exchangeable. The dot is the line is the dot. The first is the second is the first. The coastline looks magnificent. The buoy looks beautiful. The laidy is very handsome. Two people are on the coastline. The sky has gone but their food has arrived. The food is still red. This means the food is still bleu. It is still blue. The food is red like the hearts of the people. It is blue like the forgotten skies. It is lonesome and it is hopeful. The food connects us with each and every dimension still in existence. The food is the unmissing link between what once was, what is and what might be. The food is yummy.
5. The buoy has left. The buoy has returned. The bathroom is missing. It has returned. Where is the bathroom? Where is the buoy? It seems as if the buoy and the bathroom can never be in the same place, at the same time. The buoy goes, the bathroom appears. The buoy comes, the bathroom disappears. Someone is somewhere. Someone is writing a script right now. There are ideas in the air. The air is thin and illegible. Washed out with oxygen and other hard drugs. The buoy is in, the laidy is in, they eat food, they drink beverages, they are romantic. Not under the big blue sky, not in the moonlight and not in the shade of the sun. Their romance is red, like their hearts. It is pure. It is not like their food, which seems like it is red but it is actually blue. It is important to be red. The laidy disappears. The buoy disappears. The coastline turns 3D. Everything is 3D. The buoy is back, in 3D. The laidy is in 3D. The sky is back. God knows how many dimensions are in the sky.
6. There is no food left. It has gone, not in the tummies of the buoy and laidy, though. No, not in their tum-tums. It has left physically. Its physical presence is no longer. The food has not died, it has lived. It is within the dimensional space where the people are. The people look eachother in eachother’s eye. Right to right, left to left, wrong to wrong. The food has left, the skies are gone, the only red left is in their hearts. The only blue left is also in their hearts. The buoy aches and the laidy aches. There is a recovery. There is no coast left. The people on the coast are no longer on the coast. They are drowning. When the sky is gone, the only way to go is down. The people are going down. These two. Just these two. One buoy. One laidy. No one else. These are the only people in the entire world who are drowning. They have lost the sky, they have lost the blues. They have lost their food, lost the red, lost the bleu. Eye to eye, body to body, life to death.
7. Without the sky, water has no colour. Devoid of heraldics, the buoy and the laidy are in emotional confusion. Much like everyday life for most people. There is no clue as to how they should feel. The blue has gone, the red has gone. They can solely rely on the colour of their hearts and the direction of their eyes. Red or blue, left or right. Wrong or right. The buoy floats, as is customary for buoys. The laidy hangs on, as is merely convenient in the spaceframe and the timeframe. The hearts are red and blue, the eyes are right and left, their heads are fuzzy. The sky has gone, the food has left, the coast has been cleared. The isle is a figment. There is a buoy floating around. There is a laidy. They are dimensionally entwined. Interdimensionally afraid. Extradimensionally confused. There is no sky, no coast, no food, no hope, no luck. There is love, there are hearts. These are hearts. They are red and they are blue. They are food. The hearts are yummy.
8. There is a punchline somewhere. It is hidden. Everything is gone but there is a punchline somewhere. It is hidden. There is no one left. There are some ones, back in the picture. Some ones, some twos, mostly ones. Mostly only ones. With heraldics hearts and ambiguous lives. There is a punchline somewhere. It is hidden. This should have been funny.
BOKTOR #1: Robot-K
K. is eindelijk gelukkig. De nieuwe technologieën hebben alle processen vergemakkelijkt en tegenwoordig kan hij in geval van arrestatie gewoon via het Internet een oplossing zoeken. Natuurlijk gebeuren zulke accidentele arrestaties tegenwoordig niet meer. Niemand komt nog buiten. Er is geen nood aan. Alles kan op het Internet en op de Computer. De straten van Praag zijn leeg, behalve een enkeling die zijn Computer naar een herstelcentrum brengt, of zijn Internet moet Updaten. Winkelen gebeurt via het Internet. Misdaden gebeuren via het Internet. Verkiezingen gebeuren via het Internet. Operaties gebeuren via het Internet. Seks gebeurt via het Internet. Zelfs een pint gaan pakken gebeurt via het Internet.
K. zit al jarenlang in zijn appartement. Sinds zijn laatste proces en dat ene avontuurtje aan die burcht is er niks meer gebeurd in zijn leven. K. is de laatste van zijn generatie. De laatste die de Wereld Zonder Het Internet nog gekend heeft. De laatste die nog een notitieboek gebruikt. K. gaat zelfs nog naar de analoge WC. Daar denkt hij vaak nog nostalgisch aan terug. “De mensen tegenwoordig kennen het genot niet van uw eigen gat af te vegen!” schrijft hij op zijn Blog. K.’s Blog is zijn uitlaatklep voor all things pre-Internet. Niet dat K. noodzakelijk nostalgisch is, en hij is zeker niet iemand die geloofde dat vroeger alles beter was. Maar sinds het Internet, de Computers en alle soorten Netwerken is alles wel anders.
K. kijkt uit het raam. Dit is natuurlijk geen echt raam. Het is een LCD-Scherm met een Digitale Camera aan de andere kant. Het ziet er vaak beter uit dan de werkelijkheid, dus men is beter af zonder ramen. Men kan de werkelijkheid in High Definition zien. Dat maakt het niet interessanter maar het ziet er wel beter uit. Het ziet er beter uit dan de werkelijkheid. De werkelijkheid is niet meer wat het geweest was.
Bij die gedachte moet K. zuchten. Hij zucht diep. Hij is beter af zonder al die incorrecte processen, al die bureaucratie, dat is zeker, maar iets knaagt nog. Hij heeft het gevoel dat het Internet hem langzaam maar zeker overrompelt. Hem overneemt. Hij voelt het Internet in zijn brein kruipen. Niet via Netwerkkabels, maar via Wi-Fi. Of Bluetooth. Hij is niet helemaal zeker. Maar hij voelt dat zijn zelfstandig denkvermogen afneemt. Hij voelt dat hij in een Digitale Put terechtkomt. Hij voelt de Data rondom zich groter worden. Hij heeft zich nog nooit zo goed gevoeld.
Wanneer K. op een morgen uit onrustige dromen ontwaakt, ontdekt hij dat hij in zijn bed in het Internet was veranderd. Zijn leven is er beter op geworden. Alles is in orde nu.
BOKTOR #2: O.H. Buoy
2. One of these is a buoy and the other is a laidy. They are opposed. Physically, they are opposed. Their ideologies and beliefs are unknown and subject to alter. They are posed in opposition of eachother. Their positions are ‘op’ towards eachother. Across, would be another term. They are not mentally cross. They are physically across of the other one. The buoy is on one side and the laidy on the other. They are in direct line of sight of the other. One looks at the other and the same thing happens in the other direction. The sky is blue, their hearts are red, and slightly blue, their faces are of the colours that faces have. If you were to combine the colour of every face of every person in the entire world, that would be the colour of the faces of these two characters. They look like that. Bless them.
3. There is a buoy on the right-hand side, if your right hand is at the buoy’s side, of course. Otherwise the laidy is on your right-hand side. Everything else is on the wrong-hand side. There is a strict distinction in right and wrong, almost as strict as the distinction in right and left. But, it is less binary. Everything is wrong except for these two people. They are on the right. The blue in the sky is fading into the white, the red in their hearts is stabilized. Their minds are working for the weekend. Today it is Tuesday. Their minds have a lot of work to do. It is 6 in the evening. It is 18 in the morning. Today it is both the second day and the third day of the week. The week makes these people feel blue, turn to white, turn right. There is no white. There is no blue. The sky has gone. The buoy asks where the sky has gone and the laidy shrugs and shivers. It gets cold without a sky. A big part on the wrong-hand side is no more and the people on the right-hand side are out of balance.
4. Where is the sky, where is the sun, where is the cloud of all clouds? Where are the people who are left? Where are the right ones? The coastline is now a true line of no more than two dimensions. One dimension for each person on the coastline. The buoy is the first, the laidy the second. There is no certainty about the dimensions. Both intertwine, both overlap and both are mutually exchangeable. The dot is the line is the dot. The first is the second is the first. The coastline looks magnificent. The buoy looks beautiful. The laidy is very handsome. Two people are on the coastline. The sky has gone but their food has arrived. The food is still red. This means the food is still bleu. It is still blue. The food is red like the hearts of the people. It is blue like the forgotten skies. It is lonesome and it is hopeful. The food connects us with each and every dimension still in existence. The food is the unmissing link between what once was, what is and what might be. The food is yummy.
5. The buoy has left. The buoy has returned. The bathroom is missing. It has returned. Where is the bathroom? Where is the buoy? It seems as if the buoy and the bathroom can never be in the same place, at the same time. The buoy goes, the bathroom appears. The buoy comes, the bathroom disappears. Someone is somewhere. Someone is writing a script right now. There are ideas in the air. The air is thin and illegible. Washed out with oxygen and other hard drugs. The buoy is in, the laidy is in, they eat food, they drink beverages, they are romantic. Not under the big blue sky, not in the moonlight and not in the shade of the sun. Their romance is red, like their hearts. It is pure. It is not like their food, which seems like it is red but it is actually blue. It is important to be red. The laidy disappears. The buoy disappears. The coastline turns 3D. Everything is 3D. The buoy is back, in 3D. The laidy is in 3D. The sky is back. God knows how many dimensions are in the sky.
6. There is no food left. It has gone, not in the tummies of the buoy and laidy, though. No, not in their tum-tums. It has left physically. Its physical presence is no longer. The food has not died, it has lived. It is within the dimensional space where the people are. The people look eachother in eachother’s eye. Right to right, left to left, wrong to wrong. The food has left, the skies are gone, the only red left is in their hearts. The only blue left is also in their hearts. The buoy aches and the laidy aches. There is a recovery. There is no coast left. The people on the coast are no longer on the coast. They are drowning. When the sky is gone, the only way to go is down. The people are going down. These two. Just these two. One buoy. One laidy. No one else. These are the only people in the entire world who are drowning. They have lost the sky, they have lost the blues. They have lost their food, lost the red, lost the bleu. Eye to eye, body to body, life to death.
7. Without the sky, water has no colour. Devoid of heraldics, the buoy and the laidy are in emotional confusion. Much like everyday life for most people. There is no clue as to how they should feel. The blue has gone, the red has gone. They can solely rely on the colour of their hearts and the direction of their eyes. Red or blue, left or right. Wrong or right. The buoy floats, as is customary for buoys. The laidy hangs on, as is merely convenient in the spaceframe and the timeframe. The hearts are red and blue, the eyes are right and left, their heads are fuzzy. The sky has gone, the food has left, the coast has been cleared. The isle is a figment. There is a buoy floating around. There is a laidy. They are dimensionally entwined. Interdimensionally afraid. Extradimensionally confused. There is no sky, no coast, no food, no hope, no luck. There is love, there are hearts. These are hearts. They are red and they are blue. They are food. The hearts are yummy.
8. There is a punchline somewhere. It is hidden. Everything is gone but there is a punchline somewhere. It is hidden. There is no one left. There are some ones, back in the picture. Some ones, some twos, mostly ones. Mostly only ones. With heraldics hearts and ambiguous lives. There is a punchline somewhere. It is hidden. This should have been funny.
25-08-2010
I'm such a dork.
Deze zijn voor mensen op het internet met rare nicknames.
bloempjuu
Net zoals de bomen in het bod en tussen de paden,
maar kleiner en net zoals de mossen en de fungi,
even complex, maar schoner van aard.
Niemand verlangt niets, tenzij uw geur en uw kleur,
zelfs de winter laat u staan, zelfs de herfst laat u gaan.
Ik zou alles doen om bij u te zijn en u te bevrijden,
ontdoen van uw wortels.
Ontslaan van de de mens.
Ik zou mij ontmensen en u beschermen
als was ik de vier elementen,
en nadien zou ik u weder planten
- vanuit de grond van mijn hart -
in de grond van mijn hart.
APPELTAART
Ik durf geen oven meer te openen,
bang voor verblinding.
Maar naarstig gericht op verbinding
en chemie.
Ik hoop dat gij heelhuids
en wonderschoon tevoren komt.
Ik zal blij zijn als alles voorbij is,
geen zwarte randen aan mijn dromen
en geen slappe bodems in mijn nachtmerries.
Ik zal blij zijn als wij samen zijn
en wij zullen samen blij zijn
als wij samen zijn.
Ik wil u opwarmen op allerlei wijzen
en op allerlei manieren,
maar ik wil u niet in stukken snijden.
Ik zal u niet delen
Gij zijt voor mij.
ikkewie
Alles is donker en niets zegt iets.
Wie zijn wij? Wat doen wij?
Wie ben ik? Wie zijt gij?
Alles is duister en niets spreekt.
Ook al, ook al, en hoewel
geen idee en geen gedacht,
maar gij zijt er.
Wie is er?
Ik wil u kennen. Wie wil ik kennen?
Ik? Wie? Kennen?
Mijn pen is een vraagteken.
Mijn pen bestaat niet.
Ik kan nergens naartoe en niets kan ik raken.
Gij kunt mij vergezellen,
omhuld in klederdracht nooit gezien.
En wij zullen vertrouwen op Plato,
en ik zal uw Idee bij mij dragen,
tot ik het mij herinner,
tot iemand mij eraan herinnert.
Kaatz' stokstaartje
Nooit had ik of iemand naast mij
of zelfs iemand boven, nooit,
gedacht dat mij of iemand naast
of boven mij, zoiets over zou komen.
Gij rent en rent en gij staat stil zo gauw.
Zo snel.
Ik strek mijn nek en gij kijkt mij aan
met ogen zo groot als ogen normaal zijn.
Maar van een mooiere natuur
dan ogen normaal zijn.
En gij rekt uit naar mij en ik naar u maar gij zijt bang
en ik ben uitgeput.
Gij rent mij toewaarts en ik ren niet want ik kan niet
en gij verbindt ons.
Uw dynamiek, lang en teder,
statisch, op zoek en zelfzeker.
Zoekt mij… Zoekt mij…
Hakuna.
Martijn VDD
Ich weet niet goed wat ik moet denken,
mijn brein is volledig opgelost.
Opgelost als een zestiende noot,
een re kruis, in Mozart's magnum opus.
Ich mis och,
Martinus Primus Irresistabilis.
Ich wou dat iedereen samen kon zijn.
En dat gij als favoriet uit de bus zou komen.
En iedereen zou het u gunnen.
En dan toont gij uw kunnen en uw kennis.
Het zal niet lang meer duren.
Ich ga och geen liefdeslied schrijven,
gewoon omdat ge erom vroeg,
omdat ge er één nodig hebt.
Gij zult zelf wel vinden wat ge wilt
gij zult zelf wel zingen als ge wilt.
bloempjuu
Net zoals de bomen in het bod en tussen de paden,
maar kleiner en net zoals de mossen en de fungi,
even complex, maar schoner van aard.
Niemand verlangt niets, tenzij uw geur en uw kleur,
zelfs de winter laat u staan, zelfs de herfst laat u gaan.
Ik zou alles doen om bij u te zijn en u te bevrijden,
ontdoen van uw wortels.
Ontslaan van de de mens.
Ik zou mij ontmensen en u beschermen
als was ik de vier elementen,
en nadien zou ik u weder planten
- vanuit de grond van mijn hart -
in de grond van mijn hart.
APPELTAART
Ik durf geen oven meer te openen,
bang voor verblinding.
Maar naarstig gericht op verbinding
en chemie.
Ik hoop dat gij heelhuids
en wonderschoon tevoren komt.
Ik zal blij zijn als alles voorbij is,
geen zwarte randen aan mijn dromen
en geen slappe bodems in mijn nachtmerries.
Ik zal blij zijn als wij samen zijn
en wij zullen samen blij zijn
als wij samen zijn.
Ik wil u opwarmen op allerlei wijzen
en op allerlei manieren,
maar ik wil u niet in stukken snijden.
Ik zal u niet delen
Gij zijt voor mij.
ikkewie
Alles is donker en niets zegt iets.
Wie zijn wij? Wat doen wij?
Wie ben ik? Wie zijt gij?
Alles is duister en niets spreekt.
Ook al, ook al, en hoewel
geen idee en geen gedacht,
maar gij zijt er.
Wie is er?
Ik wil u kennen. Wie wil ik kennen?
Ik? Wie? Kennen?
Mijn pen is een vraagteken.
Mijn pen bestaat niet.
Ik kan nergens naartoe en niets kan ik raken.
Gij kunt mij vergezellen,
omhuld in klederdracht nooit gezien.
En wij zullen vertrouwen op Plato,
en ik zal uw Idee bij mij dragen,
tot ik het mij herinner,
tot iemand mij eraan herinnert.
Kaatz' stokstaartje
Nooit had ik of iemand naast mij
of zelfs iemand boven, nooit,
gedacht dat mij of iemand naast
of boven mij, zoiets over zou komen.
Gij rent en rent en gij staat stil zo gauw.
Zo snel.
Ik strek mijn nek en gij kijkt mij aan
met ogen zo groot als ogen normaal zijn.
Maar van een mooiere natuur
dan ogen normaal zijn.
En gij rekt uit naar mij en ik naar u maar gij zijt bang
en ik ben uitgeput.
Gij rent mij toewaarts en ik ren niet want ik kan niet
en gij verbindt ons.
Uw dynamiek, lang en teder,
statisch, op zoek en zelfzeker.
Zoekt mij… Zoekt mij…
Hakuna.
Martijn VDD
Ich weet niet goed wat ik moet denken,
mijn brein is volledig opgelost.
Opgelost als een zestiende noot,
een re kruis, in Mozart's magnum opus.
Ich mis och,
Martinus Primus Irresistabilis.
Ich wou dat iedereen samen kon zijn.
En dat gij als favoriet uit de bus zou komen.
En iedereen zou het u gunnen.
En dan toont gij uw kunnen en uw kennis.
Het zal niet lang meer duren.
Ich ga och geen liefdeslied schrijven,
gewoon omdat ge erom vroeg,
omdat ge er één nodig hebt.
Gij zult zelf wel vinden wat ge wilt
gij zult zelf wel zingen als ge wilt.
22-08-2010
Getiteld: 07/11/2008
ZEVEN NOVEMBER TWEEDUIZEND EN ACHT
"Regret", comes to my mind.
Dagen en jaren en ook maanden streken voort
en mijn geheugen bleef hangen en hangen
en hangen.
Niets speciaals, voor haar noch voor de rest
(de rest die even weg was) en ook niet voor mij
(ik die mijn hart kwijt was).
Maar eens (en sinds) mijn leven terugkwam
op die dag en op dat moment (of langer),
vloek ik tweemaal daags.
Als ik opsta is het nog steeds alleen, en
soms (eens in de maand) denk ik dan na.
En mijn hart breekt.
Als ik neerdaal is het nog steeds te laat, en
soms (vaker dan gewenst) denk ik dan.
En mijn hart breekt.
Als ik wakker ben deert niks me, noch als ik slaap.
Maar ik had anders kunnen zijn en anders doen.
Of zij had anders kunnen doen.
Elke avond denk ik na maar kan ik niets bedenken.
I can only regret.
----------------------------------------------------------
Al eeuwen geleden dat ik nog eens iets in de aard van dichtkunst heb geschreven. Er is iets gebeurd op 7 november 2008 (eigenlijk op 8 november 2008) dat nooit gebeurd is en waarschijnlijk nooit gebeurd zou zijn maar ge kunt nooit weten.
En mijn hart is vol. Er kan niets meer bij.
"Regret", comes to my mind.
Dagen en jaren en ook maanden streken voort
en mijn geheugen bleef hangen en hangen
en hangen.
Niets speciaals, voor haar noch voor de rest
(de rest die even weg was) en ook niet voor mij
(ik die mijn hart kwijt was).
Maar eens (en sinds) mijn leven terugkwam
op die dag en op dat moment (of langer),
vloek ik tweemaal daags.
Als ik opsta is het nog steeds alleen, en
soms (eens in de maand) denk ik dan na.
En mijn hart breekt.
Als ik neerdaal is het nog steeds te laat, en
soms (vaker dan gewenst) denk ik dan.
En mijn hart breekt.
Als ik wakker ben deert niks me, noch als ik slaap.
Maar ik had anders kunnen zijn en anders doen.
Of zij had anders kunnen doen.
Elke avond denk ik na maar kan ik niets bedenken.
I can only regret.
----------------------------------------------------------
Al eeuwen geleden dat ik nog eens iets in de aard van dichtkunst heb geschreven. Er is iets gebeurd op 7 november 2008 (eigenlijk op 8 november 2008) dat nooit gebeurd is en waarschijnlijk nooit gebeurd zou zijn maar ge kunt nooit weten.
En mijn hart is vol. Er kan niets meer bij.
27-01-2010
Poemata
what the hell, I don't do this anymore.
POEM 1
Impatiently I crossed the misty street,
Genuinely searching for your air.
Embarrassed every single time we’d meet
Unless you came to comprehend my care.
Esteem was never my best friend in life,
Nor dare or guts, so I am stuck to pain.
Still soon I hope that after a while -with strife-
I’ll pass this stage, not live this life in vain.
Gratuitous stabs at feelings from my heart,
Endured by getting stronger and harder now,
Unravel complications from the start:
Essential problems that kept me from thou.
Now I drink myself to sleep for good.
So maybe later on you’ll know you could…
Dit is een acrostichon (K GEUENS met K=I)/iambische pentameter/shakespeariaans sonnet met volta en rijmschema. Het was een 1/1,5 waard, which I like. -0,5 dankzij de 3de strofe, wat ik begrijp want die is wat vreemd.
----------------------------------------------------------
Ik zweer niet meer aan oude waarden,
mijn hoofd onderkoeld.
Een messcherp gedreun vervliegt me net,
geen kant is vrij.
Het gevang is mijn verrijking hier,
en alles hangt eraan.
Ik ontken de slachtoffers in deze zaak,
ik ontken hem.
En ik kan niet meer fluiten,
niet als de vogels, daarbuiten.
En ik kan niet meer rechtstaan,
om geen ene reden, welteverstaan.
En ik kan niet meer dichten,
tenzij als die domme wichten.
Ik kan enkel nog rijmen,
maar zelfs dat lukt niet zo goed.
----------------------------------------------------------
"Langzaam" is geen woord niet meer,
geen allegorie van het lachbare.
De buurt is dicht, mijn pen is weg.
Er is geen aandacht voor het ander.
Amper genoeg gerief voor mij:
het licht is uit, mijn pen is weg.
Geen grafiet is goed genoeg,
als ware het wonderbaarder dan
eender welk substituut. Sorry.
Geen boek beschrijft het beter - en zelfs het leven zelf is wrang.
De inkt is nimmer gestreken - en mijn pen vormt plots een plan.
----------------------------------------------------------
Gevonden: plezier,
om geluk te brengen ter aller mensen en te lachen,
aanzienlijk aantal krieken eten, spelen met gedachten,
alles te vergeten, daarom, ook alles eens te wagen,
en nadien jou niets meer te hoeven vragen.
Dit was een deel van iets. I love life.
POEM 1
Impatiently I crossed the misty street,
Genuinely searching for your air.
Embarrassed every single time we’d meet
Unless you came to comprehend my care.
Esteem was never my best friend in life,
Nor dare or guts, so I am stuck to pain.
Still soon I hope that after a while -with strife-
I’ll pass this stage, not live this life in vain.
Gratuitous stabs at feelings from my heart,
Endured by getting stronger and harder now,
Unravel complications from the start:
Essential problems that kept me from thou.
Now I drink myself to sleep for good.
So maybe later on you’ll know you could…
Dit is een acrostichon (K GEUENS met K=I)/iambische pentameter/shakespeariaans sonnet met volta en rijmschema. Het was een 1/1,5 waard, which I like. -0,5 dankzij de 3de strofe, wat ik begrijp want die is wat vreemd.
----------------------------------------------------------
Ik zweer niet meer aan oude waarden,
mijn hoofd onderkoeld.
Een messcherp gedreun vervliegt me net,
geen kant is vrij.
Het gevang is mijn verrijking hier,
en alles hangt eraan.
Ik ontken de slachtoffers in deze zaak,
ik ontken hem.
En ik kan niet meer fluiten,
niet als de vogels, daarbuiten.
En ik kan niet meer rechtstaan,
om geen ene reden, welteverstaan.
En ik kan niet meer dichten,
tenzij als die domme wichten.
Ik kan enkel nog rijmen,
maar zelfs dat lukt niet zo goed.
----------------------------------------------------------
"Langzaam" is geen woord niet meer,
geen allegorie van het lachbare.
De buurt is dicht, mijn pen is weg.
Er is geen aandacht voor het ander.
Amper genoeg gerief voor mij:
het licht is uit, mijn pen is weg.
Geen grafiet is goed genoeg,
als ware het wonderbaarder dan
eender welk substituut. Sorry.
Geen boek beschrijft het beter - en zelfs het leven zelf is wrang.
De inkt is nimmer gestreken - en mijn pen vormt plots een plan.
----------------------------------------------------------
Gevonden: plezier,
om geluk te brengen ter aller mensen en te lachen,
aanzienlijk aantal krieken eten, spelen met gedachten,
alles te vergeten, daarom, ook alles eens te wagen,
en nadien jou niets meer te hoeven vragen.
Dit was een deel van iets. I love life.
24-02-2009
De laetitia et culpa universa (revisited)
Gewoon, omdat ik zin had in nen update…
Voor mijn leven, anno momenteel
Ik ben niet waarlijk bang,
doch geschrokken, aangetast en plausibel
ben ik geraakt, ergens oppervlakkig,
zoals in mijn huid, of mijn hart,
bijvoorbeeld.
Overtuigd van alle zekerheden
waar er geen besluitsel over bestaat,
noch gegeven, noch gevraagd,
en ook niet van pakweg
mijnerzijde.
De kern is mij onbekend,
maar de schil houdt mij steevast vast,
en, alsof ik ooit los zou geraken,
blijft in mijn handpalm gebrand,
probleemloos.
(21/01/2009)
In Amore, Pro Amando
25 centimeter tussen haar hart en het mijne,
iets minder tussen mijn brein en het hart.
Absence makes the heart grow fonder,
distance screws it up.
Een halve draai in negatieve richting
en ik loop er achterna.
De bedoeling in niet meer eigentijds,
des te meer eigenwijs,
andermaal.
Er zijn woorden tekort voor het aantal beelden,
en de beelden zijn te talrijk om te plaatsen.
Er zijn geen diafragma’s
met diameters
van 25 centimeters.
Ik heb 4 ogen, maar 2 ervan zijn teveel,
een auto-filter voor bedenkzaamheid.
(25/01/2009)
Aucune idée, no way
Als er nog iemand hier leeft met een mode de suivre,
eventueel een jeu de mode,
gelieve voorheen te treden.
Ik zit vast in filosofie met een je ne sais quoi,
niet voorzien op een flux de bouche,
of eender welk soort gedachtengoed.
Mijn moments de vivre zijn afgenomen
maar ik krijg genoeg envie d’échappe,
tegenover zekere questions d’éléments.
Dawson was werkelijk niets
in vergelijking met mijn
eindeloze evolutie.
(30/01/2009)
Wat gaat gij eraan doen, huh?
Is er soms iets dat niemand weten mag,
maar iedereen precieselijk schijnt te hebben gekend?
Of is er vaak dat éne dat ik weet,
waarvan niemand het bestaan zal ontkennen,
maar ook niemand durft te bevestigen?
Alleszins niet zonder grimmige lach
of, hetzij door vriendschap hetzij door geluk,
niet zonder glimmige lach.
Geef ik om iets dat niemand weet,
tenzij gij het zijt?
Geef ik om u, terwijl niemand weet
dat gij het zijt?
Ik blijf proper bij mijn leest,
maar mijn leest zint op avontuur.
Ik wil geen schoeisel meer maken,
ik wil een passie vervaardigen.
Ik wil de lente in u voelen.
(20/03/2009)
Rien ne vois plus
We zitten in een era waar ik geen 2 keer meer nadenk,
maar als het me gevraagd wordt, ik wel 3 keer overpeins.
De situaties lopen nagenoeg allen in het 100
en de kilometers blijven bij 7 mijl hangen.
Het toerental van de lucht kent hier geen einde,
alleszins niet in de verzameling erbijzijnde.
De geur van het rood samen met het blauwe,
mijns aanbliks,
volgt elke windstreek en zonnestreek,
ook al was er geen aan te duiden.
Ook al kruis ik, ook al haal ik in,
ook al verleen ik onmenselijk veel voorrang,
ik krijg steeds weer een zeshoek voor mijn neus, voor mijn borst.
Haar spiegels werken niet, en de mijne
zijn reeds half aan het afbreken.
Net genoeg om te kunnen zien, net te weinig om te kijken.
We zullen met 2, 1 ende 1 apart,
verder ende voorts,
met 2 apart vergaan.
(20/03/2009)
Dit kan niet.
Er is van nergens af meer te volgen,
en ik kan het ook niet,
wat er gebeurt en gebeurde.
Want wat gij deed was wat ik doe,
maar het doel was,
jammer genoeg,
alles behalve eenduidig, of te volgen.
Mijn liefde hangt af van u,
als ge dat nog niet wist,
en mijn leven is veel mooier nu.
Mijn leven hangt aan een draadje,
nochtans sterk genoeg,
maar door u ben ik mijnen draad kwijt.
Het was en is geenszins uw schuld,
meer nog,
ik zou u willen feliciteren.
Ik wil u bedanken voor u,
voor uw schoonheid,
voor uw oprechtheid,
voor alles wat maar positief kan zijn.
Ik zou u willen proficiat wensen,
niet omdat ge ouder wordt,
nee,
omdat ge er soms zijt.
(02/04/2009)
****
Gij zit aan mij vast, aan mijn cellen,
alsof gij een parasiet waart.
En ik voel geenszins een symbiose
die u tot aanhang maant.
Gij gaat af en aan, maar zonder knop.
Gij zet mij in vervoering.
En ik weet niet eens of ik dit aankan,
maar ik heb weldegelijk goesting.
Alles aan u is ambigu voor mij, overal
- ik verzin zelfs woorden voor u.
En was ik een geleerde oude man,
ik gebruikte de conjunctief voor u.
Ik kan u mijn gevoelens niet toeschrijven
want de nomenclatuur ontbreekt.
En ik kan u niet omgeven (met mijn hart)
omdat uw zijde is omgekeerd.
Ik ben u dankbaar en heb u nooit verloren;
ik heb u nooit gehad.
(17/07/2009)
Voor mijn leven, anno momenteel
Ik ben niet waarlijk bang,
doch geschrokken, aangetast en plausibel
ben ik geraakt, ergens oppervlakkig,
zoals in mijn huid, of mijn hart,
bijvoorbeeld.
Overtuigd van alle zekerheden
waar er geen besluitsel over bestaat,
noch gegeven, noch gevraagd,
en ook niet van pakweg
mijnerzijde.
De kern is mij onbekend,
maar de schil houdt mij steevast vast,
en, alsof ik ooit los zou geraken,
blijft in mijn handpalm gebrand,
probleemloos.
(21/01/2009)
In Amore, Pro Amando
25 centimeter tussen haar hart en het mijne,
iets minder tussen mijn brein en het hart.
Absence makes the heart grow fonder,
distance screws it up.
Een halve draai in negatieve richting
en ik loop er achterna.
De bedoeling in niet meer eigentijds,
des te meer eigenwijs,
andermaal.
Er zijn woorden tekort voor het aantal beelden,
en de beelden zijn te talrijk om te plaatsen.
Er zijn geen diafragma’s
met diameters
van 25 centimeters.
Ik heb 4 ogen, maar 2 ervan zijn teveel,
een auto-filter voor bedenkzaamheid.
(25/01/2009)
Aucune idée, no way
Als er nog iemand hier leeft met een mode de suivre,
eventueel een jeu de mode,
gelieve voorheen te treden.
Ik zit vast in filosofie met een je ne sais quoi,
niet voorzien op een flux de bouche,
of eender welk soort gedachtengoed.
Mijn moments de vivre zijn afgenomen
maar ik krijg genoeg envie d’échappe,
tegenover zekere questions d’éléments.
Dawson was werkelijk niets
in vergelijking met mijn
eindeloze evolutie.
(30/01/2009)
Wat gaat gij eraan doen, huh?
Is er soms iets dat niemand weten mag,
maar iedereen precieselijk schijnt te hebben gekend?
Of is er vaak dat éne dat ik weet,
waarvan niemand het bestaan zal ontkennen,
maar ook niemand durft te bevestigen?
Alleszins niet zonder grimmige lach
of, hetzij door vriendschap hetzij door geluk,
niet zonder glimmige lach.
Geef ik om iets dat niemand weet,
tenzij gij het zijt?
Geef ik om u, terwijl niemand weet
dat gij het zijt?
Ik blijf proper bij mijn leest,
maar mijn leest zint op avontuur.
Ik wil geen schoeisel meer maken,
ik wil een passie vervaardigen.
Ik wil de lente in u voelen.
(20/03/2009)
Rien ne vois plus
We zitten in een era waar ik geen 2 keer meer nadenk,
maar als het me gevraagd wordt, ik wel 3 keer overpeins.
De situaties lopen nagenoeg allen in het 100
en de kilometers blijven bij 7 mijl hangen.
Het toerental van de lucht kent hier geen einde,
alleszins niet in de verzameling erbijzijnde.
De geur van het rood samen met het blauwe,
mijns aanbliks,
volgt elke windstreek en zonnestreek,
ook al was er geen aan te duiden.
Ook al kruis ik, ook al haal ik in,
ook al verleen ik onmenselijk veel voorrang,
ik krijg steeds weer een zeshoek voor mijn neus, voor mijn borst.
Haar spiegels werken niet, en de mijne
zijn reeds half aan het afbreken.
Net genoeg om te kunnen zien, net te weinig om te kijken.
We zullen met 2, 1 ende 1 apart,
verder ende voorts,
met 2 apart vergaan.
(20/03/2009)
Dit kan niet.
Er is van nergens af meer te volgen,
en ik kan het ook niet,
wat er gebeurt en gebeurde.
Want wat gij deed was wat ik doe,
maar het doel was,
jammer genoeg,
alles behalve eenduidig, of te volgen.
Mijn liefde hangt af van u,
als ge dat nog niet wist,
en mijn leven is veel mooier nu.
Mijn leven hangt aan een draadje,
nochtans sterk genoeg,
maar door u ben ik mijnen draad kwijt.
Het was en is geenszins uw schuld,
meer nog,
ik zou u willen feliciteren.
Ik wil u bedanken voor u,
voor uw schoonheid,
voor uw oprechtheid,
voor alles wat maar positief kan zijn.
Ik zou u willen proficiat wensen,
niet omdat ge ouder wordt,
nee,
omdat ge er soms zijt.
(02/04/2009)
****
Gij zit aan mij vast, aan mijn cellen,
alsof gij een parasiet waart.
En ik voel geenszins een symbiose
die u tot aanhang maant.
Gij gaat af en aan, maar zonder knop.
Gij zet mij in vervoering.
En ik weet niet eens of ik dit aankan,
maar ik heb weldegelijk goesting.
Alles aan u is ambigu voor mij, overal
- ik verzin zelfs woorden voor u.
En was ik een geleerde oude man,
ik gebruikte de conjunctief voor u.
Ik kan u mijn gevoelens niet toeschrijven
want de nomenclatuur ontbreekt.
En ik kan u niet omgeven (met mijn hart)
omdat uw zijde is omgekeerd.
Ik ben u dankbaar en heb u nooit verloren;
ik heb u nooit gehad.
(17/07/2009)
14-01-2009
WHAT'S THIS EMOTION? - poetae dictis
NOTA: Januari, van 01/01/2009 tot 13/01/2009
----------------------------------------------------------
01/01/2009: NEW YEAR’S DAY EDITION
Loos. Wat een vreemd woord, maar wat passend ook. Ledig, het is de moeite.
Ik stel voor, om niets meer te doen, dan wat ge al deed, alleszins evenveel,
misschien meer, en misschien beter, misschien ouder en misschien
liever. Misschien wat lozer, maar met evenveel leven als ervoor, evenveel.
02/01/2009:
Ik geloof niet in dingen die dingen betekenen, want ze bestaan nooit,
komen nooit uit. Ze betekenen niets voor mij, dan het feit er te zijn, eventueel
voor mij, al is dat dubieus. Twijfel is een nieuw stopwoordje, jammerlijk.
Misschien. Misschien niet. Dat weet ik niet. Of weet ik dat wel? Geen idee.
03/01/2009:
De meeste overspelingen, van monopolies tot woorden, van driften tot
pakweg zinnen -wat geef ik erom?-, die zijn al bezet, door pakweg iedereen.
Buiten dozen en voorbij horizons en verticalen –ook al liggen die vlakbij
en ook al zijn er geen grenzen getekend- is ons doel, daar ligt ons eind.
04/01/2009:
Perfect in het imperfecte, alsof de wereld op instorten staat, maar
de stukadoor staat al gereed, en er zijn genoeg steunbalken. Alsof ik
nog even niet moet denken, alsof ik, ik, nog even niet moet bestaan
zoals ik dat doe, alsof ik jullie nog even kan verafschuwen, oppervlakkig.
05/01/2009:
Hupsakee –mocht dat een bestaand woord zijn-, daar staat ge weer. Ik kan niet.
Mijn blik afweren, mijn gedachte verdringen, mijn bloedsdoorloop kan ik
niet manipuleren. Hoezeer ik het ook zou willen, maar integendelen:
ik wil het niet, noch wil niemand het. Gods gevoelens zijn geen gewone gift.
06/01/2009: EPIPHANY EDITION
Soms is schoonheid enkel een aanwezigheid, af en toe is de afwezigheid
ook de moeite. Van tijd tot tijd zijn door hemels creaturen geschapen
gelaatssculptuurkerven het waard om 10 kilometer tegen min 10 per uur
en aan dezelfde temperatuur te doortrappen, doortrapt als we zijn.
07/01/2009:
’t Is maar nog maar een kwestie van gevoelswaarde, en dewelke hechtbaar is,
zowel qua stoom, water of ijs, als passie, liefde en verliefdheid, of een beetje
verliefde. Het stroomt binnen in een wereld van alleen mij, een groep
zonder anderen, zelfs ik niet meer na een tijd. Een nul-groep of twee.
08/01/2009:
Ik zou er nog alles voor doen om erdoor te geraken, maar misschien
moet ik er gewoon proberen over te geraken. Alsof het een berg is, gemaakt
van massief diamant, en ik heb geen diamantslijper bij, nog een ladder.
Soms moet ge klimmen om te winnen, vechten om verder te blijven gaan.
09/01/2009:
Sommige dingen zijn minder glansrijk, zoals roest of koper in de regen,
minder geslaagd of meer kans op neerslag. Een neerdaling gebeurt altijd,
maar de kunst om die te ontwijken is veel specifieker dan eender welke.
Men behoort op te halen wat verspreid ligt en te verzamelen tot zichzelf.
10/01/2009:
Het regent nog niet, maar de wolken zitten hier alleszins niet ver vandaan.
Ik ben verkocht maar nog zonder contract, terwijl anderen zich verkopen,
niemand weet waarom. Echt niemand. Moodswings krijgen een regelmaat,
maar dat is eerder een polka of een tango van mijn gemoed. Echt niemand.
11/01/2009:
Als er nog iets meer dan het meest bestaat, vertel het mij dan, dan blijf ik weg.
Weg van daar. Redenen onbekend, en vast ook onteireikend.Waarom zou ik
mij nog inzetten, als niemand anders het doet? Mensen, ze zijn ook maar
pakweg hypocriete kuthoeren, om het een mooie beeldspraak mee te geven.
12/01/2009:
Talk is cheap, zo schijnt het maar steeds meer. A-lles is zo belachelijkerwijze
in het belachelijke getrokken, dat het belachelijk wordt. Of belangrijk,
geen idee welk woord past. Schrappen, alstublieft, als ge vindt dat het niet past.
Zieren, moeren, ballen, reten, zakken, iets; dat zijn dingen die niet passen.
13/01/2009: FINAL EDITION
Eigenlijk is dit wel immens, qua grote grootte en ruime ruimte, eigenlijk
kunnen wij alles wel aan, als wij willen, eigenlijk hoeft niets meer, maar toch…
Eigenlijk verandert er nooit iets, het blijft hetzelfde voor altijd, echt altijd,
maar er komt nog iets bij, of er breekt iets af, of er breekt iets. Er kunnen
altijd dingen breken, zoals een 5de wiel aan een wagen, maar dat maakt niet uit.
----------------------------------------------------------
Zo. Dat was het.
----------------------------------------------------------
01/01/2009: NEW YEAR’S DAY EDITION
Loos. Wat een vreemd woord, maar wat passend ook. Ledig, het is de moeite.
Ik stel voor, om niets meer te doen, dan wat ge al deed, alleszins evenveel,
misschien meer, en misschien beter, misschien ouder en misschien
liever. Misschien wat lozer, maar met evenveel leven als ervoor, evenveel.
02/01/2009:
Ik geloof niet in dingen die dingen betekenen, want ze bestaan nooit,
komen nooit uit. Ze betekenen niets voor mij, dan het feit er te zijn, eventueel
voor mij, al is dat dubieus. Twijfel is een nieuw stopwoordje, jammerlijk.
Misschien. Misschien niet. Dat weet ik niet. Of weet ik dat wel? Geen idee.
03/01/2009:
De meeste overspelingen, van monopolies tot woorden, van driften tot
pakweg zinnen -wat geef ik erom?-, die zijn al bezet, door pakweg iedereen.
Buiten dozen en voorbij horizons en verticalen –ook al liggen die vlakbij
en ook al zijn er geen grenzen getekend- is ons doel, daar ligt ons eind.
04/01/2009:
Perfect in het imperfecte, alsof de wereld op instorten staat, maar
de stukadoor staat al gereed, en er zijn genoeg steunbalken. Alsof ik
nog even niet moet denken, alsof ik, ik, nog even niet moet bestaan
zoals ik dat doe, alsof ik jullie nog even kan verafschuwen, oppervlakkig.
05/01/2009:
Hupsakee –mocht dat een bestaand woord zijn-, daar staat ge weer. Ik kan niet.
Mijn blik afweren, mijn gedachte verdringen, mijn bloedsdoorloop kan ik
niet manipuleren. Hoezeer ik het ook zou willen, maar integendelen:
ik wil het niet, noch wil niemand het. Gods gevoelens zijn geen gewone gift.
06/01/2009: EPIPHANY EDITION
Soms is schoonheid enkel een aanwezigheid, af en toe is de afwezigheid
ook de moeite. Van tijd tot tijd zijn door hemels creaturen geschapen
gelaatssculptuurkerven het waard om 10 kilometer tegen min 10 per uur
en aan dezelfde temperatuur te doortrappen, doortrapt als we zijn.
07/01/2009:
’t Is maar nog maar een kwestie van gevoelswaarde, en dewelke hechtbaar is,
zowel qua stoom, water of ijs, als passie, liefde en verliefdheid, of een beetje
verliefde. Het stroomt binnen in een wereld van alleen mij, een groep
zonder anderen, zelfs ik niet meer na een tijd. Een nul-groep of twee.
08/01/2009:
Ik zou er nog alles voor doen om erdoor te geraken, maar misschien
moet ik er gewoon proberen over te geraken. Alsof het een berg is, gemaakt
van massief diamant, en ik heb geen diamantslijper bij, nog een ladder.
Soms moet ge klimmen om te winnen, vechten om verder te blijven gaan.
09/01/2009:
Sommige dingen zijn minder glansrijk, zoals roest of koper in de regen,
minder geslaagd of meer kans op neerslag. Een neerdaling gebeurt altijd,
maar de kunst om die te ontwijken is veel specifieker dan eender welke.
Men behoort op te halen wat verspreid ligt en te verzamelen tot zichzelf.
10/01/2009:
Het regent nog niet, maar de wolken zitten hier alleszins niet ver vandaan.
Ik ben verkocht maar nog zonder contract, terwijl anderen zich verkopen,
niemand weet waarom. Echt niemand. Moodswings krijgen een regelmaat,
maar dat is eerder een polka of een tango van mijn gemoed. Echt niemand.
11/01/2009:
Als er nog iets meer dan het meest bestaat, vertel het mij dan, dan blijf ik weg.
Weg van daar. Redenen onbekend, en vast ook onteireikend.Waarom zou ik
mij nog inzetten, als niemand anders het doet? Mensen, ze zijn ook maar
pakweg hypocriete kuthoeren, om het een mooie beeldspraak mee te geven.
12/01/2009:
Talk is cheap, zo schijnt het maar steeds meer. A-lles is zo belachelijkerwijze
in het belachelijke getrokken, dat het belachelijk wordt. Of belangrijk,
geen idee welk woord past. Schrappen, alstublieft, als ge vindt dat het niet past.
Zieren, moeren, ballen, reten, zakken, iets; dat zijn dingen die niet passen.
13/01/2009: FINAL EDITION
Eigenlijk is dit wel immens, qua grote grootte en ruime ruimte, eigenlijk
kunnen wij alles wel aan, als wij willen, eigenlijk hoeft niets meer, maar toch…
Eigenlijk verandert er nooit iets, het blijft hetzelfde voor altijd, echt altijd,
maar er komt nog iets bij, of er breekt iets af, of er breekt iets. Er kunnen
altijd dingen breken, zoals een 5de wiel aan een wagen, maar dat maakt niet uit.
----------------------------------------------------------
Zo. Dat was het.
03-01-2009
WHAT'S THIS EMOTION? - poetae dictis
NOTA: December, van 01/12/2008 tot 31/12/2008
----------------------------------------------------------
01/12/2008:
Op welke wijze is wat door wie zou moeten leren kennen, daar heb ik, ik,
ik heb daar geen weet van. Noch van de wereld, noch van het leven, noch,
wat misschien wel het essentieelste is, noch van de liefde, van het vrijen.
Misschien mis ik iets, misschien, integendeel, krijg ik iets, een prijs bijvoorbeeld.
02/12/2008:
Er wijst nog steeds niets op een constante afwezigheid van bronnen,
en ze gaat nog steeds niet dezelfde richting uit als pakweg iedereen, elke mens.
Hoe gelukkig te worden van schrijffouten, en nog blijer door het taaleigen.
Enorm –als bijwoord- versteld staan van capabiliciteiten, miskend door u.
03/12/2008:
De moeilijkheidsgraad van het verstandelijk vermogen ligt weer even
lager dan de constante. De gretigheid naar een affectus speelt te parten,
bij elk deel, zelfs. En verder, en meer, en daarenboven nog zijn er allemaal
moeites met de werkelijkheid. Was alles maar onwerkelijk, alles omgekeerd.
04/12/2008:
Ganse extrema met glansrijke oplossingen in mijn hoofd, misschien hart,
maar niet in ’t echt, misschien hard. Stel dat er iets gebeurt dat ineens
alleman beïnvloed, stel dat er een ramp of een groot geluk gebeuren zal.
Stel dat, en stel dan de vraag waar uw armen gaan zijn, waar uw handen.
05/12/2008:
Het zou toch wel kunnen moest alles in het leven zo gemakkelijk zijn als de rest,
maar dat betekent geenszins, in geen enkele zin, dat er minder moeite moet
worden gedaan. Iedereen heeft vanalles nodig, qua elk aspect van het aardse.
Biddend probeer ik me door nog een dag te sleuren, 24 uur samengeperst.
06/12/2008: SAINT NICOLAS EDITION
Ik wou dat ik zo voor eeuwig kon leven, dat ik kon leven in de eerste plaats.
Onvoorziene maar onvermijdelijke schatten aan mensheid, tesamen verzameld
op een plaats waar ze alleen voor mij zichtbaar zijn. Beestachtige groottes
aan giften, gaven en geschenken, onder welke reden ook, niemand geeft daarom.
07/12/2008:
Ik zit met hopen gebreken, maar er is slechts een gebrek dat ik toch heb.
Wij, wij zouden moeten wikken ende wegen aangaande het vervolg, de rest,
het bezinksel, het restant na de weinig succesvole explosie. Een ontploffing van
water, en aarde, en lucht. En van alles wat daar tussen zit. Alles wat je maar wil.
08/12/2008:
Ook al had ik een bed om te delen, ook al waren wij 2 gelijkgestemde solo’s, dan nog
vrees ik voor weinig kans op eenzelfde gemoed langs uw kant, uw mooiste kant.
Niet dat dat ik er niet om geef, nee, dat niet. Niet dat ik zonder deze deceptie
wel zou kunnen leven, zeker niet. Niet dat gij niet bepalend zijt voor nu.
09/12/2008:
Wat voor belang het nog heeft, dat is slechts duidelijk wanneer ge alles afweegt.
Maar noch qua gewicht, noch qua grootte zal iets doorslaggevend zijn.
De mooie kant van de medaille is al volledig afgeschuurd, en de ommezijde
is niet direct afschuurbaar. Geen win-win-situatie voor schrijnwerkers deze keer.
10/12/2008:
Ik stel mij niets meer voor, behalve het voorstel om de oppervlakte te bezien,
en niets meer dan het oppergevlakte. Ik zou mezelf een nieuwe bril moeten kopen,
omdat ik niet meer weet wat te zien, of hoe te bekijken. Ik zou mezelf,
denkelijk, weg moeten stoppen achter afgebroken obstakels, weg voor mezelf.
11/12/2008:
Het kwam neer op een frustrerend gevoel van gemakshalvigheidse moeites,
alom toerend en rondroerend rond die ene, waarvoor sterren oorlog zouden voeren,
waarvoor de kracht uitgeschakeld zou worden en wiens vader wel een gloeilamp
zou kunnen vervangen. Dat is mijn best, en ik bid naar God, voor de rest.
12/12/2008:
Het leven weegt hier alzeker geenszins op tegen alleszins niets. Het leven,
het hoogste goed, en tegelijk het laagste slecht, alsof de keuze niet evident is.
Ik laat wat er rechts of links gebeurt louter in het midden, als het al gebeurt,
in mijn geest van post-modernisme, post-lateralisme, post-altruïsme.
13/12/2008:
Lijkt dit niet enorm een verbreken van de tijd, het gebrek aan plaats en ruimte
in lichtjaren? Alsof er al clusters zijn ontstaan terwijl de dag nog moet beginnen,
en dat de nacht zich te bedde legt als er nog geen sterren zijn ontbrand.
Misschien loopt de klok achter, misschien loopt de wereld voor. Misschien niet.
14/12/2008:
Nog een paar jaar tot bevestiging. Nog een enkel aantal maanden tot bij de
zekerheid over niets, onzekerheid over alles. Ik hoop maar dat ik erover geraak,
over deze situatie, over de hekken des levens, over de magistratische werking
van de dingen in mijn directe omgeving, over hen, over dingen die niet jou zijn.
15/12/2008:
Alles slaagt me tegen, houdt me tegen, alles vecht terug terwijl ik geen moeite
wil doen. Ik word belaagd terwijl mijn aanval slechts intern is, verzekerd.
Terwijl mijn gevoelens niets meer zijn dan een bloem, zij kan ze bewateren, of
zij kan ze laten verwelken. Ik heb nooit meer gedacht, nooit geacht, steeds gewild.
16/12/2008:
Een diner was nooit zo lekker geweest, nooit zo semi-perfect, want nooit hier
en nu, nooit met jou, nooit geweest. “Pluk de dag, en geniet van de kleine
dingen in het leven,” zeiden ze allemaal, waardoor de grote levensdingen
hun belang verloren, werden verwaarloosd en alleen het niets nog goed was.
17/12/2008:
Waarom zou ik er nu mee stoppen? Misschien geen bepaald hoogtepunt,
maar hoog genoeg om naar beneden te springen en minstens voor pakweg
de rest van mijn leven in de lucht te blijven zweven. En als de grond nadert,
de aarde mij lonkt, als ik zal vallen, dan zal ik dood zijn nog voor ik raak.
18/12/2008:
Belevenissen die zelf niet aan Einstein’s en Copernicus’ gezamelijk intellect
zouden kunnen tippen. Ervaringen waar zelfs Ketchum of Mutou geen kop
of geen staart aan vast zouden kunnen krijgen. Punten die niemand hier ooit
zou kunnen scoren, omdat ze gewoon niet veel beter weten, tegen beter weten.
19/12/2008:
’t Is met moeite dat er een indeling is, met gemak doch dat we ertussen zitten.
Alles wat hier gebeurt, elke X in mijn omstreke staat in functie van elke Y
in uwe gebuurte. En al was het een irreël getal, dan nog is mijn domein positief,
maar het beeld hangt slechts van u af. En het kan me steeds minder schelen.
20/12/2008:
Er zijn nog maar weinig dingen die blij maken, maar des te groter dat ze zijn.
Niemand maalt om niets meer, behalve om zichzelf, want zichzelf is nog steeds
de grootste ik. Wij zitten in een nest van welwillendheid, maar wij kunnen
er niet uit, tot moeder vogel ons de zelfkennis voedt. Het einde van de wijsheid.
21/12/2008: WINTER EDITION
’t Is moeilijk om dingen voor te stellen, en zeker voor uzelf, omdat kritiek
al lang weerlegd is en uw adem al lang benomen. Maar wie kijkt er om?
Misschien uw ouders, misschien uw alter ego, misschien uw alius ego.
Er zijn nog maar weinig zekerheden, de enige zijn nog de onzekerheden.
22/12/2008:
Zou er iets mis zijn met mij, en zo ja, gaat dat ooit stoppen? Gaat mijn gebrek
ooit een overstock krijgen? Mijn zelfvertrouwen in de koopjeshoek?
Elk leven lijkt zo breekbaar en kort, maar het is zo lang en stevig in feite, zonde
van de tijd die we verdoen door te doen, ge kunt beter nadenken over te denken.
23/12/2008:
Sommige dingen hebben geen nut meer, dan het nut om ze te doen, hersendood
en ontspannen. Blij, gelukkig en weltevreden. Dubieus over de waarheid achter
elke leugen, kritisch tegenover elk slachtoffer van massa-secularisatie.
De kitsch is geen probleem, de wijn ook niet, de gevolgen zijn de oorzaak.
24/12/2008: CHRISTMAS EVE EDITION
Er is veel gebeurd dat het begrip tot nieuwe niveau’s leidt, gebeurtenissen
buiten het zinnige, buiten het rationele, buiten de symbolische doos.
Dat maakt het moeilijk om te stapelen, maar alles zal wel eens loslopen,
zowel situaties, als gekken, als kippen, als honden, als jaren en feesten.
25/12/2008: CHRISTMAS EDITION
Ik maak wel mijn eigen Jezus aan, en ik geef hem zelf een nieuwe verjaardag,
want mijn Jezus zal een boodschap brengen die misschien niet veel verschilt
van de eerste, maar net daarom zoveel verschilt. Mijn Jezus zal veel brengen,
maar ’t is een last om te begrijpen wat er gebracht wordt, en waarom.
26/12/2008:
Er kan zoveel breken. Harten, vazen, bekers. Maar bovenal is het glas
het breekbaarst. Ook meteen het pijnlijkst. Het gevaarlijkst. Het hardst.
Glas wordt gebroken, en breekt met zich alles wat het wil. Vervormen van
vreemde voorwerpen, vervagen van vergeten en vergankelijke verledens.
27/12/2008:
Gek hoe de dingen druk bijeen staan, en toch zo afzijdig blijven, alsof niemand
nog van niemand nooit niets gehoord had. Gek hoe mensen hun hypocrisie
verloochenen, zelfs zonder hanen sie een aantal keren kraaien, zelfs zonder.
Het is geen kwestie van missen, wel van raken, dat blijkt alles wat telt.
28/12/2008:
Het Spaans kent enkele woorden voor de gegevens, maar nooit een oplossing.
Of dat noodzakelijkerwijze nodig is, weet ik bijlange nog niet, maar ik denk
dat het gauw genoeg zal doordringen, zoals een vermoeidheidskater
stilletjes uit uw onderbewustzijn kruipt en zich in het bovenbewustzijn nestelt.
29/12/2008:
Niets anders dan krankzinnigheid, en elk synoniem dat er ooit voor bedacht is,
om het woord toch meer de kracht van de situatie uit te laten beelden,
te laten tonen. Wat er soms gebeurd is jammer, maar wat er soms volgt is
quasi aangenaam. Bijna, en elk synoniem dat betekent dat niets geheel is.
30/12/2008:
Een opluchting van jewelste, ja zelfs, één van je welste, wat dat ook moge
zeggen willen, wat ter wereld dat ook betekent. Want woorden zij onze kracht,
maar die kracht schijnt niet steevast gegrond te zijn, doch labiel en variabel.
Zoals een X, onafhankelijk maar veranderlijk, waarbij de mensen Y’en zijn.
31/12/2008: NEW YEAR’S EVE EDITION
Dit is alles even vergeten, en tegelijk alles proberen te onthouden, verplaatsend.
Dit is wat iedereen wel eens wilde, zonder het ooit toe te gevenn verradend.
Dit zou zijn waarom ik nog voortdoe, en dat is het nog steeds, minus een
sleutelfactor, een figuur met een mooi figuur, een wezen met een mooi wezen.
----------------------------------------------------------
01/12/2008:
Op welke wijze is wat door wie zou moeten leren kennen, daar heb ik, ik,
ik heb daar geen weet van. Noch van de wereld, noch van het leven, noch,
wat misschien wel het essentieelste is, noch van de liefde, van het vrijen.
Misschien mis ik iets, misschien, integendeel, krijg ik iets, een prijs bijvoorbeeld.
02/12/2008:
Er wijst nog steeds niets op een constante afwezigheid van bronnen,
en ze gaat nog steeds niet dezelfde richting uit als pakweg iedereen, elke mens.
Hoe gelukkig te worden van schrijffouten, en nog blijer door het taaleigen.
Enorm –als bijwoord- versteld staan van capabiliciteiten, miskend door u.
03/12/2008:
De moeilijkheidsgraad van het verstandelijk vermogen ligt weer even
lager dan de constante. De gretigheid naar een affectus speelt te parten,
bij elk deel, zelfs. En verder, en meer, en daarenboven nog zijn er allemaal
moeites met de werkelijkheid. Was alles maar onwerkelijk, alles omgekeerd.
04/12/2008:
Ganse extrema met glansrijke oplossingen in mijn hoofd, misschien hart,
maar niet in ’t echt, misschien hard. Stel dat er iets gebeurt dat ineens
alleman beïnvloed, stel dat er een ramp of een groot geluk gebeuren zal.
Stel dat, en stel dan de vraag waar uw armen gaan zijn, waar uw handen.
05/12/2008:
Het zou toch wel kunnen moest alles in het leven zo gemakkelijk zijn als de rest,
maar dat betekent geenszins, in geen enkele zin, dat er minder moeite moet
worden gedaan. Iedereen heeft vanalles nodig, qua elk aspect van het aardse.
Biddend probeer ik me door nog een dag te sleuren, 24 uur samengeperst.
06/12/2008: SAINT NICOLAS EDITION
Ik wou dat ik zo voor eeuwig kon leven, dat ik kon leven in de eerste plaats.
Onvoorziene maar onvermijdelijke schatten aan mensheid, tesamen verzameld
op een plaats waar ze alleen voor mij zichtbaar zijn. Beestachtige groottes
aan giften, gaven en geschenken, onder welke reden ook, niemand geeft daarom.
07/12/2008:
Ik zit met hopen gebreken, maar er is slechts een gebrek dat ik toch heb.
Wij, wij zouden moeten wikken ende wegen aangaande het vervolg, de rest,
het bezinksel, het restant na de weinig succesvole explosie. Een ontploffing van
water, en aarde, en lucht. En van alles wat daar tussen zit. Alles wat je maar wil.
08/12/2008:
Ook al had ik een bed om te delen, ook al waren wij 2 gelijkgestemde solo’s, dan nog
vrees ik voor weinig kans op eenzelfde gemoed langs uw kant, uw mooiste kant.
Niet dat dat ik er niet om geef, nee, dat niet. Niet dat ik zonder deze deceptie
wel zou kunnen leven, zeker niet. Niet dat gij niet bepalend zijt voor nu.
09/12/2008:
Wat voor belang het nog heeft, dat is slechts duidelijk wanneer ge alles afweegt.
Maar noch qua gewicht, noch qua grootte zal iets doorslaggevend zijn.
De mooie kant van de medaille is al volledig afgeschuurd, en de ommezijde
is niet direct afschuurbaar. Geen win-win-situatie voor schrijnwerkers deze keer.
10/12/2008:
Ik stel mij niets meer voor, behalve het voorstel om de oppervlakte te bezien,
en niets meer dan het oppergevlakte. Ik zou mezelf een nieuwe bril moeten kopen,
omdat ik niet meer weet wat te zien, of hoe te bekijken. Ik zou mezelf,
denkelijk, weg moeten stoppen achter afgebroken obstakels, weg voor mezelf.
11/12/2008:
Het kwam neer op een frustrerend gevoel van gemakshalvigheidse moeites,
alom toerend en rondroerend rond die ene, waarvoor sterren oorlog zouden voeren,
waarvoor de kracht uitgeschakeld zou worden en wiens vader wel een gloeilamp
zou kunnen vervangen. Dat is mijn best, en ik bid naar God, voor de rest.
12/12/2008:
Het leven weegt hier alzeker geenszins op tegen alleszins niets. Het leven,
het hoogste goed, en tegelijk het laagste slecht, alsof de keuze niet evident is.
Ik laat wat er rechts of links gebeurt louter in het midden, als het al gebeurt,
in mijn geest van post-modernisme, post-lateralisme, post-altruïsme.
13/12/2008:
Lijkt dit niet enorm een verbreken van de tijd, het gebrek aan plaats en ruimte
in lichtjaren? Alsof er al clusters zijn ontstaan terwijl de dag nog moet beginnen,
en dat de nacht zich te bedde legt als er nog geen sterren zijn ontbrand.
Misschien loopt de klok achter, misschien loopt de wereld voor. Misschien niet.
14/12/2008:
Nog een paar jaar tot bevestiging. Nog een enkel aantal maanden tot bij de
zekerheid over niets, onzekerheid over alles. Ik hoop maar dat ik erover geraak,
over deze situatie, over de hekken des levens, over de magistratische werking
van de dingen in mijn directe omgeving, over hen, over dingen die niet jou zijn.
15/12/2008:
Alles slaagt me tegen, houdt me tegen, alles vecht terug terwijl ik geen moeite
wil doen. Ik word belaagd terwijl mijn aanval slechts intern is, verzekerd.
Terwijl mijn gevoelens niets meer zijn dan een bloem, zij kan ze bewateren, of
zij kan ze laten verwelken. Ik heb nooit meer gedacht, nooit geacht, steeds gewild.
16/12/2008:
Een diner was nooit zo lekker geweest, nooit zo semi-perfect, want nooit hier
en nu, nooit met jou, nooit geweest. “Pluk de dag, en geniet van de kleine
dingen in het leven,” zeiden ze allemaal, waardoor de grote levensdingen
hun belang verloren, werden verwaarloosd en alleen het niets nog goed was.
17/12/2008:
Waarom zou ik er nu mee stoppen? Misschien geen bepaald hoogtepunt,
maar hoog genoeg om naar beneden te springen en minstens voor pakweg
de rest van mijn leven in de lucht te blijven zweven. En als de grond nadert,
de aarde mij lonkt, als ik zal vallen, dan zal ik dood zijn nog voor ik raak.
18/12/2008:
Belevenissen die zelf niet aan Einstein’s en Copernicus’ gezamelijk intellect
zouden kunnen tippen. Ervaringen waar zelfs Ketchum of Mutou geen kop
of geen staart aan vast zouden kunnen krijgen. Punten die niemand hier ooit
zou kunnen scoren, omdat ze gewoon niet veel beter weten, tegen beter weten.
19/12/2008:
’t Is met moeite dat er een indeling is, met gemak doch dat we ertussen zitten.
Alles wat hier gebeurt, elke X in mijn omstreke staat in functie van elke Y
in uwe gebuurte. En al was het een irreël getal, dan nog is mijn domein positief,
maar het beeld hangt slechts van u af. En het kan me steeds minder schelen.
20/12/2008:
Er zijn nog maar weinig dingen die blij maken, maar des te groter dat ze zijn.
Niemand maalt om niets meer, behalve om zichzelf, want zichzelf is nog steeds
de grootste ik. Wij zitten in een nest van welwillendheid, maar wij kunnen
er niet uit, tot moeder vogel ons de zelfkennis voedt. Het einde van de wijsheid.
21/12/2008: WINTER EDITION
’t Is moeilijk om dingen voor te stellen, en zeker voor uzelf, omdat kritiek
al lang weerlegd is en uw adem al lang benomen. Maar wie kijkt er om?
Misschien uw ouders, misschien uw alter ego, misschien uw alius ego.
Er zijn nog maar weinig zekerheden, de enige zijn nog de onzekerheden.
22/12/2008:
Zou er iets mis zijn met mij, en zo ja, gaat dat ooit stoppen? Gaat mijn gebrek
ooit een overstock krijgen? Mijn zelfvertrouwen in de koopjeshoek?
Elk leven lijkt zo breekbaar en kort, maar het is zo lang en stevig in feite, zonde
van de tijd die we verdoen door te doen, ge kunt beter nadenken over te denken.
23/12/2008:
Sommige dingen hebben geen nut meer, dan het nut om ze te doen, hersendood
en ontspannen. Blij, gelukkig en weltevreden. Dubieus over de waarheid achter
elke leugen, kritisch tegenover elk slachtoffer van massa-secularisatie.
De kitsch is geen probleem, de wijn ook niet, de gevolgen zijn de oorzaak.
24/12/2008: CHRISTMAS EVE EDITION
Er is veel gebeurd dat het begrip tot nieuwe niveau’s leidt, gebeurtenissen
buiten het zinnige, buiten het rationele, buiten de symbolische doos.
Dat maakt het moeilijk om te stapelen, maar alles zal wel eens loslopen,
zowel situaties, als gekken, als kippen, als honden, als jaren en feesten.
25/12/2008: CHRISTMAS EDITION
Ik maak wel mijn eigen Jezus aan, en ik geef hem zelf een nieuwe verjaardag,
want mijn Jezus zal een boodschap brengen die misschien niet veel verschilt
van de eerste, maar net daarom zoveel verschilt. Mijn Jezus zal veel brengen,
maar ’t is een last om te begrijpen wat er gebracht wordt, en waarom.
26/12/2008:
Er kan zoveel breken. Harten, vazen, bekers. Maar bovenal is het glas
het breekbaarst. Ook meteen het pijnlijkst. Het gevaarlijkst. Het hardst.
Glas wordt gebroken, en breekt met zich alles wat het wil. Vervormen van
vreemde voorwerpen, vervagen van vergeten en vergankelijke verledens.
27/12/2008:
Gek hoe de dingen druk bijeen staan, en toch zo afzijdig blijven, alsof niemand
nog van niemand nooit niets gehoord had. Gek hoe mensen hun hypocrisie
verloochenen, zelfs zonder hanen sie een aantal keren kraaien, zelfs zonder.
Het is geen kwestie van missen, wel van raken, dat blijkt alles wat telt.
28/12/2008:
Het Spaans kent enkele woorden voor de gegevens, maar nooit een oplossing.
Of dat noodzakelijkerwijze nodig is, weet ik bijlange nog niet, maar ik denk
dat het gauw genoeg zal doordringen, zoals een vermoeidheidskater
stilletjes uit uw onderbewustzijn kruipt en zich in het bovenbewustzijn nestelt.
29/12/2008:
Niets anders dan krankzinnigheid, en elk synoniem dat er ooit voor bedacht is,
om het woord toch meer de kracht van de situatie uit te laten beelden,
te laten tonen. Wat er soms gebeurd is jammer, maar wat er soms volgt is
quasi aangenaam. Bijna, en elk synoniem dat betekent dat niets geheel is.
30/12/2008:
Een opluchting van jewelste, ja zelfs, één van je welste, wat dat ook moge
zeggen willen, wat ter wereld dat ook betekent. Want woorden zij onze kracht,
maar die kracht schijnt niet steevast gegrond te zijn, doch labiel en variabel.
Zoals een X, onafhankelijk maar veranderlijk, waarbij de mensen Y’en zijn.
31/12/2008: NEW YEAR’S EVE EDITION
Dit is alles even vergeten, en tegelijk alles proberen te onthouden, verplaatsend.
Dit is wat iedereen wel eens wilde, zonder het ooit toe te gevenn verradend.
Dit zou zijn waarom ik nog voortdoe, en dat is het nog steeds, minus een
sleutelfactor, een figuur met een mooi figuur, een wezen met een mooi wezen.
02-12-2008
WHAT'S THIS EMOTION? - poetae dictis
NOTA: November, van 01/11/2008 tot 30/11/2008
----------------------------------------------------------
01/11/2008: ALL SAINTS EDITION
Het is niet de bedoeling om ergens te blijven staan, maar de ouderlijke macht
van de vierde dimensie lijkt ons te willen verschalken. Alsof de moeite
niet van ons afstraalt alsof wij een zon waren in elks zijn heelal, misschien groot,
waarschijnlijk klein. Het is geenszins bedoeld om pakken te maken en erbij te zitten.
02/11/2008: ALL SOULS EDITION
Ik ben hier elke dag alweer een jaar verder. Ik kom niets tekort, integendeel,
maar jullie zijn te druk bezig niets om mij te geven. Grappig hoe alles goed komt,
hilarisch hoe er weinig echt fout gaat. Het gaat niet om bediening,
het draait allemaal om het bediend worden, de luxe niets te doen, niets te geven.
03/11/2008:
Er is niets zo belangrijk en tegelijk zo doenbaar dan het maken van elentriek.
Het gebeurt overal genoeg en de aarding is op den duur niet meer zo
doorslaggevend. Ik weet van niets, maar ik hoop er ooit op geschokt
te worden, zoals men schokt als men buiten komt van binnenuit.
04/11/2008: US ELECTION EDITION
Het is wel eens tijd voor iets anders, iets elders. Bij voorkeur iets beters.
Een nieuw stuk verlorengegaan. Een nieuwe start en een reeds bepaald einde.
Er steekt hier niks deftig ineen, alles is uiteen aan ’t storten, behalve gij,
en of ik dat leuk of jammer moet vinden, dat hangt wederom van u af.
05/11/2008:
Qua verwezenlijkingen zit ik nog maar laag bij de grond, mijn troef blijft
echter onbeperkt. Mijn kunde is bepaald, af te wachten tot welke asymptoot.
Graag gedaan. Wat ik zou zeggen als gij mij bedanken zou. ’t Is niet
meer zo gemakkelijk als het vroeger was, en toen bleek het al onmogelijk.
06/11/2008:
Zou ik een probleem hebben of is het slechts de schijn van de wolken
die mij doet aarzelen? Zou ik nu niet, nooit niet niks laten merken van mezelf,
hoe arrogant ik ook ben? Als, en wanneer dit alles in rechtere banen loopt,
och, ik zal in contentere sferen zweven, of tenminste rondhangen.
07/11/2008:
Meer dan ik verwacht had, dubbelzijdig gezien, veel meer dan ik gehoopt had,
niet generalmente, maar eerder crescendisch, tot een expressief climax,
door anderen als werelds en rustwekkends gezien, door mij echter gezien als
onevenaarbaar, uniek, welgericht, welbepaald, genoeg, en een voorzet.
08/11/2008:
Ik ben hopende dat ik gelijk heb, want mijn gemoed blijft maar schommelen,
niet alleen van voor naar achter, maar vooral zijwaarts en ook diagonaal.
De fundamenten van mijn gemoed piepen langs 2 kanten, alsof iets had
kunnen worden voorzien. Edoch, ik schrik nog altijd dat dat niet is.
09/11/2008:
Permanente nazindering van het verzwegen ultimum, misschien wel
een ultimatum. Een constante en enorme bipolariteit van 2 grootmachten,
de een groter dan de ander, de andere belangrijker dan de ene, eerstgenoemde
veel mysterieuzer, doorwegender dan eerstgenoemde. God knows.
10/11/2008:
Voor een gehele waarheid krijg ik slechts een halve vrijheid, dus een vierde
eerlijkheid. Die normen kunnen mijn waarden kussen, da’s zeker, en,
sterker nog, ik laat ze achter mij. Ik zit in het donker van de tegenwoordige
tijden, en ’t is moeilijk eruit te geraken. Ik stel voor erin te blijven zitten.
11/11/2008: ARMISTICE EDITION
Een onmiddellijke verveling, opgebouwd uit bepaalde kommata die maar bleven
ontdubbelen. Waarschijnlijk niets beter te doen, misschien niets beter te willen,
of niet beter te kunnen. De dingen zijn zo onwaarschijnlijk relatief dat
uren ofwel uren zijn ofwel maanden, en maanden zijn slechts korte maanden.
12/11/2008:
Overbodige luxe zint niet meer, aangezien het zichzelf langzaamaan
tegenspreekt, als een paradoxale paradox. Als een synthetische antithese,
alsof het een onwerkelijke realiteit beschreef. Maar zelfs een dommerik
van het eerste uur weet hiervan, zelfs een kerel zoals gij, of zoals wij.
13/11/2008:
Moest de zaak worden opgedoekt, dan pas zouden er geen gewonden vallen.
Moest alles platgebrand worden, dan pas zou iedereen overleven,
en moest alles volgens het nooit geziene plan gaan, dan zou iedereen
dierbaar achterblijven, zowel tussen het puin en de assen, als tussen de lijken.
14/11/2008:
Mijn kind, zoon noch dochter, zit daar schoontjes te schommelen, bijna, bijna
alsof de wereld aan zijn voeten ligt. Maar de wereld rolt eronder door.
Net te weinig grip op wat er gebeurt, en net daarom genoeg durf.
Niemand geeft meer om niets, alles komt nog goed, misschien zelfs perfect.
15/11/2008: DYNASTY EDITION
Ik heb nog maar een schreeuw over, en dat is die naar fatalisme toe,
vergeten waarom, maar vastberaden wat. Een verandering van de omgeving,
een constante van de versnelling. Geen idee waar ik moet blijven met
mijn tijd, maar ik verlies ze onderhand langzaamaan gezamenlijk.
16/11/2008:
Er speelt zich geen monotone onzekerheid bij mij op, ik ben zeker van niet,
maar een onbepaalde appreciatie zou daarentegen zijn plaats hier
met gemak vinden. Ik lijk misschien bedonkerd maar ben het geenszins,
ik schijn misschien niets, maar ik wordt alleszins afgeschenen door u.
17/11/2008:
Het heeft weliswaar geen nut niet meer, maar het zou ogenschijnlijk
wel deugd doen, enkel en alleen in egoïstisch opzicht. Het heeft nooit gemoeten.
Toch zou ons aller wereld er mooier uit laten zien, moesten het mogen.
Geen zorgen of het is de mijne, maar ook geen problemen dan de uwe.
18/11/2008:
Er is veel nut kwijtgespeeld, doorgespoeld door de regen, langs de goten,
in riolen, waar het nu zijn nut beoefent, als ware het daar wel nodig.
Integendeel, er is weinig nodig om gebruikt te worden, weinig dat mensen
echt laten wegrotten, maar als het dan wel zo is, het belangrijkste eerst.
19/11/2008:
Ik weet nog maar een ding en dat is dat ik de nieuwe Socrates ben, althans
versie 2.0. ’t Is dan wel evident, pas als ’t niet meer is, dan wordt het
gemist. Zoals wolken, vlak voor ze mist worden. Na een warme zomer,
een koude winter. ’t Is niet volatiel, noch aangenaam, maar gewoon normaal.
20/11/2008:
Het leven hier draait nog slechts om inbeeldingen. Proberen in te vallen,
bij te vullen. Trachten te begrijpen waar die inspanningen om dienen.
Niet inzien dat het draait om een zang, een melodie, en een nasale stem,
een bestaanscreatie, of een wezenlijke existentie die weinig meer betekent.
21/11/2008:
Het was de verjaardag van het weekend, maar er stonden te veel kaarsjes
op een te kleine taart. Te veel weinig op een te weinig veel. Nooit genoeg.
Alsof het een leger van 100 benodigt om één van 2 man te overtreffen,
alsof er 120 man moet vechten voor hun gelijk, terwijl de feiten al gegeven zijn.
22/11/2008:
Uiteindelijk, ja, het is wel de moeite, al die moeite, en die inspanning,
resultaten zijn er om te behouden, maar absoluut niet om te vergelijken.
Wat is de basis voor dit alles? Welke fundamenten liggen ons nog te wachten?
Ik ben bang voor een storm, maar tegelijk vind ik het enigszins dolletjes.
23/11/2008:
In de hoop wanende dat ik mijn schroeven nog kan vastdraaien, zonder dat
heel mijn constructie op de grond zal komen te liggen. In de waan dat
ik nog veel rendement zal halen uit wat ik doe en vooral niet gedaan heb.
Verveeld met werk en overladen met vrije tijd, niet exact maar ook niet fout.
24/11/2008:
Ik meen dat ik een standaard heb gevonden, en dat die niets minder betekent
dan dat de standaard voornamelijk afwijkt van zichzelf. Uitzonderingen,
die bevestigen allerhande regels, allerhande waarheden die an sich nooit
geloofd zouden geworden zijn. Nooit. Ook niet moest het uitkomen.
25/11/2008:
Uzelf op ongepolijst en gekarteld ijs begeven door uzelf op glad ijs te bevinden,
’t is weerom een bizarre wereld. Geen mens, maar ook geen kat, nee, zeker
geen kat, die nog kraait om de toekomst. Liever levend dan dood, en graag
op de meest gewoonlijke manier denkbaar. God, ik dank u. In excelsis gloria.
26/11/2008:
Het zit niet echt perfect ineen, en daarmee blijf ik, en blijf ik hopen op schroefjes
uit den Ikea om mij vast te draaien. Mobiliteit is ’s mans grootste vloek,
zou Jezus zeggen. Maar Jezus kan mijn kloten kussen, en ik kan op mijn beurt
zijn voeten kussen. Vicieuze cirkels zijn onvermijdelijk, te meer bij religieuzen.
27/11/2008:
Het is niet meer plezant in de vorm van het geheel, het algemene, het ultieme;
maar het blijft aangenaam om te luisteren. Ik voel mij eenzaam, alleen met
mijn verlaten bruidsschat, die ik maar langs de wegkant heb gevonden. Misschien
dat ik ook nog een bruid vind, niet in de berm, maar recht op mijn route.
28/11/2008:
Het behoort dat er wordt gekotst, misselijke gevoelens zoeken elkaar op,
dwartelend door hoofd noch borst. Nergens waar nog iets te beleven valt,
tenzij in mijn broek. Nergens waar nog vertier wordt getoond, behalve
heimelijk in de liefde, en nergens waar nog vrijheid van mensheid is.
29/11/2008:
En ach, en wee, en ocharme al de mensjes, en ook de grote, grotendeels.
Ik wou dat ik een kast had om uit te komen, maar ik heb enkel een schuif.
Niets om mee in te pakken behalve blanco cadeaupapier van den Aldi,
niets om mee uit te pakken behalve mijn geveinsd talent en valse blik.
30/11/2008:
Er is toch meer nodig dan een pallet Dr. Pepper, equivalent aan de energie
die op aarde rondzwerft. Mijn goesting ondermijnd, ik ruik er niet meer van.
Grappig hoe alles in duigen valt en de stukjes uiteindelijk toch nog passen,
ook al hebt ge al den helft weggegooid in een willekeurige vuilbak ergens.
----------------------------------------------------------
01/11/2008: ALL SAINTS EDITION
Het is niet de bedoeling om ergens te blijven staan, maar de ouderlijke macht
van de vierde dimensie lijkt ons te willen verschalken. Alsof de moeite
niet van ons afstraalt alsof wij een zon waren in elks zijn heelal, misschien groot,
waarschijnlijk klein. Het is geenszins bedoeld om pakken te maken en erbij te zitten.
02/11/2008: ALL SOULS EDITION
Ik ben hier elke dag alweer een jaar verder. Ik kom niets tekort, integendeel,
maar jullie zijn te druk bezig niets om mij te geven. Grappig hoe alles goed komt,
hilarisch hoe er weinig echt fout gaat. Het gaat niet om bediening,
het draait allemaal om het bediend worden, de luxe niets te doen, niets te geven.
03/11/2008:
Er is niets zo belangrijk en tegelijk zo doenbaar dan het maken van elentriek.
Het gebeurt overal genoeg en de aarding is op den duur niet meer zo
doorslaggevend. Ik weet van niets, maar ik hoop er ooit op geschokt
te worden, zoals men schokt als men buiten komt van binnenuit.
04/11/2008: US ELECTION EDITION
Het is wel eens tijd voor iets anders, iets elders. Bij voorkeur iets beters.
Een nieuw stuk verlorengegaan. Een nieuwe start en een reeds bepaald einde.
Er steekt hier niks deftig ineen, alles is uiteen aan ’t storten, behalve gij,
en of ik dat leuk of jammer moet vinden, dat hangt wederom van u af.
05/11/2008:
Qua verwezenlijkingen zit ik nog maar laag bij de grond, mijn troef blijft
echter onbeperkt. Mijn kunde is bepaald, af te wachten tot welke asymptoot.
Graag gedaan. Wat ik zou zeggen als gij mij bedanken zou. ’t Is niet
meer zo gemakkelijk als het vroeger was, en toen bleek het al onmogelijk.
06/11/2008:
Zou ik een probleem hebben of is het slechts de schijn van de wolken
die mij doet aarzelen? Zou ik nu niet, nooit niet niks laten merken van mezelf,
hoe arrogant ik ook ben? Als, en wanneer dit alles in rechtere banen loopt,
och, ik zal in contentere sferen zweven, of tenminste rondhangen.
07/11/2008:
Meer dan ik verwacht had, dubbelzijdig gezien, veel meer dan ik gehoopt had,
niet generalmente, maar eerder crescendisch, tot een expressief climax,
door anderen als werelds en rustwekkends gezien, door mij echter gezien als
onevenaarbaar, uniek, welgericht, welbepaald, genoeg, en een voorzet.
08/11/2008:
Ik ben hopende dat ik gelijk heb, want mijn gemoed blijft maar schommelen,
niet alleen van voor naar achter, maar vooral zijwaarts en ook diagonaal.
De fundamenten van mijn gemoed piepen langs 2 kanten, alsof iets had
kunnen worden voorzien. Edoch, ik schrik nog altijd dat dat niet is.
09/11/2008:
Permanente nazindering van het verzwegen ultimum, misschien wel
een ultimatum. Een constante en enorme bipolariteit van 2 grootmachten,
de een groter dan de ander, de andere belangrijker dan de ene, eerstgenoemde
veel mysterieuzer, doorwegender dan eerstgenoemde. God knows.
10/11/2008:
Voor een gehele waarheid krijg ik slechts een halve vrijheid, dus een vierde
eerlijkheid. Die normen kunnen mijn waarden kussen, da’s zeker, en,
sterker nog, ik laat ze achter mij. Ik zit in het donker van de tegenwoordige
tijden, en ’t is moeilijk eruit te geraken. Ik stel voor erin te blijven zitten.
11/11/2008: ARMISTICE EDITION
Een onmiddellijke verveling, opgebouwd uit bepaalde kommata die maar bleven
ontdubbelen. Waarschijnlijk niets beter te doen, misschien niets beter te willen,
of niet beter te kunnen. De dingen zijn zo onwaarschijnlijk relatief dat
uren ofwel uren zijn ofwel maanden, en maanden zijn slechts korte maanden.
12/11/2008:
Overbodige luxe zint niet meer, aangezien het zichzelf langzaamaan
tegenspreekt, als een paradoxale paradox. Als een synthetische antithese,
alsof het een onwerkelijke realiteit beschreef. Maar zelfs een dommerik
van het eerste uur weet hiervan, zelfs een kerel zoals gij, of zoals wij.
13/11/2008:
Moest de zaak worden opgedoekt, dan pas zouden er geen gewonden vallen.
Moest alles platgebrand worden, dan pas zou iedereen overleven,
en moest alles volgens het nooit geziene plan gaan, dan zou iedereen
dierbaar achterblijven, zowel tussen het puin en de assen, als tussen de lijken.
14/11/2008:
Mijn kind, zoon noch dochter, zit daar schoontjes te schommelen, bijna, bijna
alsof de wereld aan zijn voeten ligt. Maar de wereld rolt eronder door.
Net te weinig grip op wat er gebeurt, en net daarom genoeg durf.
Niemand geeft meer om niets, alles komt nog goed, misschien zelfs perfect.
15/11/2008: DYNASTY EDITION
Ik heb nog maar een schreeuw over, en dat is die naar fatalisme toe,
vergeten waarom, maar vastberaden wat. Een verandering van de omgeving,
een constante van de versnelling. Geen idee waar ik moet blijven met
mijn tijd, maar ik verlies ze onderhand langzaamaan gezamenlijk.
16/11/2008:
Er speelt zich geen monotone onzekerheid bij mij op, ik ben zeker van niet,
maar een onbepaalde appreciatie zou daarentegen zijn plaats hier
met gemak vinden. Ik lijk misschien bedonkerd maar ben het geenszins,
ik schijn misschien niets, maar ik wordt alleszins afgeschenen door u.
17/11/2008:
Het heeft weliswaar geen nut niet meer, maar het zou ogenschijnlijk
wel deugd doen, enkel en alleen in egoïstisch opzicht. Het heeft nooit gemoeten.
Toch zou ons aller wereld er mooier uit laten zien, moesten het mogen.
Geen zorgen of het is de mijne, maar ook geen problemen dan de uwe.
18/11/2008:
Er is veel nut kwijtgespeeld, doorgespoeld door de regen, langs de goten,
in riolen, waar het nu zijn nut beoefent, als ware het daar wel nodig.
Integendeel, er is weinig nodig om gebruikt te worden, weinig dat mensen
echt laten wegrotten, maar als het dan wel zo is, het belangrijkste eerst.
19/11/2008:
Ik weet nog maar een ding en dat is dat ik de nieuwe Socrates ben, althans
versie 2.0. ’t Is dan wel evident, pas als ’t niet meer is, dan wordt het
gemist. Zoals wolken, vlak voor ze mist worden. Na een warme zomer,
een koude winter. ’t Is niet volatiel, noch aangenaam, maar gewoon normaal.
20/11/2008:
Het leven hier draait nog slechts om inbeeldingen. Proberen in te vallen,
bij te vullen. Trachten te begrijpen waar die inspanningen om dienen.
Niet inzien dat het draait om een zang, een melodie, en een nasale stem,
een bestaanscreatie, of een wezenlijke existentie die weinig meer betekent.
21/11/2008:
Het was de verjaardag van het weekend, maar er stonden te veel kaarsjes
op een te kleine taart. Te veel weinig op een te weinig veel. Nooit genoeg.
Alsof het een leger van 100 benodigt om één van 2 man te overtreffen,
alsof er 120 man moet vechten voor hun gelijk, terwijl de feiten al gegeven zijn.
22/11/2008:
Uiteindelijk, ja, het is wel de moeite, al die moeite, en die inspanning,
resultaten zijn er om te behouden, maar absoluut niet om te vergelijken.
Wat is de basis voor dit alles? Welke fundamenten liggen ons nog te wachten?
Ik ben bang voor een storm, maar tegelijk vind ik het enigszins dolletjes.
23/11/2008:
In de hoop wanende dat ik mijn schroeven nog kan vastdraaien, zonder dat
heel mijn constructie op de grond zal komen te liggen. In de waan dat
ik nog veel rendement zal halen uit wat ik doe en vooral niet gedaan heb.
Verveeld met werk en overladen met vrije tijd, niet exact maar ook niet fout.
24/11/2008:
Ik meen dat ik een standaard heb gevonden, en dat die niets minder betekent
dan dat de standaard voornamelijk afwijkt van zichzelf. Uitzonderingen,
die bevestigen allerhande regels, allerhande waarheden die an sich nooit
geloofd zouden geworden zijn. Nooit. Ook niet moest het uitkomen.
25/11/2008:
Uzelf op ongepolijst en gekarteld ijs begeven door uzelf op glad ijs te bevinden,
’t is weerom een bizarre wereld. Geen mens, maar ook geen kat, nee, zeker
geen kat, die nog kraait om de toekomst. Liever levend dan dood, en graag
op de meest gewoonlijke manier denkbaar. God, ik dank u. In excelsis gloria.
26/11/2008:
Het zit niet echt perfect ineen, en daarmee blijf ik, en blijf ik hopen op schroefjes
uit den Ikea om mij vast te draaien. Mobiliteit is ’s mans grootste vloek,
zou Jezus zeggen. Maar Jezus kan mijn kloten kussen, en ik kan op mijn beurt
zijn voeten kussen. Vicieuze cirkels zijn onvermijdelijk, te meer bij religieuzen.
27/11/2008:
Het is niet meer plezant in de vorm van het geheel, het algemene, het ultieme;
maar het blijft aangenaam om te luisteren. Ik voel mij eenzaam, alleen met
mijn verlaten bruidsschat, die ik maar langs de wegkant heb gevonden. Misschien
dat ik ook nog een bruid vind, niet in de berm, maar recht op mijn route.
28/11/2008:
Het behoort dat er wordt gekotst, misselijke gevoelens zoeken elkaar op,
dwartelend door hoofd noch borst. Nergens waar nog iets te beleven valt,
tenzij in mijn broek. Nergens waar nog vertier wordt getoond, behalve
heimelijk in de liefde, en nergens waar nog vrijheid van mensheid is.
29/11/2008:
En ach, en wee, en ocharme al de mensjes, en ook de grote, grotendeels.
Ik wou dat ik een kast had om uit te komen, maar ik heb enkel een schuif.
Niets om mee in te pakken behalve blanco cadeaupapier van den Aldi,
niets om mee uit te pakken behalve mijn geveinsd talent en valse blik.
30/11/2008:
Er is toch meer nodig dan een pallet Dr. Pepper, equivalent aan de energie
die op aarde rondzwerft. Mijn goesting ondermijnd, ik ruik er niet meer van.
Grappig hoe alles in duigen valt en de stukjes uiteindelijk toch nog passen,
ook al hebt ge al den helft weggegooid in een willekeurige vuilbak ergens.
08-11-2008
Ad + accusatief
Dit is het maximum reagentia
dat iemand nodig kan hebben, zonder
dat er te veel gespendeerd wordt.
Men is niet veilig meer voor
verantwoord'lijkheid, nee hoor.
Uw wereld, gesyncopeerd tot
een land vol elfjes en
nergens negens.
Geen bomen hol genoeg om
uw hart te verbergen,
want er zijn te weinig spechten
die vergeefs nog moeite willen doen.
Uitgeteld van één tot tien,
misschien gewoon om u te zien.
Want uw warmende product
is wat iedereen begeert, zonder
dat iemand ze echt nodig heeft.
----------------------------------------------------------
(03/11/2008)
Speciaal voor u geschreven. Ja, voor u.
dat iemand nodig kan hebben, zonder
dat er te veel gespendeerd wordt.
Men is niet veilig meer voor
verantwoord'lijkheid, nee hoor.
Uw wereld, gesyncopeerd tot
een land vol elfjes en
nergens negens.
Geen bomen hol genoeg om
uw hart te verbergen,
want er zijn te weinig spechten
die vergeefs nog moeite willen doen.
Uitgeteld van één tot tien,
misschien gewoon om u te zien.
Want uw warmende product
is wat iedereen begeert, zonder
dat iemand ze echt nodig heeft.
----------------------------------------------------------
(03/11/2008)
Speciaal voor u geschreven. Ja, voor u.
01-11-2008
WHAT'S THIS EMOTION? - poetae dictis
NOTA: Oktober, van 01/10/2008 tot 31/10/2008
----------------------------------------------------------
01/10/2008:
Ik betwijfel of er iemand een zeker zin voor goesting heeft, of een zekere
je ne sais quoi… Nee, ik weet het echt niet. Zonde na mijn val,
en ook wel zonde van de val. ’t Was niet te voorkomen, maar ach,
waarom zou iemand nog iets aandoen om iets nog iemand aan te doen?
02/10/2008:
Alsof precies of ze begrijpen niet wat er gaande gaat zijn, wat er gebeurt.
Blind voor dovemansoren en ze praten aan de muur. Alles valt op ons,
maar ons mechanisme is te zwak om terug bij te vallen. Alles valt ons op.
Misschien moeten ze eens iets anders proberen, menselijkheid bijvoorbeeld.
03/10/2008:
Dit maakt zowaar niets meer uit, iedereen, zowel meisjes als jongens,
alles is een procent kwijt. We krijgen niks, maar ze nemen van ons,
alsof wij arme rijke stakkers zijn die niets te delen hebben. Waarom?
Dat is niet te overzien, moest dit wel kunnen was ik u uiterst dankbaar.
04/10/2008:
Zou vandaag de dag de dag zijn om mijn chance uit te proberen,
of is de stemming niet perfect, of misschien ontbreekt er iemand om
van vandaag de dag, de dag te maken die het zou maken. Op een schaal
van 1 to 10 is het een 1, want alles ging goed op de verkeerde manier.
05/10/2008:
Wrange boodschappen worden zijdelings overgeleverd zonder iemand
die erom geeft, want alles dat gezegd moest worden, werd gezegd.
Tenzij, als er één enkel element uit het communicatie-schema weg was,
zou alles in het water vallen, een best lange tijd die voor niks meer diende.
06/10/2008:
Moest ge toevallig tijd hebben, en was die tijd dan ook vrij, en waart ge,
louter toevallig, een van de verschijningen die ik krijg, zowel in dromen
als wanneer ik straatstenen tel en onkruid bejegen, ik zou nog niet weten
wat te doen. De krachten heffen elkaar op, maar mijn mentaliteit is te zwak.
07/10/2008:
Tenzij het in mijn ogen een verkeerde reflectie weergeeft, heb ik alles
precies exact percies gezien. Hoe dingen voorbijgingen en hoe ik
aan dingen voorbijging, zoals het eventjes blijven stilstaan bij de dingen.
Dat wordt te doordacht beschouwd, en alles moet nog wat weken.
08/10/2008:
Alsof ze niks doorhebben, alsof het niet duidelijk is wat ze ons aandoen,
zo is de kennis een maskerade van de waarheid geworden. Alles wat ik doe,
is in functie van hen allemaal, en specifiek in functie van haar, maar
daar ga ik aan voorbij. Ik ga voorbij aan alles wat nog enige waarde heeft.
09/10/2008:
Een beetje te veel wordt het, een klein beetje maar, maar net zo veel,
dat het net zo zeer op het systeem inwerkt, net zo zeer een revolutie kan
veroorzaken. Zelfs zonder rade, van voren bedacht; ook zonder mij, geloof ik,
want ik doe niet meer mee. Ik ben bang van spelletjes die oorlogjes worden.
10/10/2008:
Niemand wist niks, en de rest wist allemaal alles, zonder iets door te zeggen.
Daar zaten ze dan, zonder iemand, met niemand, om hen heen, behalve misschien
de schijnende schimmen van hun geweten, en ze zullen het hebben geweten.
Te naïef, te zelfverzekerd, maar ook te weinig volgens de regels van het spel.
11/10/2008
Ik heb u niet nodig, ik ben perfect en gelukkig. De akkoorden en overeenkomsten
vlogen in het rond, en de eerste 7 letters van het alfabet waren niet eens
allemaal nodig. We betreden onbekende vlaktes van gelukzaligheid, testen
de glimlachspieren tot hun absolute extrema. Resultaten zijn eeuwigdurend.
12/10/2008:
Geen nood aan altruïstische noden van egoïstische menseenheden, of
waren het tientallen? Geen wens naar verder gaan, meer een vraag om
terug te trekken, met een te-rug-trek-zak. De mogelijkheid om stil te staan
is overwonnen, en de dwang is overbodig. Het is het allemaal evenwel waard.
13/10/2008:
Niet geen malchance, voor de verandering. God is spaarzaam met zijn variatio,
alsof hij de werkelijkheid –die van ons- in zijn bedwang wil houden.
Schiet niet onder mijn prijsduiven; verneder mij zo niet zonder enig publiek.
Misschien een afdinging naar een opgave die meer gesmaakt wordt.
14/10/2008:
’t Wordt een mix van meningen en hun peilingen, maar niemand wint nooit.
Geen idee wat te doen, geen impuls wat te denken, slechts 1 gedachte
stelt zich hoog boven mij op. Er bestaat nog steeds een geluk, maar het is
-om niet te zeggen ver- zeer gedistantieerd. Mijn aangrijpingspunt is te klein.
15/10/2008:
Zolang het geheel aan acties en hun reactie maar rendabel blijft, tegen
het woordige alsook ver geleden. Ik zou niets zeggen moeten kunnen,
omdat het recht niet mijns zijde, noch die van eenander van jullie verschaft is.
Het kost een eitje om zoiets te bedenken, maar het mag echter niet breken.
16/10/2008:
Een redelijk korte aanvang komt ons tegemoet, alsof het niets was, geweest,
noch zal blijven, zijn. Geen slag onder de riem, maar allen er netjes bovenop.
Loze vissers nemen al gauw ontslag. Zonder dat ik een zekere vorm herken,
of hoe dan ook in samenwerkingsverbondschapszwering geraak… Geen idee.
17/10/2008:
Het is nogal gevaarlijk, redelijk onverdraagbaar, vrij onhandelbaar, best wel
ongenadig. Mijn mouwen zijn nog steeds gebroken, uiteengerukt en
-het zij zo- in mijn eigen armen gelegen. Het is mijn taak om ze te wassen,
maar ik zie geen vlekken zonder bril, ik zie geen scheuren zonder inzicht.
18/10/2009:
Geen ideeën meer om na te denken over potentiële mentale ontspruitingen,
of fysieke uitstulpingen. Geen zekerheden over verzekeringen, want ik ben
niet meer in staat om kleine letters te lezen, en grote letters zijn nooit interessant
genoeg, jammer genoeg. Ik kom hier niet buiten zonder doel, of zonder gevolg.
19/10/2008:
Mijn spieren omringd door zijdezachte deeltjes, moleculen van liefde en lucht.
Mijn pezen zacht aangemaand tot ontspannen, tot uitrekken, tot ontspannen,
tot op het einde. Mijn grenzen zijn eindeloos, mijn eindes hebben een grens.
Zelfs de gelukkige. Zelfs degene waar ik zogezegd zou kunnen overleven.
20/10/2008:
Ach en wee, weer een dag. Alle obstakels die ik tegenkom op weg naar u, naar huis,
allemaal zitten ze, en ik zie niet meer. Mijn hobby is wenen. Mijn ogen zijn mijn club.
Niets zet aan het denken, niets wordt zomaar onderschat. De wereld gebeurt
recht voor mij voorbij. Het is nog maar de vraag of er een degelijk antwoord bestaat.
21/10/2008:
Gij moet geen hypotheses maken als gij dat niet wilt, ach gij. Gebruik van niets
te veel en verbruik met mate, alsof uw leven op een balans lag, tegenover
het mijne, en het uwe zou boven blijven hangen. Ik zou alles kunnen doen,
maar niets zou kunnen helpen. Niets meer, zo blijft mijn antwoord.
22/10/2008:
En er valt niks te veranderen, er valt niets te wijzigen. Er is geen belang aan.
Een onbemand sentiment tussen een onverzachte terugslag en
een nakende inslag. Goedkeuring van enorm hoge krachten, hoger misschien
dan een stapel hopen met verschillende bergen opeengezet. Misschien.
23/10/2008: SCIENCE EDITION
Incoherenties plakken vast als veestapels, de gelijkheid van waarde overal,
zelfs in jouw ogen, de gezindheid van enkelen onder ons, een stuk of 3,
de inimmuniteit voor formulaire inwikkelingen van schoonheden.
Ik ken enkel de praktijk, maar godzijdank dat ik dat tenminste ken.
24/10/2008:
Geen stromend water meer, geen brood en spijs meer nodig, noch gesneden
noch gebroken. Amper adem, amper vochten. Een eeuwig gering gering
in mijn oren, maar het werkt niet storend. Het inverse Nirvana voel ik.
Ik ruik niet meer goed, maar ik heb steeds maar meer en meer en meer.
25/10/2008:
Ik verdien mezelf terug, zonder iemands hulp en met eigen belang.
Vol trots en op de nodige bankjes ronddwalen in mijn geheugen,
De tijd uit het oog verliezen en toch het geluk aan mijn kant hebben.
Ik win voor ne keer, ik bloei open terwijl het midden herfstseizoen is.
26/10/2008:
Niet zeker of alles hier wel op rolletjes loopt, of ofdat er geen wieltjes meer zijn.
Onovertuigd van bepaalde doelen, verveeld door sommige passies.
Maar ach, er is slechts zoveel dat een mens kan verdragen, slechts zoveel,
en dat is best weinig, dat een mens kan weggeven zonder te nemen.
27/10/2008:
Ik denk er het mijne van, maar tegelijkertijde ook het jouwe, het zijne,
dat van jullie, het onze, het hunne. Dat meen ik ervan te peinzen.
De enige waarde nog toevoegbaar is het hare; niet slechts hetgeen denken,
maar zorgen dat wat ik denk en doe ooit wel eens parallel zal lopen.
28/10/2008:
Geen enige eer voor welke schepper dan ook, daar hij nooit alles perfect doet.
Er zijn gebreken, verspreid over hele universa, waar niemand van wist, maar nu
ieder personages in elke persoon er kritiek over heeft. Die arrogante reclame,
ik word er ziek van, en als ik nu nog niet moet kotsen, dan komt dat door te weinig.
29/10/2008:
Tijdstippen zijn terug in den goede. Leven van bloem tot bloem, dartelend
tussen steden, dorpen van vertier. Een sluitende overeenkomst door ons,
vrijvechters van de liefde. Ik heb slechts 1 doel dat niet wordt behaald, niet
op voorhand, niet tijdens de stelling en niet nadien. Volgend doel: 2 doelen.
30/10/2008:
De essentie is de smaak, het zicht van blikken op de wereld en zijn aspecten,
verder doet er weinig toe. Misschien, heel misschien de strijd tussen mijn dag
en mijn nacht, gevochten door ogen en oogleden, maar allemaal heel stiekem.
Moest iets anders van belang zijn, was ik reeds vergaan door paniek.
31/10/2008: HALLOWEEN EDITION
Ik weet echt niets meer, noch wat te denken, noch wat te drinken, en zelfs niet
wat te zeggen, en of ik wel iets zou zeggen. Ik weet niet meer te missen,
omdat ik het wil vermijden. Goed. Er mankeert niets, nee, maar er is iets
dat er nog had kunnen zijn, zoals het tegenovergestelde van overbodig.
----------------------------------------------------------
01/10/2008:
Ik betwijfel of er iemand een zeker zin voor goesting heeft, of een zekere
je ne sais quoi… Nee, ik weet het echt niet. Zonde na mijn val,
en ook wel zonde van de val. ’t Was niet te voorkomen, maar ach,
waarom zou iemand nog iets aandoen om iets nog iemand aan te doen?
02/10/2008:
Alsof precies of ze begrijpen niet wat er gaande gaat zijn, wat er gebeurt.
Blind voor dovemansoren en ze praten aan de muur. Alles valt op ons,
maar ons mechanisme is te zwak om terug bij te vallen. Alles valt ons op.
Misschien moeten ze eens iets anders proberen, menselijkheid bijvoorbeeld.
03/10/2008:
Dit maakt zowaar niets meer uit, iedereen, zowel meisjes als jongens,
alles is een procent kwijt. We krijgen niks, maar ze nemen van ons,
alsof wij arme rijke stakkers zijn die niets te delen hebben. Waarom?
Dat is niet te overzien, moest dit wel kunnen was ik u uiterst dankbaar.
04/10/2008:
Zou vandaag de dag de dag zijn om mijn chance uit te proberen,
of is de stemming niet perfect, of misschien ontbreekt er iemand om
van vandaag de dag, de dag te maken die het zou maken. Op een schaal
van 1 to 10 is het een 1, want alles ging goed op de verkeerde manier.
05/10/2008:
Wrange boodschappen worden zijdelings overgeleverd zonder iemand
die erom geeft, want alles dat gezegd moest worden, werd gezegd.
Tenzij, als er één enkel element uit het communicatie-schema weg was,
zou alles in het water vallen, een best lange tijd die voor niks meer diende.
06/10/2008:
Moest ge toevallig tijd hebben, en was die tijd dan ook vrij, en waart ge,
louter toevallig, een van de verschijningen die ik krijg, zowel in dromen
als wanneer ik straatstenen tel en onkruid bejegen, ik zou nog niet weten
wat te doen. De krachten heffen elkaar op, maar mijn mentaliteit is te zwak.
07/10/2008:
Tenzij het in mijn ogen een verkeerde reflectie weergeeft, heb ik alles
precies exact percies gezien. Hoe dingen voorbijgingen en hoe ik
aan dingen voorbijging, zoals het eventjes blijven stilstaan bij de dingen.
Dat wordt te doordacht beschouwd, en alles moet nog wat weken.
08/10/2008:
Alsof ze niks doorhebben, alsof het niet duidelijk is wat ze ons aandoen,
zo is de kennis een maskerade van de waarheid geworden. Alles wat ik doe,
is in functie van hen allemaal, en specifiek in functie van haar, maar
daar ga ik aan voorbij. Ik ga voorbij aan alles wat nog enige waarde heeft.
09/10/2008:
Een beetje te veel wordt het, een klein beetje maar, maar net zo veel,
dat het net zo zeer op het systeem inwerkt, net zo zeer een revolutie kan
veroorzaken. Zelfs zonder rade, van voren bedacht; ook zonder mij, geloof ik,
want ik doe niet meer mee. Ik ben bang van spelletjes die oorlogjes worden.
10/10/2008:
Niemand wist niks, en de rest wist allemaal alles, zonder iets door te zeggen.
Daar zaten ze dan, zonder iemand, met niemand, om hen heen, behalve misschien
de schijnende schimmen van hun geweten, en ze zullen het hebben geweten.
Te naïef, te zelfverzekerd, maar ook te weinig volgens de regels van het spel.
11/10/2008
Ik heb u niet nodig, ik ben perfect en gelukkig. De akkoorden en overeenkomsten
vlogen in het rond, en de eerste 7 letters van het alfabet waren niet eens
allemaal nodig. We betreden onbekende vlaktes van gelukzaligheid, testen
de glimlachspieren tot hun absolute extrema. Resultaten zijn eeuwigdurend.
12/10/2008:
Geen nood aan altruïstische noden van egoïstische menseenheden, of
waren het tientallen? Geen wens naar verder gaan, meer een vraag om
terug te trekken, met een te-rug-trek-zak. De mogelijkheid om stil te staan
is overwonnen, en de dwang is overbodig. Het is het allemaal evenwel waard.
13/10/2008:
Niet geen malchance, voor de verandering. God is spaarzaam met zijn variatio,
alsof hij de werkelijkheid –die van ons- in zijn bedwang wil houden.
Schiet niet onder mijn prijsduiven; verneder mij zo niet zonder enig publiek.
Misschien een afdinging naar een opgave die meer gesmaakt wordt.
14/10/2008:
’t Wordt een mix van meningen en hun peilingen, maar niemand wint nooit.
Geen idee wat te doen, geen impuls wat te denken, slechts 1 gedachte
stelt zich hoog boven mij op. Er bestaat nog steeds een geluk, maar het is
-om niet te zeggen ver- zeer gedistantieerd. Mijn aangrijpingspunt is te klein.
15/10/2008:
Zolang het geheel aan acties en hun reactie maar rendabel blijft, tegen
het woordige alsook ver geleden. Ik zou niets zeggen moeten kunnen,
omdat het recht niet mijns zijde, noch die van eenander van jullie verschaft is.
Het kost een eitje om zoiets te bedenken, maar het mag echter niet breken.
16/10/2008:
Een redelijk korte aanvang komt ons tegemoet, alsof het niets was, geweest,
noch zal blijven, zijn. Geen slag onder de riem, maar allen er netjes bovenop.
Loze vissers nemen al gauw ontslag. Zonder dat ik een zekere vorm herken,
of hoe dan ook in samenwerkingsverbondschapszwering geraak… Geen idee.
17/10/2008:
Het is nogal gevaarlijk, redelijk onverdraagbaar, vrij onhandelbaar, best wel
ongenadig. Mijn mouwen zijn nog steeds gebroken, uiteengerukt en
-het zij zo- in mijn eigen armen gelegen. Het is mijn taak om ze te wassen,
maar ik zie geen vlekken zonder bril, ik zie geen scheuren zonder inzicht.
18/10/2009:
Geen ideeën meer om na te denken over potentiële mentale ontspruitingen,
of fysieke uitstulpingen. Geen zekerheden over verzekeringen, want ik ben
niet meer in staat om kleine letters te lezen, en grote letters zijn nooit interessant
genoeg, jammer genoeg. Ik kom hier niet buiten zonder doel, of zonder gevolg.
19/10/2008:
Mijn spieren omringd door zijdezachte deeltjes, moleculen van liefde en lucht.
Mijn pezen zacht aangemaand tot ontspannen, tot uitrekken, tot ontspannen,
tot op het einde. Mijn grenzen zijn eindeloos, mijn eindes hebben een grens.
Zelfs de gelukkige. Zelfs degene waar ik zogezegd zou kunnen overleven.
20/10/2008:
Ach en wee, weer een dag. Alle obstakels die ik tegenkom op weg naar u, naar huis,
allemaal zitten ze, en ik zie niet meer. Mijn hobby is wenen. Mijn ogen zijn mijn club.
Niets zet aan het denken, niets wordt zomaar onderschat. De wereld gebeurt
recht voor mij voorbij. Het is nog maar de vraag of er een degelijk antwoord bestaat.
21/10/2008:
Gij moet geen hypotheses maken als gij dat niet wilt, ach gij. Gebruik van niets
te veel en verbruik met mate, alsof uw leven op een balans lag, tegenover
het mijne, en het uwe zou boven blijven hangen. Ik zou alles kunnen doen,
maar niets zou kunnen helpen. Niets meer, zo blijft mijn antwoord.
22/10/2008:
En er valt niks te veranderen, er valt niets te wijzigen. Er is geen belang aan.
Een onbemand sentiment tussen een onverzachte terugslag en
een nakende inslag. Goedkeuring van enorm hoge krachten, hoger misschien
dan een stapel hopen met verschillende bergen opeengezet. Misschien.
23/10/2008: SCIENCE EDITION
Incoherenties plakken vast als veestapels, de gelijkheid van waarde overal,
zelfs in jouw ogen, de gezindheid van enkelen onder ons, een stuk of 3,
de inimmuniteit voor formulaire inwikkelingen van schoonheden.
Ik ken enkel de praktijk, maar godzijdank dat ik dat tenminste ken.
24/10/2008:
Geen stromend water meer, geen brood en spijs meer nodig, noch gesneden
noch gebroken. Amper adem, amper vochten. Een eeuwig gering gering
in mijn oren, maar het werkt niet storend. Het inverse Nirvana voel ik.
Ik ruik niet meer goed, maar ik heb steeds maar meer en meer en meer.
25/10/2008:
Ik verdien mezelf terug, zonder iemands hulp en met eigen belang.
Vol trots en op de nodige bankjes ronddwalen in mijn geheugen,
De tijd uit het oog verliezen en toch het geluk aan mijn kant hebben.
Ik win voor ne keer, ik bloei open terwijl het midden herfstseizoen is.
26/10/2008:
Niet zeker of alles hier wel op rolletjes loopt, of ofdat er geen wieltjes meer zijn.
Onovertuigd van bepaalde doelen, verveeld door sommige passies.
Maar ach, er is slechts zoveel dat een mens kan verdragen, slechts zoveel,
en dat is best weinig, dat een mens kan weggeven zonder te nemen.
27/10/2008:
Ik denk er het mijne van, maar tegelijkertijde ook het jouwe, het zijne,
dat van jullie, het onze, het hunne. Dat meen ik ervan te peinzen.
De enige waarde nog toevoegbaar is het hare; niet slechts hetgeen denken,
maar zorgen dat wat ik denk en doe ooit wel eens parallel zal lopen.
28/10/2008:
Geen enige eer voor welke schepper dan ook, daar hij nooit alles perfect doet.
Er zijn gebreken, verspreid over hele universa, waar niemand van wist, maar nu
ieder personages in elke persoon er kritiek over heeft. Die arrogante reclame,
ik word er ziek van, en als ik nu nog niet moet kotsen, dan komt dat door te weinig.
29/10/2008:
Tijdstippen zijn terug in den goede. Leven van bloem tot bloem, dartelend
tussen steden, dorpen van vertier. Een sluitende overeenkomst door ons,
vrijvechters van de liefde. Ik heb slechts 1 doel dat niet wordt behaald, niet
op voorhand, niet tijdens de stelling en niet nadien. Volgend doel: 2 doelen.
30/10/2008:
De essentie is de smaak, het zicht van blikken op de wereld en zijn aspecten,
verder doet er weinig toe. Misschien, heel misschien de strijd tussen mijn dag
en mijn nacht, gevochten door ogen en oogleden, maar allemaal heel stiekem.
Moest iets anders van belang zijn, was ik reeds vergaan door paniek.
31/10/2008: HALLOWEEN EDITION
Ik weet echt niets meer, noch wat te denken, noch wat te drinken, en zelfs niet
wat te zeggen, en of ik wel iets zou zeggen. Ik weet niet meer te missen,
omdat ik het wil vermijden. Goed. Er mankeert niets, nee, maar er is iets
dat er nog had kunnen zijn, zoals het tegenovergestelde van overbodig.
01-10-2008
WHAT'S THIS EMOTION? - poetae dictis
NOTA: September, van 01/09/2008 tot 30/09/2008
----------------------------------------------------------
01/09/2008: SCHOOL EDITION
Ontdekken dat hoop niets behalve een woord is, 4 letters, 1 syllabe,
weinig tot geen betekenis meer. Het is allemaal wat vergeefs,
en toch is er van vergeving geen sprake, noch van aanvaarding.
Mijn hoop leidt bijna tot haat, 4 letters, 1 greep, geen betekenis.
02/09/2008:
Als ik kon, keek ik op naar alles wat kleiner was dan mij. En ik maakte
rechten krom, en krommen recht. Ik ging op en onder, zoals de zon,
zoals die 's zomers mijn nachtrust gunt. Ik speelde god, ik was god als ik kon.
Als ik kon, ik was een bureaulamp, of een lantaarnpaal of iets anders banaals.
03/09/2008:
Soms komen er gedachten op uit de grond, maar ze zijn ongegrond,
ze verdoezelen hetgeen wat elke dag opnieuw in de kast blijft zitten.
Het is nog steeds geen geloof, ook niet als ge denkt dat het bestaat;
en wonder bij wonder, er is nog steeds geen aanhang, noch een gevolg.
04/09/2008:
Ethiek is een kwestie van het buitenwereldse, blijkbaar. Sinds de val
van Rome, of die van Troje, zitten mensen met handen in haren,
en niemand weet wiens haardos. Een hoop op een schoonheid
die langs mij voorbij zal komen terwijl ik naar haar toe wandel.
05/09/2008:
Hey, er bestaan dingen waarvoor mensen bestaan die die zaken afzweren,
Omdat ze het beu zijn, de dingen of de mensen zelf, wat maakt het uit.
Alles komt samen in één grote anti-climax, zonde van de enige tijd.
Want als wij nog verder leefden, wat groots nut zouden wij worden?
06/09/2008:
Het milieu is gezellig warm en toedekbaar, zoals een slapende kat in de zetel.
Ik ben nogal los, gelaten en toevertrouwd aan een repetitieve vriendschap,
tot ik godzijdank verder word gedropt, in een tweezaat, in een herkenbaar
stelsel. Geen gesloten cirkel van mensen, maar een volwaardig gezin.
07/09/2008:
Meermaals gebeuren dingen zonder geldige reden, en vooral tegen geldige zin
van de betrokkene. Een of andere god leerde mij ooit om te zijn wie je bent,
wel, die god was een dommerik. Deze was een kapitein in de evidentie.
Als er nog eens iets wordt verwacht, sta ik klaar, net omdat ik ben veranderd.
08/09/2008:
Gevangen in een net van macht van buitenaf, terwijl ik buitenaf zou moeten zitten,
misschien een les, misschien een getreiter, hoe dan ook vecht ik me erdoor.
Het is leuk, om te denken hoe alles beter kan zijn, omdat verlangens vervulbaar zijn
niet zozeer snel dan wel na ettelijke tijd. Begeerten beheersen mijn dagen.
09/09/2008:
Het is een geschenk vanaf heden tot iets meer heden, de rest valt af te wachten.
Er moet iets gebeuren maar het is vrij dubieus of het wel kan,
want het denken is achterhaald en verstand is totaal uit de mode.
Maar –om het weerzinwekkendlijk af te maken-, ik zie u nog steeds, en graag.
10/09/2008:
Misschien heb ik minder nodig in de plaats van meer, en weinig dan meer.
Wat is ons leven nog waard als ge maar den helft van uzelf zijt?
Er zijn veel problemen, maar allemaal extern, oftewel ook overdreven,
en ze zijn onoplosbaar, want niemand doet nog enige moeite.
11/09/2008:
Hectische gevoelens in rustige sferen onder verschillende omstandigheden
brengen nefaste situaties voor de emotionele ziel teweeg, helaas. Helaas.
Ge kunt niks veranderen, tenzij ge er macht over hebt, en de regel is:
mensen hebben geen macht, ze hebben enkel de liefde. Of zoiets.
12/09/2008:
Van her en der een evenwichtige extase, uitgebroeid naar de zon toe,
zoals een convergente vreugdestraal vanuit mijn brein en zenuwbaan.
Tot een punt van explosie van explosies van sterren en zonnen,
en wolken en dauwdruppels die aan de wenkbrauwen blijven hangen.
13/09/2008:
Misschien bestaat er nog een hoop op een klein deeltje mensheid,
een achtste misschien, alleszins genoeg voor mij, opdat wij alles
zeggen kunnen dat onze lever niet kan dragen, en waarbij onze
prostaat niet meer kan helpen. We leggen te weinig druk, me drunkt.
14/09/2008:
Ge krijgt een wachttijd van 3 tot 4 achtsten van een seconde, en zeg dan
wat wij nodig hebben en waarom. Vertel wat je te zeggen hebt,
ik zorg voor de aanbidding, gij zorgt voor de ontvangst daarvan.
Mijn hart zit vol met lucht, en af en toe moet dat afgelaten worden.
15/09/2008:
Een onverwacht pad kruist mijn verwachtingen door steegjes en dreven,
en daarenbovendien verblijdt het mij met een enorm aantal kwaliteiten
waarvan ik nooit had geweten dat ze bestonden. Tot zover tot ze ietwat
instortten, en bijna pijn doen, omdat ge bang zijt voor een onverwacht verlies.
16/09/2008:
Zonder al te veel te doen in een roes blijven zitten, en ervoor zorgen
dat ge die niet verliest. Levensdoelen worden te hoog gesteld, me dunkt,
en ze worden te weinig bedoeld. Mijn uitvoering wordt uitgevoerd
omdat ik ertoe wordt gedwongen door mijn eigen inzicht en gelijk.
17/09/2008:
Geen roes is aan mij besteed, maar een rush, een haast sneller dan de wind,
een wind van 60 km/h. En toch lukt het om rethorische antwoorden te vinden,
belachelijke zaken te verklaren en zien verklaard worden, en toch
sta ik op punt van bijna uit mijn voegen te barsten, ik heb teveel fundamenten.
18/09/2008:
Tijd schijnt te vluchten van alles wat er achter hem wordt gelaten.
Het is een beetje duivels, het is wat gemeen. Er is geen einde aan,
noch een aanknooppunt. Het is zo abstract als de liefde, maar erger,
en net zo concreet als de aarde, maar minder erg. Tempus fugere viderit.
19/09/2008:
Noch mijn hoofd, noch mijn lichaam is zeker van zijn zaak te voeren,
althans niet op deze vermaande manier, deze weelderige wijze vanverwaandheid.
Ik val noch met mijn achterste, noch met mijn voorste in de boter,
omdat die vloot te klein is voor mijn afzetgebied in het verre weiland.
20/09/2008:
Ik ben misschien niet de slimste, of de meest intelligente, maar ik weet wel veel.
Gij zijt misschien niet de meest interessante, of de leukste, maar ik hou van u.
Wij zijn misschien niet het meest perfect, of zelfs goed, maar dat maakt niet uit.
Wij zijn niet veel, erg weinig zou ik zelfs zeggen, maar wij weten dat tenminste.
21/09/2008: AUTUMN EDITION
Seconden waren nog nooit zo doorslaggevend, niemand was ooit zo strak.
Geen getijden, weinig tijden, veel spijzen, om het met een boutade te zeggen.
Het weer is er weer, en de was was af. De hoop op een zwart gat, toenemende,
maar ach, geliefde, ik geef er zo niet om, het zal me worst wezen.
22/09/2008:
Van slechts mijn pees tot een geheel achilleslichaam gemaakt, door het
gevreesde -doch uiteindelijk geliefde- systeem. Gekneden door het
werkwezen, de manueel bestuurde opdrachtenstructuur. Gemaaid,
als het gras aan deze kant van de straat, met enkele centimeters over gelaten.
23/09/2008:
Ik hoop dat ik niet meer zoveel levens over heb na dit, want dit lijkt
ook alweer eentje te veel. Of het aan mijn index ligt, of aan hetgeen wat
ik zelf schrijf, of niet lees: er is geen kat, geen hond of kanarievogel, en
bovenal is er geen mens die daarom maalt. Weinig op een schaal van 1 tot 10.
24/09/2008:
Ik moet nog veel bekijken, er zal nog veel blijken uit mijn emoties,
of het gebrek daaraan, of het gespeel daarmee, of het getrek daarvan.
Ik ga u niets beloven, niemand, nooit en nergens. Ik denk aan een ordo,
waarbij ik verloren sta, en in mijn gedachten ben ik nog steeds de betere.
25/09/2008:
Zonder kalender zou men niet eens weten welke dag het was,
zonder horloge zou men niet eens weten hoeveel uren nog moeten zijn,
zonder straatstenen zou het maar een pure gok zijn wat een straat was,
en zonder de liefde zou de mens zichzelf niet eens meer weten zijn.
26/09/2008:
Ik zou niet weten waar te slapen, waar te rusten, of wanneer te knipperen,
moest gij niet in de buurt zijn. Mijn hoop ligt allemaal op jou,
terwijl het verhaal ironisch genoeg van mijn kant moet komen,
Ik kan enkel slapen, als dat met u in een straal van 5 meter rond mij is.
27/09/2008:
Behalve een geheel arsenaal aan kennis dat op mij wordt afgevuurd,
dringt er precies ook een gelaagde diverse stroom aan gevoel binnen.
Alsof ik niet meer precies weet waar die kennis vandaan komt,
en ik zelfs niet meer weet waartoe ook maar iets nog dient, dan te zijn.
28/09/2008:
Het is niet zozeer moeilijk om mijn gedachten weg te houden, maar
des te meer om ze bewaren. Mijn beelden zijn vertekent omdat mij potlood
te zwaar is voor mijn zwakke handen. Mijn zinnen zijn verzet omdat
mijn punctuatie niet meer optimaal is, en ik op het einde van alles terecht kom.
29/09/2008:
Ik heb de bedoeling misschien niet door, en heel misschien snap ik niets,
doch mijn ogen lichten op in een kleurrijk spectrum aan bruin en blauw
telkens ik aan eender wat denk, want het past allemaal in mijn beelden.
Moest ik nu nog zelf in dat enige plaatje passen, het was een gift.
30/09/2008:
Rondziende, meeluisterende, aandacht vestigende op het slechte,
het negatieve, het geëufemiseerde. Overzichtend op de lucht gericht,
die ondertussen niets meer of niets minder dan niets meer of niets minder
geworden was geworden. Niet meer briljant, maar gestoord en ziekelijk.
----------------------------------------------------------
01/09/2008: SCHOOL EDITION
Ontdekken dat hoop niets behalve een woord is, 4 letters, 1 syllabe,
weinig tot geen betekenis meer. Het is allemaal wat vergeefs,
en toch is er van vergeving geen sprake, noch van aanvaarding.
Mijn hoop leidt bijna tot haat, 4 letters, 1 greep, geen betekenis.
02/09/2008:
Als ik kon, keek ik op naar alles wat kleiner was dan mij. En ik maakte
rechten krom, en krommen recht. Ik ging op en onder, zoals de zon,
zoals die 's zomers mijn nachtrust gunt. Ik speelde god, ik was god als ik kon.
Als ik kon, ik was een bureaulamp, of een lantaarnpaal of iets anders banaals.
03/09/2008:
Soms komen er gedachten op uit de grond, maar ze zijn ongegrond,
ze verdoezelen hetgeen wat elke dag opnieuw in de kast blijft zitten.
Het is nog steeds geen geloof, ook niet als ge denkt dat het bestaat;
en wonder bij wonder, er is nog steeds geen aanhang, noch een gevolg.
04/09/2008:
Ethiek is een kwestie van het buitenwereldse, blijkbaar. Sinds de val
van Rome, of die van Troje, zitten mensen met handen in haren,
en niemand weet wiens haardos. Een hoop op een schoonheid
die langs mij voorbij zal komen terwijl ik naar haar toe wandel.
05/09/2008:
Hey, er bestaan dingen waarvoor mensen bestaan die die zaken afzweren,
Omdat ze het beu zijn, de dingen of de mensen zelf, wat maakt het uit.
Alles komt samen in één grote anti-climax, zonde van de enige tijd.
Want als wij nog verder leefden, wat groots nut zouden wij worden?
06/09/2008:
Het milieu is gezellig warm en toedekbaar, zoals een slapende kat in de zetel.
Ik ben nogal los, gelaten en toevertrouwd aan een repetitieve vriendschap,
tot ik godzijdank verder word gedropt, in een tweezaat, in een herkenbaar
stelsel. Geen gesloten cirkel van mensen, maar een volwaardig gezin.
07/09/2008:
Meermaals gebeuren dingen zonder geldige reden, en vooral tegen geldige zin
van de betrokkene. Een of andere god leerde mij ooit om te zijn wie je bent,
wel, die god was een dommerik. Deze was een kapitein in de evidentie.
Als er nog eens iets wordt verwacht, sta ik klaar, net omdat ik ben veranderd.
08/09/2008:
Gevangen in een net van macht van buitenaf, terwijl ik buitenaf zou moeten zitten,
misschien een les, misschien een getreiter, hoe dan ook vecht ik me erdoor.
Het is leuk, om te denken hoe alles beter kan zijn, omdat verlangens vervulbaar zijn
niet zozeer snel dan wel na ettelijke tijd. Begeerten beheersen mijn dagen.
09/09/2008:
Het is een geschenk vanaf heden tot iets meer heden, de rest valt af te wachten.
Er moet iets gebeuren maar het is vrij dubieus of het wel kan,
want het denken is achterhaald en verstand is totaal uit de mode.
Maar –om het weerzinwekkendlijk af te maken-, ik zie u nog steeds, en graag.
10/09/2008:
Misschien heb ik minder nodig in de plaats van meer, en weinig dan meer.
Wat is ons leven nog waard als ge maar den helft van uzelf zijt?
Er zijn veel problemen, maar allemaal extern, oftewel ook overdreven,
en ze zijn onoplosbaar, want niemand doet nog enige moeite.
11/09/2008:
Hectische gevoelens in rustige sferen onder verschillende omstandigheden
brengen nefaste situaties voor de emotionele ziel teweeg, helaas. Helaas.
Ge kunt niks veranderen, tenzij ge er macht over hebt, en de regel is:
mensen hebben geen macht, ze hebben enkel de liefde. Of zoiets.
12/09/2008:
Van her en der een evenwichtige extase, uitgebroeid naar de zon toe,
zoals een convergente vreugdestraal vanuit mijn brein en zenuwbaan.
Tot een punt van explosie van explosies van sterren en zonnen,
en wolken en dauwdruppels die aan de wenkbrauwen blijven hangen.
13/09/2008:
Misschien bestaat er nog een hoop op een klein deeltje mensheid,
een achtste misschien, alleszins genoeg voor mij, opdat wij alles
zeggen kunnen dat onze lever niet kan dragen, en waarbij onze
prostaat niet meer kan helpen. We leggen te weinig druk, me drunkt.
14/09/2008:
Ge krijgt een wachttijd van 3 tot 4 achtsten van een seconde, en zeg dan
wat wij nodig hebben en waarom. Vertel wat je te zeggen hebt,
ik zorg voor de aanbidding, gij zorgt voor de ontvangst daarvan.
Mijn hart zit vol met lucht, en af en toe moet dat afgelaten worden.
15/09/2008:
Een onverwacht pad kruist mijn verwachtingen door steegjes en dreven,
en daarenbovendien verblijdt het mij met een enorm aantal kwaliteiten
waarvan ik nooit had geweten dat ze bestonden. Tot zover tot ze ietwat
instortten, en bijna pijn doen, omdat ge bang zijt voor een onverwacht verlies.
16/09/2008:
Zonder al te veel te doen in een roes blijven zitten, en ervoor zorgen
dat ge die niet verliest. Levensdoelen worden te hoog gesteld, me dunkt,
en ze worden te weinig bedoeld. Mijn uitvoering wordt uitgevoerd
omdat ik ertoe wordt gedwongen door mijn eigen inzicht en gelijk.
17/09/2008:
Geen roes is aan mij besteed, maar een rush, een haast sneller dan de wind,
een wind van 60 km/h. En toch lukt het om rethorische antwoorden te vinden,
belachelijke zaken te verklaren en zien verklaard worden, en toch
sta ik op punt van bijna uit mijn voegen te barsten, ik heb teveel fundamenten.
18/09/2008:
Tijd schijnt te vluchten van alles wat er achter hem wordt gelaten.
Het is een beetje duivels, het is wat gemeen. Er is geen einde aan,
noch een aanknooppunt. Het is zo abstract als de liefde, maar erger,
en net zo concreet als de aarde, maar minder erg. Tempus fugere viderit.
19/09/2008:
Noch mijn hoofd, noch mijn lichaam is zeker van zijn zaak te voeren,
althans niet op deze vermaande manier, deze weelderige wijze vanverwaandheid.
Ik val noch met mijn achterste, noch met mijn voorste in de boter,
omdat die vloot te klein is voor mijn afzetgebied in het verre weiland.
20/09/2008:
Ik ben misschien niet de slimste, of de meest intelligente, maar ik weet wel veel.
Gij zijt misschien niet de meest interessante, of de leukste, maar ik hou van u.
Wij zijn misschien niet het meest perfect, of zelfs goed, maar dat maakt niet uit.
Wij zijn niet veel, erg weinig zou ik zelfs zeggen, maar wij weten dat tenminste.
21/09/2008: AUTUMN EDITION
Seconden waren nog nooit zo doorslaggevend, niemand was ooit zo strak.
Geen getijden, weinig tijden, veel spijzen, om het met een boutade te zeggen.
Het weer is er weer, en de was was af. De hoop op een zwart gat, toenemende,
maar ach, geliefde, ik geef er zo niet om, het zal me worst wezen.
22/09/2008:
Van slechts mijn pees tot een geheel achilleslichaam gemaakt, door het
gevreesde -doch uiteindelijk geliefde- systeem. Gekneden door het
werkwezen, de manueel bestuurde opdrachtenstructuur. Gemaaid,
als het gras aan deze kant van de straat, met enkele centimeters over gelaten.
23/09/2008:
Ik hoop dat ik niet meer zoveel levens over heb na dit, want dit lijkt
ook alweer eentje te veel. Of het aan mijn index ligt, of aan hetgeen wat
ik zelf schrijf, of niet lees: er is geen kat, geen hond of kanarievogel, en
bovenal is er geen mens die daarom maalt. Weinig op een schaal van 1 tot 10.
24/09/2008:
Ik moet nog veel bekijken, er zal nog veel blijken uit mijn emoties,
of het gebrek daaraan, of het gespeel daarmee, of het getrek daarvan.
Ik ga u niets beloven, niemand, nooit en nergens. Ik denk aan een ordo,
waarbij ik verloren sta, en in mijn gedachten ben ik nog steeds de betere.
25/09/2008:
Zonder kalender zou men niet eens weten welke dag het was,
zonder horloge zou men niet eens weten hoeveel uren nog moeten zijn,
zonder straatstenen zou het maar een pure gok zijn wat een straat was,
en zonder de liefde zou de mens zichzelf niet eens meer weten zijn.
26/09/2008:
Ik zou niet weten waar te slapen, waar te rusten, of wanneer te knipperen,
moest gij niet in de buurt zijn. Mijn hoop ligt allemaal op jou,
terwijl het verhaal ironisch genoeg van mijn kant moet komen,
Ik kan enkel slapen, als dat met u in een straal van 5 meter rond mij is.
27/09/2008:
Behalve een geheel arsenaal aan kennis dat op mij wordt afgevuurd,
dringt er precies ook een gelaagde diverse stroom aan gevoel binnen.
Alsof ik niet meer precies weet waar die kennis vandaan komt,
en ik zelfs niet meer weet waartoe ook maar iets nog dient, dan te zijn.
28/09/2008:
Het is niet zozeer moeilijk om mijn gedachten weg te houden, maar
des te meer om ze bewaren. Mijn beelden zijn vertekent omdat mij potlood
te zwaar is voor mijn zwakke handen. Mijn zinnen zijn verzet omdat
mijn punctuatie niet meer optimaal is, en ik op het einde van alles terecht kom.
29/09/2008:
Ik heb de bedoeling misschien niet door, en heel misschien snap ik niets,
doch mijn ogen lichten op in een kleurrijk spectrum aan bruin en blauw
telkens ik aan eender wat denk, want het past allemaal in mijn beelden.
Moest ik nu nog zelf in dat enige plaatje passen, het was een gift.
30/09/2008:
Rondziende, meeluisterende, aandacht vestigende op het slechte,
het negatieve, het geëufemiseerde. Overzichtend op de lucht gericht,
die ondertussen niets meer of niets minder dan niets meer of niets minder
geworden was geworden. Niet meer briljant, maar gestoord en ziekelijk.
08-09-2008
Een te tedere aggregatie
De informatie van de erosies
En wanneer men haar zag,
zag ze er zo blauw uit als,
als het deel rondom de maan,
maar het was moeilijk haar te zien,
ze ging niet te snel, niet te traag,
ze koos echter zelf haar richting
-die ze nu steevast bepaald heeft-
en kiest zelf haar uitdijingen,
welke vaak misleidend blijken,
alsof ze hangt boven waar
alles golft onder.
Niet haar kracht, eerder haar uitstraling
moet besproken worden door ieder,
bewonderd worden door alle geliefden
en besprenkeld worden met regen,
welke door de zonnestralen breken
et ergo gedeeltelijk verdwijnen,
als sneeuw voor de zon, of als neerslag,
met doel op insensitieven voor neerslacht. (16/06/2008)
De ramificatie van de wateren
Zij was eens, de personificatie van het water
of de allegorie van een beginstroom, aan de oever.
Ellebogen waren haar wapen, vanaf de bron
tot de monding, zij maakte ellenlange bogen.
Zij maakte slechts bijna bochten, want dat
vond zij overbodig, zij kabbelde een liever.
De personificatie van het water, noch ludicus
noch liquidus, zij voerde allerminst vaart.
De allegorie haarzelve, in al haar schoonheid
en haar symboliek, verwees naar haar stroom.
“Als een preveling langs kleine keitjes en ruige rotsige
formaties, ofte als een grasoppervlak bij een kracht,
één der winden gelijk aan haar eigenste weerstand.”
De stroom vloeide standig en ook vast, dat hoort
en het past, geen enkel schade nog maar berokkende.
Zij liefkoosde haar bodem, die niet heel diep
of niet erg egaal was, door haar te strelen. (16/06/2008)
De stagnatie van de gronden
Hij stond er, de identificatie van den bodem
of de nagelatene van een water, overstroomd.
Bevalligheid of elegantie of schoonte, een virtuele
virtus der gronden, gedwong hem neerwaarts.
Al neerwaarts, de identificatie van den bodem
bleef schokkend, kende hij slecht één toevoeging.
Hij greep deze kans, gezien de rondom zijnde
toestandigheden, met zijn volledig bevlekt geloof.
Hij zou nog wijken noch sterven en, moest het
evenwel mogelijk zijn, een weg naar voren kiezen.
“Zo blijvend bespaard van onbenullen aan de randen,
geboren als een rood-witte leiddraad doorheen genen
behalve in beschouwing van zijn overste bovenste.”
Den bodem is aanhankelijk of afhankelijk, daar
de identificatie gesleten wordt, van zijn beleger.
Hij genoot van het plezier, volledig een terechte
of een collectieve stelling, voor zijn eigen aarden. (16/06/2008)
De inflatie van de limieten
Ze begonnen ermee, de realisaties van de grenzen
of de toevertrouwden van den bodem, voor geluk.
Bergen en grotere heuvels en klippen, voor al wie
van gestalte gediminueerd was, hielpen de perken.
Ze zagen geen nuttigheden, niet in de kristallen
of in de waterstofionen, met behulp van breedte.
Een ondermaatse kinetische vorm, met graagte
gezien meer dan anders, ze laten slechts niets door.
Ze gaan steeds verder, de realisaties van de grenzen
van des bodems des waters stroom, in den hoogte.
“Alles zal van ons uit gebeuren, maar nu werkt men
met name vooral tegen ons van binnenuit, en dan toch
wij horen dat wij brodig en noodzakelijk wezende.”
Ze begonnen een versterking, kleine twijgjes of
laurierbladeren of gesteente, tegenover elkaar.
Gedaan was het gevrees, verzameld door natuur
en ontzadigd uit zichzelf, zo werd ze verbreed. (16/06/2008)
De articulatie van de begrasden
Hij bleef zo staan, de alienatie van de velden
of de eenzaamheid van het grenzen, bij hen zelf.
Hij strekte en rekte, ofschoon er plaatsgebrek
dan niet plaatstekort was, zich uit over al.
Het meeste week, en terwijl hij ging en gaande
was over stompe hoeken, maar soms nam het.
Alsof hij moest verdringen, en zoals een veld
dat beamen zal, wat vuil en verward zou worden.
En leven gevend aan zij die willen, met inbegrip
van zij die misschien zouden willen, om eigen dunk.
“Wat blijft er zo niet van mijzelf over, moest ik niets,
kon ik niets zeggen over hun massa heen? Ik blijf liggen
ook al is het laat, ook al wordt er gegeten, gedronken.”
Een slag rechtswaarts, één die alles probeerde
te raken en beslagen, om voor variatie te zorgen.
Met gedachtenis en in vol ornaat, want alles
is hen als god, tonen zij de reflectie bij nacht. (23/06/2008)
De subgratie van de hemelen
Ze werd opgestegen, de incarnatie van het gesternte
of de aandachtsgift van de velden, als materie.
Een zekere zwaarte oefende, als het niet meer
of misschien ook niet minder was, een kracht uit.
Ze wist alles te zien, en ook al was er zelfs niets
niet in de buurt vindbaarder, te overblijkende.
En of ook enigszins een bepaling, alsof deze over
alles heen kroop en kruipt, zich terecht berecht.
Ze begeven zich ten lichte van hen, die evenzeer
een genitiefbepaling zijn, een schoonheid versterkt.
“Dit is een origineel script, een euclidisch gegeven,
dat in onzer handen verbergt zich, dat ons ter liefde
dient, en ter aarde reikt, zonder enige fysieke actie.”
Een nakomende versie van, wat wij eens noemden
het gefonkel van een hemel, het gelaat van goden.
Een ogenschijnlijk verschil tussen dit, waarom
blijkt wel, en het oneindige einde van haar rijk. (17/06/2008)
De latentie van de almachtigen
Zij zal zijn, de introductie van de algemachtigde
of de rafinatie van het bovenste gen, bij de atoom.
Zij zal moleculaire schenken, hetzij een geschenk
hetzij een inhoudsloos verdrag, als overlapping.
Alles kan zij tot creatie maken, want moest zij
niet capabel en rendabel zijn, voor als haar werk.
Het is totaal in haar geheel, zonder ook maar één
ontbrekend middel tot vrijheid, vervaardigd.
Niets blijft over van het overige of, ofschoon
overbodig misschien, vroeger gepolijst werk.
“Leven wordt mij met veel graagte liefgehad, maar
wat ben ik doch tot nut als het gediminueerd wordt,
ik beleef, gedragen door niets dan mijn stelsel.”
Gelukzalig en ook welvarend, in de hoop dat
dit zo kan blijven, zij strijdt verder ten gunste.
Zij verhoogt niets, zij is namelijk zelf in vol
ornaat een hoogte, zij blijft een overheid. (17/06/2008)
----------------------------------------------------------
'k Denk dat het best saai is om te lezen, maar om het te schrijven was wel heel cool! Ge kunt eigenlijk voort blijven doen, tot in het oneindige, maar daar heb ik geen goesting in, oké?
En wanneer men haar zag,
zag ze er zo blauw uit als,
als het deel rondom de maan,
maar het was moeilijk haar te zien,
ze ging niet te snel, niet te traag,
ze koos echter zelf haar richting
-die ze nu steevast bepaald heeft-
en kiest zelf haar uitdijingen,
welke vaak misleidend blijken,
alsof ze hangt boven waar
alles golft onder.
Niet haar kracht, eerder haar uitstraling
moet besproken worden door ieder,
bewonderd worden door alle geliefden
en besprenkeld worden met regen,
welke door de zonnestralen breken
et ergo gedeeltelijk verdwijnen,
als sneeuw voor de zon, of als neerslag,
met doel op insensitieven voor neerslacht. (16/06/2008)
De ramificatie van de wateren
Zij was eens, de personificatie van het water
of de allegorie van een beginstroom, aan de oever.
Ellebogen waren haar wapen, vanaf de bron
tot de monding, zij maakte ellenlange bogen.
Zij maakte slechts bijna bochten, want dat
vond zij overbodig, zij kabbelde een liever.
De personificatie van het water, noch ludicus
noch liquidus, zij voerde allerminst vaart.
De allegorie haarzelve, in al haar schoonheid
en haar symboliek, verwees naar haar stroom.
“Als een preveling langs kleine keitjes en ruige rotsige
formaties, ofte als een grasoppervlak bij een kracht,
één der winden gelijk aan haar eigenste weerstand.”
De stroom vloeide standig en ook vast, dat hoort
en het past, geen enkel schade nog maar berokkende.
Zij liefkoosde haar bodem, die niet heel diep
of niet erg egaal was, door haar te strelen. (16/06/2008)
De stagnatie van de gronden
Hij stond er, de identificatie van den bodem
of de nagelatene van een water, overstroomd.
Bevalligheid of elegantie of schoonte, een virtuele
virtus der gronden, gedwong hem neerwaarts.
Al neerwaarts, de identificatie van den bodem
bleef schokkend, kende hij slecht één toevoeging.
Hij greep deze kans, gezien de rondom zijnde
toestandigheden, met zijn volledig bevlekt geloof.
Hij zou nog wijken noch sterven en, moest het
evenwel mogelijk zijn, een weg naar voren kiezen.
“Zo blijvend bespaard van onbenullen aan de randen,
geboren als een rood-witte leiddraad doorheen genen
behalve in beschouwing van zijn overste bovenste.”
Den bodem is aanhankelijk of afhankelijk, daar
de identificatie gesleten wordt, van zijn beleger.
Hij genoot van het plezier, volledig een terechte
of een collectieve stelling, voor zijn eigen aarden. (16/06/2008)
De inflatie van de limieten
Ze begonnen ermee, de realisaties van de grenzen
of de toevertrouwden van den bodem, voor geluk.
Bergen en grotere heuvels en klippen, voor al wie
van gestalte gediminueerd was, hielpen de perken.
Ze zagen geen nuttigheden, niet in de kristallen
of in de waterstofionen, met behulp van breedte.
Een ondermaatse kinetische vorm, met graagte
gezien meer dan anders, ze laten slechts niets door.
Ze gaan steeds verder, de realisaties van de grenzen
van des bodems des waters stroom, in den hoogte.
“Alles zal van ons uit gebeuren, maar nu werkt men
met name vooral tegen ons van binnenuit, en dan toch
wij horen dat wij brodig en noodzakelijk wezende.”
Ze begonnen een versterking, kleine twijgjes of
laurierbladeren of gesteente, tegenover elkaar.
Gedaan was het gevrees, verzameld door natuur
en ontzadigd uit zichzelf, zo werd ze verbreed. (16/06/2008)
De articulatie van de begrasden
Hij bleef zo staan, de alienatie van de velden
of de eenzaamheid van het grenzen, bij hen zelf.
Hij strekte en rekte, ofschoon er plaatsgebrek
dan niet plaatstekort was, zich uit over al.
Het meeste week, en terwijl hij ging en gaande
was over stompe hoeken, maar soms nam het.
Alsof hij moest verdringen, en zoals een veld
dat beamen zal, wat vuil en verward zou worden.
En leven gevend aan zij die willen, met inbegrip
van zij die misschien zouden willen, om eigen dunk.
“Wat blijft er zo niet van mijzelf over, moest ik niets,
kon ik niets zeggen over hun massa heen? Ik blijf liggen
ook al is het laat, ook al wordt er gegeten, gedronken.”
Een slag rechtswaarts, één die alles probeerde
te raken en beslagen, om voor variatie te zorgen.
Met gedachtenis en in vol ornaat, want alles
is hen als god, tonen zij de reflectie bij nacht. (23/06/2008)
De subgratie van de hemelen
Ze werd opgestegen, de incarnatie van het gesternte
of de aandachtsgift van de velden, als materie.
Een zekere zwaarte oefende, als het niet meer
of misschien ook niet minder was, een kracht uit.
Ze wist alles te zien, en ook al was er zelfs niets
niet in de buurt vindbaarder, te overblijkende.
En of ook enigszins een bepaling, alsof deze over
alles heen kroop en kruipt, zich terecht berecht.
Ze begeven zich ten lichte van hen, die evenzeer
een genitiefbepaling zijn, een schoonheid versterkt.
“Dit is een origineel script, een euclidisch gegeven,
dat in onzer handen verbergt zich, dat ons ter liefde
dient, en ter aarde reikt, zonder enige fysieke actie.”
Een nakomende versie van, wat wij eens noemden
het gefonkel van een hemel, het gelaat van goden.
Een ogenschijnlijk verschil tussen dit, waarom
blijkt wel, en het oneindige einde van haar rijk. (17/06/2008)
De latentie van de almachtigen
Zij zal zijn, de introductie van de algemachtigde
of de rafinatie van het bovenste gen, bij de atoom.
Zij zal moleculaire schenken, hetzij een geschenk
hetzij een inhoudsloos verdrag, als overlapping.
Alles kan zij tot creatie maken, want moest zij
niet capabel en rendabel zijn, voor als haar werk.
Het is totaal in haar geheel, zonder ook maar één
ontbrekend middel tot vrijheid, vervaardigd.
Niets blijft over van het overige of, ofschoon
overbodig misschien, vroeger gepolijst werk.
“Leven wordt mij met veel graagte liefgehad, maar
wat ben ik doch tot nut als het gediminueerd wordt,
ik beleef, gedragen door niets dan mijn stelsel.”
Gelukzalig en ook welvarend, in de hoop dat
dit zo kan blijven, zij strijdt verder ten gunste.
Zij verhoogt niets, zij is namelijk zelf in vol
ornaat een hoogte, zij blijft een overheid. (17/06/2008)
----------------------------------------------------------
'k Denk dat het best saai is om te lezen, maar om het te schrijven was wel heel cool! Ge kunt eigenlijk voort blijven doen, tot in het oneindige, maar daar heb ik geen goesting in, oké?
Abonneren op:
Posts (Atom)
