WHAT'S THIS EMOTION? - poetae dictis

NOTA: September, van 01/09/2008 tot 30/09/2008

----------------------------------------------------------

01/09/2008: SCHOOL EDITION
Ontdekken dat hoop niets behalve een woord is, 4 letters, 1 syllabe,
weinig tot geen betekenis meer. Het is allemaal wat vergeefs,
en toch is er van vergeving geen sprake, noch van aanvaarding.
Mijn hoop leidt bijna tot haat, 4 letters, 1 greep, geen betekenis.

02/09/2008:
Als ik kon, keek ik op naar alles wat kleiner was dan mij. En ik maakte
rechten krom, en krommen recht. Ik ging op en onder, zoals de zon,
zoals die 's zomers mijn nachtrust gunt. Ik speelde god, ik was god als ik kon.
Als ik kon, ik was een bureaulamp, of een lantaarnpaal of iets anders banaals.

03/09/2008:
Soms komen er gedachten op uit de grond, maar ze zijn ongegrond,
ze verdoezelen hetgeen wat elke dag opnieuw in de kast blijft zitten.
Het is nog steeds geen geloof, ook niet als ge denkt dat het bestaat;
en wonder bij wonder, er is nog steeds geen aanhang, noch een gevolg.

04/09/2008:
Ethiek is een kwestie van het buitenwereldse, blijkbaar. Sinds de val
van Rome, of die van Troje, zitten mensen met handen in haren,
en niemand weet wiens haardos. Een hoop op een schoonheid
die langs mij voorbij zal komen terwijl ik naar haar toe wandel.

05/09/2008:
Hey, er bestaan dingen waarvoor mensen bestaan die die zaken afzweren,
Omdat ze het beu zijn, de dingen of de mensen zelf, wat maakt het uit.
Alles komt samen in één grote anti-climax, zonde van de enige tijd.
Want als wij nog verder leefden, wat groots nut zouden wij worden?

06/09/2008:
Het milieu is gezellig warm en toedekbaar, zoals een slapende kat in de zetel.
Ik ben nogal los, gelaten en toevertrouwd aan een repetitieve vriendschap,
tot ik godzijdank verder word gedropt, in een tweezaat, in een herkenbaar
stelsel. Geen gesloten cirkel van mensen, maar een volwaardig gezin.

07/09/2008:
Meermaals gebeuren dingen zonder geldige reden, en vooral tegen geldige zin
van de betrokkene. Een of andere god leerde mij ooit om te zijn wie je bent,
wel, die god was een dommerik. Deze was een kapitein in de evidentie.
Als er nog eens iets wordt verwacht, sta ik klaar, net omdat ik ben veranderd.

08/09/2008:
Gevangen in een net van macht van buitenaf, terwijl ik buitenaf zou moeten zitten,
misschien een les, misschien een getreiter, hoe dan ook vecht ik me erdoor.
Het is leuk, om te denken hoe alles beter kan zijn, omdat verlangens vervulbaar zijn
niet zozeer snel dan wel na ettelijke tijd. Begeerten beheersen mijn dagen.

09/09/2008:
Het is een geschenk vanaf heden tot iets meer heden, de rest valt af te wachten.
Er moet iets gebeuren maar het is vrij dubieus of het wel kan,
want het denken is achterhaald en verstand is totaal uit de mode.
Maar –om het weerzinwekkendlijk af te maken-, ik zie u nog steeds, en graag.

10/09/2008:
Misschien heb ik minder nodig in de plaats van meer, en weinig dan meer.
Wat is ons leven nog waard als ge maar den helft van uzelf zijt?
Er zijn veel problemen, maar allemaal extern, oftewel ook overdreven,
en ze zijn onoplosbaar, want niemand doet nog enige moeite.

11/09/2008:
Hectische gevoelens in rustige sferen onder verschillende omstandigheden
brengen nefaste situaties voor de emotionele ziel teweeg, helaas. Helaas.
Ge kunt niks veranderen, tenzij ge er macht over hebt, en de regel is:
mensen hebben geen macht, ze hebben enkel de liefde. Of zoiets.

12/09/2008:
Van her en der een evenwichtige extase, uitgebroeid naar de zon toe,
zoals een convergente vreugdestraal vanuit mijn brein en zenuwbaan.
Tot een punt van explosie van explosies van sterren en zonnen,
en wolken en dauwdruppels die aan de wenkbrauwen blijven hangen.

13/09/2008:
Misschien bestaat er nog een hoop op een klein deeltje mensheid,
een achtste misschien, alleszins genoeg voor mij, opdat wij alles
zeggen kunnen dat onze lever niet kan dragen, en waarbij onze
prostaat niet meer kan helpen. We leggen te weinig druk, me drunkt.

14/09/2008:
Ge krijgt een wachttijd van 3 tot 4 achtsten van een seconde, en zeg dan
wat wij nodig hebben en waarom. Vertel wat je te zeggen hebt,
ik zorg voor de aanbidding, gij zorgt voor de ontvangst daarvan.
Mijn hart zit vol met lucht, en af en toe moet dat afgelaten worden.

15/09/2008:
Een onverwacht pad kruist mijn verwachtingen door steegjes en dreven,
en daarenbovendien verblijdt het mij met een enorm aantal kwaliteiten
waarvan ik nooit had geweten dat ze bestonden. Tot zover tot ze ietwat
instortten, en bijna pijn doen, omdat ge bang zijt voor een onverwacht verlies.

16/09/2008:
Zonder al te veel te doen in een roes blijven zitten, en ervoor zorgen
dat ge die niet verliest. Levensdoelen worden te hoog gesteld, me dunkt,
en ze worden te weinig bedoeld. Mijn uitvoering wordt uitgevoerd
omdat ik ertoe wordt gedwongen door mijn eigen inzicht en gelijk.

17/09/2008:
Geen roes is aan mij besteed, maar een rush, een haast sneller dan de wind,
een wind van 60 km/h. En toch lukt het om rethorische antwoorden te vinden,
belachelijke zaken te verklaren en zien verklaard worden, en toch
sta ik op punt van bijna uit mijn voegen te barsten, ik heb teveel fundamenten.

18/09/2008:
Tijd schijnt te vluchten van alles wat er achter hem wordt gelaten.
Het is een beetje duivels, het is wat gemeen. Er is geen einde aan,
noch een aanknooppunt. Het is zo abstract als de liefde, maar erger,
en net zo concreet als de aarde, maar minder erg. Tempus fugere viderit.

19/09/2008:
Noch mijn hoofd, noch mijn lichaam is zeker van zijn zaak te voeren,
althans niet op deze vermaande manier, deze weelderige wijze vanverwaandheid.
Ik val noch met mijn achterste, noch met mijn voorste in de boter,
omdat die vloot te klein is voor mijn afzetgebied in het verre weiland.

20/09/2008:
Ik ben misschien niet de slimste, of de meest intelligente, maar ik weet wel veel.
Gij zijt misschien niet de meest interessante, of de leukste, maar ik hou van u.
Wij zijn misschien niet het meest perfect, of zelfs goed, maar dat maakt niet uit.
Wij zijn niet veel, erg weinig zou ik zelfs zeggen, maar wij weten dat tenminste.

21/09/2008: AUTUMN EDITION
Seconden waren nog nooit zo doorslaggevend, niemand was ooit zo strak.
Geen getijden, weinig tijden, veel spijzen, om het met een boutade te zeggen.
Het weer is er weer, en de was was af. De hoop op een zwart gat, toenemende,
maar ach, geliefde, ik geef er zo niet om, het zal me worst wezen.

22/09/2008:
Van slechts mijn pees tot een geheel achilleslichaam gemaakt, door het
gevreesde -doch uiteindelijk geliefde- systeem. Gekneden door het
werkwezen, de manueel bestuurde opdrachtenstructuur. Gemaaid,
als het gras aan deze kant van de straat, met enkele centimeters over gelaten.

23/09/2008:
Ik hoop dat ik niet meer zoveel levens over heb na dit, want dit lijkt
ook alweer eentje te veel. Of het aan mijn index ligt, of aan hetgeen wat
ik zelf schrijf, of niet lees: er is geen kat, geen hond of kanarievogel, en
bovenal is er geen mens die daarom maalt. Weinig op een schaal van 1 tot 10.

24/09/2008:
Ik moet nog veel bekijken, er zal nog veel blijken uit mijn emoties,
of het gebrek daaraan, of het gespeel daarmee, of het getrek daarvan.
Ik ga u niets beloven, niemand, nooit en nergens. Ik denk aan een ordo,
waarbij ik verloren sta, en in mijn gedachten ben ik nog steeds de betere.

25/09/2008:
Zonder kalender zou men niet eens weten welke dag het was,
zonder horloge zou men niet eens weten hoeveel uren nog moeten zijn,
zonder straatstenen zou het maar een pure gok zijn wat een straat was,
en zonder de liefde zou de mens zichzelf niet eens meer weten zijn.

26/09/2008:
Ik zou niet weten waar te slapen, waar te rusten, of wanneer te knipperen,
moest gij niet in de buurt zijn. Mijn hoop ligt allemaal op jou,
terwijl het verhaal ironisch genoeg van mijn kant moet komen,
Ik kan enkel slapen, als dat met u in een straal van 5 meter rond mij is.

27/09/2008:
Behalve een geheel arsenaal aan kennis dat op mij wordt afgevuurd,
dringt er precies ook een gelaagde diverse stroom aan gevoel binnen.
Alsof ik niet meer precies weet waar die kennis vandaan komt,
en ik zelfs niet meer weet waartoe ook maar iets nog dient, dan te zijn.

28/09/2008:
Het is niet zozeer moeilijk om mijn gedachten weg te houden, maar
des te meer om ze bewaren. Mijn beelden zijn vertekent omdat mij potlood
te zwaar is voor mijn zwakke handen. Mijn zinnen zijn verzet omdat
mijn punctuatie niet meer optimaal is, en ik op het einde van alles terecht kom.

29/09/2008:
Ik heb de bedoeling misschien niet door, en heel misschien snap ik niets,
doch mijn ogen lichten op in een kleurrijk spectrum aan bruin en blauw
telkens ik aan eender wat denk, want het past allemaal in mijn beelden.
Moest ik nu nog zelf in dat enige plaatje passen, het was een gift.

30/09/2008:
Rondziende, meeluisterende, aandacht vestigende op het slechte,
het negatieve, het geëufemiseerde. Overzichtend op de lucht gericht,
die ondertussen niets meer of niets minder dan niets meer of niets minder
geworden was geworden. Niet meer briljant, maar gestoord en ziekelijk.