WHAT'S THIS EMOTION? - poetae dictis

NOTA: November, van 01/11/2008 tot 30/11/2008

----------------------------------------------------------

01/11/2008: ALL SAINTS EDITION
Het is niet de bedoeling om ergens te blijven staan, maar de ouderlijke macht
van de vierde dimensie lijkt ons te willen verschalken. Alsof de moeite
niet van ons afstraalt alsof wij een zon waren in elks zijn heelal, misschien groot,
waarschijnlijk klein. Het is geenszins bedoeld om pakken te maken en erbij te zitten.

02/11/2008: ALL SOULS EDITION
Ik ben hier elke dag alweer een jaar verder. Ik kom niets tekort, integendeel,
maar jullie zijn te druk bezig niets om mij te geven. Grappig hoe alles goed komt,
hilarisch hoe er weinig echt fout gaat. Het gaat niet om bediening,
het draait allemaal om het bediend worden, de luxe niets te doen, niets te geven.

03/11/2008:
Er is niets zo belangrijk en tegelijk zo doenbaar dan het maken van elentriek.
Het gebeurt overal genoeg en de aarding is op den duur niet meer zo
doorslaggevend. Ik weet van niets, maar ik hoop er ooit op geschokt
te worden, zoals men schokt als men buiten komt van binnenuit.

04/11/2008: US ELECTION EDITION
Het is wel eens tijd voor iets anders, iets elders. Bij voorkeur iets beters.
Een nieuw stuk verlorengegaan. Een nieuwe start en een reeds bepaald einde.
Er steekt hier niks deftig ineen, alles is uiteen aan ’t storten, behalve gij,
en of ik dat leuk of jammer moet vinden, dat hangt wederom van u af.

05/11/2008:
Qua verwezenlijkingen zit ik nog maar laag bij de grond, mijn troef blijft
echter onbeperkt. Mijn kunde is bepaald, af te wachten tot welke asymptoot.
Graag gedaan. Wat ik zou zeggen als gij mij bedanken zou. ’t Is niet
meer zo gemakkelijk als het vroeger was, en toen bleek het al onmogelijk.

06/11/2008:
Zou ik een probleem hebben of is het slechts de schijn van de wolken
die mij doet aarzelen? Zou ik nu niet, nooit niet niks laten merken van mezelf,
hoe arrogant ik ook ben? Als, en wanneer dit alles in rechtere banen loopt,
och, ik zal in contentere sferen zweven, of tenminste rondhangen.

07/11/2008:
Meer dan ik verwacht had, dubbelzijdig gezien, veel meer dan ik gehoopt had,
niet generalmente, maar eerder crescendisch, tot een expressief climax,
door anderen als werelds en rustwekkends gezien, door mij echter gezien als
onevenaarbaar, uniek, welgericht, welbepaald, genoeg, en een voorzet.

08/11/2008:
Ik ben hopende dat ik gelijk heb, want mijn gemoed blijft maar schommelen,
niet alleen van voor naar achter, maar vooral zijwaarts en ook diagonaal.
De fundamenten van mijn gemoed piepen langs 2 kanten, alsof iets had
kunnen worden voorzien. Edoch, ik schrik nog altijd dat dat niet is.

09/11/2008:
Permanente nazindering van het verzwegen ultimum, misschien wel
een ultimatum. Een constante en enorme bipolariteit van 2 grootmachten,
de een groter dan de ander, de andere belangrijker dan de ene, eerstgenoemde
veel mysterieuzer, doorwegender dan eerstgenoemde. God knows.

10/11/2008:
Voor een gehele waarheid krijg ik slechts een halve vrijheid, dus een vierde
eerlijkheid. Die normen kunnen mijn waarden kussen, da’s zeker, en,
sterker nog, ik laat ze achter mij. Ik zit in het donker van de tegenwoordige
tijden, en ’t is moeilijk eruit te geraken. Ik stel voor erin te blijven zitten.

11/11/2008: ARMISTICE EDITION
Een onmiddellijke verveling, opgebouwd uit bepaalde kommata die maar bleven
ontdubbelen. Waarschijnlijk niets beter te doen, misschien niets beter te willen,
of niet beter te kunnen. De dingen zijn zo onwaarschijnlijk relatief dat
uren ofwel uren zijn ofwel maanden, en maanden zijn slechts korte maanden.

12/11/2008:
Overbodige luxe zint niet meer, aangezien het zichzelf langzaamaan
tegenspreekt, als een paradoxale paradox. Als een synthetische antithese,
alsof het een onwerkelijke realiteit beschreef. Maar zelfs een dommerik
van het eerste uur weet hiervan, zelfs een kerel zoals gij, of zoals wij.

13/11/2008:
Moest de zaak worden opgedoekt, dan pas zouden er geen gewonden vallen.
Moest alles platgebrand worden, dan pas zou iedereen overleven,
en moest alles volgens het nooit geziene plan gaan, dan zou iedereen
dierbaar achterblijven, zowel tussen het puin en de assen, als tussen de lijken.

14/11/2008:
Mijn kind, zoon noch dochter, zit daar schoontjes te schommelen, bijna, bijna
alsof de wereld aan zijn voeten ligt. Maar de wereld rolt eronder door.
Net te weinig grip op wat er gebeurt, en net daarom genoeg durf.
Niemand geeft meer om niets, alles komt nog goed, misschien zelfs perfect.

15/11/2008: DYNASTY EDITION
Ik heb nog maar een schreeuw over, en dat is die naar fatalisme toe,
vergeten waarom, maar vastberaden wat. Een verandering van de omgeving,
een constante van de versnelling. Geen idee waar ik moet blijven met
mijn tijd, maar ik verlies ze onderhand langzaamaan gezamenlijk.

16/11/2008:
Er speelt zich geen monotone onzekerheid bij mij op, ik ben zeker van niet,
maar een onbepaalde appreciatie zou daarentegen zijn plaats hier
met gemak vinden. Ik lijk misschien bedonkerd maar ben het geenszins,
ik schijn misschien niets, maar ik wordt alleszins afgeschenen door u.

17/11/2008:
Het heeft weliswaar geen nut niet meer, maar het zou ogenschijnlijk
wel deugd doen, enkel en alleen in egoïstisch opzicht. Het heeft nooit gemoeten.
Toch zou ons aller wereld er mooier uit laten zien, moesten het mogen.
Geen zorgen of het is de mijne, maar ook geen problemen dan de uwe.

18/11/2008:
Er is veel nut kwijtgespeeld, doorgespoeld door de regen, langs de goten,
in riolen, waar het nu zijn nut beoefent, als ware het daar wel nodig.
Integendeel, er is weinig nodig om gebruikt te worden, weinig dat mensen
echt laten wegrotten, maar als het dan wel zo is, het belangrijkste eerst.

19/11/2008:
Ik weet nog maar een ding en dat is dat ik de nieuwe Socrates ben, althans
versie 2.0. ’t Is dan wel evident, pas als ’t niet meer is, dan wordt het
gemist. Zoals wolken, vlak voor ze mist worden. Na een warme zomer,
een koude winter. ’t Is niet volatiel, noch aangenaam, maar gewoon normaal.

20/11/2008:
Het leven hier draait nog slechts om inbeeldingen. Proberen in te vallen,
bij te vullen. Trachten te begrijpen waar die inspanningen om dienen.
Niet inzien dat het draait om een zang, een melodie, en een nasale stem,
een bestaanscreatie, of een wezenlijke existentie die weinig meer betekent.

21/11/2008:
Het was de verjaardag van het weekend, maar er stonden te veel kaarsjes
op een te kleine taart. Te veel weinig op een te weinig veel. Nooit genoeg.
Alsof het een leger van 100 benodigt om één van 2 man te overtreffen,
alsof er 120 man moet vechten voor hun gelijk, terwijl de feiten al gegeven zijn.

22/11/2008:
Uiteindelijk, ja, het is wel de moeite, al die moeite, en die inspanning,
resultaten zijn er om te behouden, maar absoluut niet om te vergelijken.
Wat is de basis voor dit alles? Welke fundamenten liggen ons nog te wachten?
Ik ben bang voor een storm, maar tegelijk vind ik het enigszins dolletjes.

23/11/2008:
In de hoop wanende dat ik mijn schroeven nog kan vastdraaien, zonder dat
heel mijn constructie op de grond zal komen te liggen. In de waan dat
ik nog veel rendement zal halen uit wat ik doe en vooral niet gedaan heb.
Verveeld met werk en overladen met vrije tijd, niet exact maar ook niet fout.

24/11/2008:
Ik meen dat ik een standaard heb gevonden, en dat die niets minder betekent
dan dat de standaard voornamelijk afwijkt van zichzelf. Uitzonderingen,
die bevestigen allerhande regels, allerhande waarheden die an sich nooit
geloofd zouden geworden zijn. Nooit. Ook niet moest het uitkomen.

25/11/2008:
Uzelf op ongepolijst en gekarteld ijs begeven door uzelf op glad ijs te bevinden,
’t is weerom een bizarre wereld. Geen mens, maar ook geen kat, nee, zeker
geen kat, die nog kraait om de toekomst. Liever levend dan dood, en graag
op de meest gewoonlijke manier denkbaar. God, ik dank u. In excelsis gloria.

26/11/2008:
Het zit niet echt perfect ineen, en daarmee blijf ik, en blijf ik hopen op schroefjes
uit den Ikea om mij vast te draaien. Mobiliteit is ’s mans grootste vloek,
zou Jezus zeggen. Maar Jezus kan mijn kloten kussen, en ik kan op mijn beurt
zijn voeten kussen. Vicieuze cirkels zijn onvermijdelijk, te meer bij religieuzen.

27/11/2008:
Het is niet meer plezant in de vorm van het geheel, het algemene, het ultieme;
maar het blijft aangenaam om te luisteren. Ik voel mij eenzaam, alleen met
mijn verlaten bruidsschat, die ik maar langs de wegkant heb gevonden. Misschien
dat ik ook nog een bruid vind, niet in de berm, maar recht op mijn route.

28/11/2008:
Het behoort dat er wordt gekotst, misselijke gevoelens zoeken elkaar op,
dwartelend door hoofd noch borst. Nergens waar nog iets te beleven valt,
tenzij in mijn broek. Nergens waar nog vertier wordt getoond, behalve
heimelijk in de liefde, en nergens waar nog vrijheid van mensheid is.

29/11/2008:
En ach, en wee, en ocharme al de mensjes, en ook de grote, grotendeels.
Ik wou dat ik een kast had om uit te komen, maar ik heb enkel een schuif.
Niets om mee in te pakken behalve blanco cadeaupapier van den Aldi,
niets om mee uit te pakken behalve mijn geveinsd talent en valse blik.

30/11/2008:
Er is toch meer nodig dan een pallet Dr. Pepper, equivalent aan de energie
die op aarde rondzwerft. Mijn goesting ondermijnd, ik ruik er niet meer van.
Grappig hoe alles in duigen valt en de stukjes uiteindelijk toch nog passen,
ook al hebt ge al den helft weggegooid in een willekeurige vuilbak ergens.