Petrarca Had Gelijk

Ik zit hier al een tijdje op te broeden, dus ik besloot het wereldwijde web als publicatiemedium te gebruiken in afwachting van een echte druk. Ik heb wat gedichten geschreven begin 2014 (noem het poëzie, noem het woordkunst, noem het gayyyyyy, whatever) en verzameld in het poëzie zine/poëzine "Petrarca Had Gelijk" - een verzameling schrijfsels over die ene keer dat er iets gebeurde en ik iets voelde op een bepaalde manier.

Boktor #4

De fijne mensen bij Boktor hebben het mij gemakkelijk gemaakt en hebben mijn contributie alvast online gezet zodat iedereen ze kan lezen:

http://www.boktormagazine.com/boktor-04-suzy-miller/karel-geuens-the-potential-lives-of-suzy-miller/

Voor de mensen die te lui zijn om op de link te klikken:

Constraints
Age: 23,67 (my latest phone bill).
Every 9th word has to be an animal.

---

Untitled story

Suzy Miller wasn’t even awake yet, but her cat was. This little fellow decided to put his ass straight onto her face, so she woke up. “Rats!” she yelled in a daze of confusion and sloth. She got out of bed, yawned, and couldn’t bear the bright natural light coming through the window’s insect screen. She felt awful. Yeah, these were the dog days. Suzy Miller stretched and scratched her stupid mosquito bites. The window screen had some holes. Probably moths. Fuck.

Everything sucked and her parents were being bitches. Suzy was sick of everyone, and while Very Ape was playing loudly, she decided to leave the bird’s nest. She would just walk around town and horse around, maybe go to the park and chase geese. And when it would become dark, and the bats started coming out, she would look for a foxy abandoned building to stay the night, away from snakes and other dangers. She had always learned to duck and cover in such dangerous situations, but with snakes that didn’t really work. Suzy was a tough chick but when it came to large and venomous serpents she was out. She turned into a big scaredy-cat.

Suzy still slept with her old wrecked teddy bear, Mr. Cuddlebutt. Suzy would leave him for the fishes when she would leave home. She was a bitch, too, sometimes. Heartless, cold, kinda dumb. Like most primates. I guess growing up does strange things to human beings. At certain times she could get really cocky, too. She grabbed her borrowed copy of The Raven by Edgar Allan Poe, who she considered the bee’s knees in American poetry. She also liked Virginia Woolf a lot. And of course she liked candy, bunnies, TV shows and bike rides. Everybody does.

She’d worm her way out of the back door to fly to her freedom. She would dance like a puppy and run away, far away to wherever her spider sense would take her. This trip would be doggone awesome, surely. Her father, Jaq, named after the mouse from Cinderella, was listening to a record by Seal so he wouldn’t notice her crawling on her leopard print slippers. She’d be gone.

Of course her pigeon’s instinct prevented her from doing anything. She totally pussied out. She went back to sleep on her sheep’s wool pillow and thought about spending the summer’s lamb’s tail reading books, sleeping and playing Sonic The Hedgehog. He reminded her of herself. The hair, mainly.

Voila. En nu ga je naar de website om Suzy Miller te kopen, en eventueel No Regerts, O.H. Buoy en Robot-K ook. Er staan publicaties van mij in elke editie, dus dan weet je dat het de moeite is. Denk ik.

Merci!

Gedichtendag #2

Ik mis u nog steeds.
Niet op de slechte manier.
Alsof er een delay-pedaal
ergens aan mij zit.
En gij slaat ergens een snaar aan
die ik
ooit
heb opgespannen.
Fa kruis
- ik sta te hoog gestemd
- een paar tonen
- twee halve
Moest ge horen wat ik allemaal tegen u zeg
zoudt ge zeggen dat ik beter kan zwijgen
(niet op de slechte manier)
want moest ge mij kunnen horen
zou ik dat allemaal niet moeten zeggen.

Gedichtendag

Iedereen zegt dat het vandaag gedichtendag is. In het middelbaar deden we daar altijd iets mee. Sindsdien niet meer. Ik weet nog dat ik een haiku voor mijn vriend Bob had geschreven, die als volgt ging:
Bob Bob Bob Bob Bob
Bob Bob Bob Bob Bob Bob Bob
Bob Bob Bob Bob Bob
Onze leerkracht was niet onder de indruk, en kon er ook niet mee lachen. Het ding was, ik was toen effectief veel met poëzie bezig, maar ik was niet echt comfortabel met het idee van iets te schrijven in een klasklokaal-setting, laat staan in de buurt van al uw coole vrienden die van poëzie niks moesten weten. Ik heb later die les nog wel iets degelijks geschreven, herinner ik me, en dat voordragen ter compensatie naar de leerkracht toe. Geen idee meer hoe dat ging, maar waarschijnlijk was het iets met woorden in rare constructies en slimme afgeleiden, want dat deed ik wel eens.

Afin, het is nu gedichtendag 2014. Mijn sociale media vertellen mij dat. Misschien moet ik de draad terug oppikken. Laten we proberen. Ik heb geen idee meer hoe die dingen werken. Maar dat geldt tegenwoordig voor de meeste dingen in het leven.

Er is nog geld.
Er is nog tijd, er is nog
een ruimte vrij om spijt te krijgen.
Er zijn nog ideeën,
maar nu niet meer.
Is dit juist? Is dit ok?
Ben ik hier? Is dit ok?
Verantwoording.
Er zijn nog plaatsen
waar ik nog moet belanden.

Goeie ideeën -
of goeie plannen.
Misschien zit ik verkeerd, en
misschien is dat juist.

Voila. Een poging tot iets oppervlakkigs voorgesteld op een diepzinnige manier. Of iets diepzinnigs op een oppervlakkige manier voorgesteld. Hoe je het ook bekijkt.
Mogelijks probeer ik dit vol te houden en meer dingen te schrijven. Mogelijks geef ik het morgen alweer op, want morgen is het geen gecichtendag meer.
We zullen zien.