WHAT'S THIS EMOTION? - poetae dictis

NOTA: December, van 01/12/2008 tot 31/12/2008

----------------------------------------------------------

01/12/2008:
Op welke wijze is wat door wie zou moeten leren kennen, daar heb ik, ik,
ik heb daar geen weet van. Noch van de wereld, noch van het leven, noch,
wat misschien wel het essentieelste is, noch van de liefde, van het vrijen.
Misschien mis ik iets, misschien, integendeel, krijg ik iets, een prijs bijvoorbeeld.

02/12/2008:
Er wijst nog steeds niets op een constante afwezigheid van bronnen,
en ze gaat nog steeds niet dezelfde richting uit als pakweg iedereen, elke mens.
Hoe gelukkig te worden van schrijffouten, en nog blijer door het taaleigen.
Enorm –als bijwoord- versteld staan van capabiliciteiten, miskend door u.

03/12/2008:
De moeilijkheidsgraad van het verstandelijk vermogen ligt weer even
lager dan de constante. De gretigheid naar een affectus speelt te parten,
bij elk deel, zelfs. En verder, en meer, en daarenboven nog zijn er allemaal
moeites met de werkelijkheid. Was alles maar onwerkelijk, alles omgekeerd.

04/12/2008:
Ganse extrema met glansrijke oplossingen in mijn hoofd, misschien hart,
maar niet in ’t echt, misschien hard. Stel dat er iets gebeurt dat ineens
alleman beïnvloed, stel dat er een ramp of een groot geluk gebeuren zal.
Stel dat, en stel dan de vraag waar uw armen gaan zijn, waar uw handen.

05/12/2008:
Het zou toch wel kunnen moest alles in het leven zo gemakkelijk zijn als de rest,
maar dat betekent geenszins, in geen enkele zin, dat er minder moeite moet
worden gedaan. Iedereen heeft vanalles nodig, qua elk aspect van het aardse.
Biddend probeer ik me door nog een dag te sleuren, 24 uur samengeperst.

06/12/2008: SAINT NICOLAS EDITION
Ik wou dat ik zo voor eeuwig kon leven, dat ik kon leven in de eerste plaats.
Onvoorziene maar onvermijdelijke schatten aan mensheid, tesamen verzameld
op een plaats waar ze alleen voor mij zichtbaar zijn. Beestachtige groottes
aan giften, gaven en geschenken, onder welke reden ook, niemand geeft daarom.

07/12/2008:
Ik zit met hopen gebreken, maar er is slechts een gebrek dat ik toch heb.
Wij, wij zouden moeten wikken ende wegen aangaande het vervolg, de rest,
het bezinksel, het restant na de weinig succesvole explosie. Een ontploffing van
water, en aarde, en lucht. En van alles wat daar tussen zit. Alles wat je maar wil.

08/12/2008:
Ook al had ik een bed om te delen, ook al waren wij 2 gelijkgestemde solo’s, dan nog
vrees ik voor weinig kans op eenzelfde gemoed langs uw kant, uw mooiste kant.
Niet dat dat ik er niet om geef, nee, dat niet. Niet dat ik zonder deze deceptie
wel zou kunnen leven, zeker niet. Niet dat gij niet bepalend zijt voor nu.

09/12/2008:
Wat voor belang het nog heeft, dat is slechts duidelijk wanneer ge alles afweegt.
Maar noch qua gewicht, noch qua grootte zal iets doorslaggevend zijn.
De mooie kant van de medaille is al volledig afgeschuurd, en de ommezijde
is niet direct afschuurbaar. Geen win-win-situatie voor schrijnwerkers deze keer.

10/12/2008:
Ik stel mij niets meer voor, behalve het voorstel om de oppervlakte te bezien,
en niets meer dan het oppergevlakte. Ik zou mezelf een nieuwe bril moeten kopen,
omdat ik niet meer weet wat te zien, of hoe te bekijken. Ik zou mezelf,
denkelijk, weg moeten stoppen achter afgebroken obstakels, weg voor mezelf.

11/12/2008:
Het kwam neer op een frustrerend gevoel van gemakshalvigheidse moeites,
alom toerend en rondroerend rond die ene, waarvoor sterren oorlog zouden voeren,
waarvoor de kracht uitgeschakeld zou worden en wiens vader wel een gloeilamp
zou kunnen vervangen. Dat is mijn best, en ik bid naar God, voor de rest.

12/12/2008:
Het leven weegt hier alzeker geenszins op tegen alleszins niets. Het leven,
het hoogste goed, en tegelijk het laagste slecht, alsof de keuze niet evident is.
Ik laat wat er rechts of links gebeurt louter in het midden, als het al gebeurt,
in mijn geest van post-modernisme, post-lateralisme, post-altruïsme.

13/12/2008:
Lijkt dit niet enorm een verbreken van de tijd, het gebrek aan plaats en ruimte
in lichtjaren? Alsof er al clusters zijn ontstaan terwijl de dag nog moet beginnen,
en dat de nacht zich te bedde legt als er nog geen sterren zijn ontbrand.
Misschien loopt de klok achter, misschien loopt de wereld voor. Misschien niet.

14/12/2008:
Nog een paar jaar tot bevestiging. Nog een enkel aantal maanden tot bij de
zekerheid over niets, onzekerheid over alles. Ik hoop maar dat ik erover geraak,
over deze situatie, over de hekken des levens, over de magistratische werking
van de dingen in mijn directe omgeving, over hen, over dingen die niet jou zijn.

15/12/2008:
Alles slaagt me tegen, houdt me tegen, alles vecht terug terwijl ik geen moeite
wil doen. Ik word belaagd terwijl mijn aanval slechts intern is, verzekerd.
Terwijl mijn gevoelens niets meer zijn dan een bloem, zij kan ze bewateren, of
zij kan ze laten verwelken. Ik heb nooit meer gedacht, nooit geacht, steeds gewild.

16/12/2008:
Een diner was nooit zo lekker geweest, nooit zo semi-perfect, want nooit hier
en nu, nooit met jou, nooit geweest. “Pluk de dag, en geniet van de kleine
dingen in het leven,” zeiden ze allemaal, waardoor de grote levensdingen
hun belang verloren, werden verwaarloosd en alleen het niets nog goed was.

17/12/2008:
Waarom zou ik er nu mee stoppen? Misschien geen bepaald hoogtepunt,
maar hoog genoeg om naar beneden te springen en minstens voor pakweg
de rest van mijn leven in de lucht te blijven zweven. En als de grond nadert,
de aarde mij lonkt, als ik zal vallen, dan zal ik dood zijn nog voor ik raak.

18/12/2008:
Belevenissen die zelf niet aan Einstein’s en Copernicus’ gezamelijk intellect
zouden kunnen tippen. Ervaringen waar zelfs Ketchum of Mutou geen kop
of geen staart aan vast zouden kunnen krijgen. Punten die niemand hier ooit
zou kunnen scoren, omdat ze gewoon niet veel beter weten, tegen beter weten.

19/12/2008:
’t Is met moeite dat er een indeling is, met gemak doch dat we ertussen zitten.
Alles wat hier gebeurt, elke X in mijn omstreke staat in functie van elke Y
in uwe gebuurte. En al was het een irreël getal, dan nog is mijn domein positief,
maar het beeld hangt slechts van u af. En het kan me steeds minder schelen.

20/12/2008:
Er zijn nog maar weinig dingen die blij maken, maar des te groter dat ze zijn.
Niemand maalt om niets meer, behalve om zichzelf, want zichzelf is nog steeds
de grootste ik. Wij zitten in een nest van welwillendheid, maar wij kunnen
er niet uit, tot moeder vogel ons de zelfkennis voedt. Het einde van de wijsheid.

21/12/2008: WINTER EDITION
’t Is moeilijk om dingen voor te stellen, en zeker voor uzelf, omdat kritiek
al lang weerlegd is en uw adem al lang benomen. Maar wie kijkt er om?
Misschien uw ouders, misschien uw alter ego, misschien uw alius ego.
Er zijn nog maar weinig zekerheden, de enige zijn nog de onzekerheden.

22/12/2008:
Zou er iets mis zijn met mij, en zo ja, gaat dat ooit stoppen? Gaat mijn gebrek
ooit een overstock krijgen? Mijn zelfvertrouwen in de koopjeshoek?
Elk leven lijkt zo breekbaar en kort, maar het is zo lang en stevig in feite, zonde
van de tijd die we verdoen door te doen, ge kunt beter nadenken over te denken.

23/12/2008:
Sommige dingen hebben geen nut meer, dan het nut om ze te doen, hersendood
en ontspannen. Blij, gelukkig en weltevreden. Dubieus over de waarheid achter
elke leugen, kritisch tegenover elk slachtoffer van massa-secularisatie.
De kitsch is geen probleem, de wijn ook niet, de gevolgen zijn de oorzaak.

24/12/2008: CHRISTMAS EVE EDITION
Er is veel gebeurd dat het begrip tot nieuwe niveau’s leidt, gebeurtenissen
buiten het zinnige, buiten het rationele, buiten de symbolische doos.
Dat maakt het moeilijk om te stapelen, maar alles zal wel eens loslopen,
zowel situaties, als gekken, als kippen, als honden, als jaren en feesten.

25/12/2008: CHRISTMAS EDITION
Ik maak wel mijn eigen Jezus aan, en ik geef hem zelf een nieuwe verjaardag,
want mijn Jezus zal een boodschap brengen die misschien niet veel verschilt
van de eerste, maar net daarom zoveel verschilt. Mijn Jezus zal veel brengen,
maar ’t is een last om te begrijpen wat er gebracht wordt, en waarom.

26/12/2008:
Er kan zoveel breken. Harten, vazen, bekers. Maar bovenal is het glas
het breekbaarst. Ook meteen het pijnlijkst. Het gevaarlijkst. Het hardst.
Glas wordt gebroken, en breekt met zich alles wat het wil. Vervormen van
vreemde voorwerpen, vervagen van vergeten en vergankelijke verledens.

27/12/2008:
Gek hoe de dingen druk bijeen staan, en toch zo afzijdig blijven, alsof niemand
nog van niemand nooit niets gehoord had. Gek hoe mensen hun hypocrisie
verloochenen, zelfs zonder hanen sie een aantal keren kraaien, zelfs zonder.
Het is geen kwestie van missen, wel van raken, dat blijkt alles wat telt.

28/12/2008:
Het Spaans kent enkele woorden voor de gegevens, maar nooit een oplossing.
Of dat noodzakelijkerwijze nodig is, weet ik bijlange nog niet, maar ik denk
dat het gauw genoeg zal doordringen, zoals een vermoeidheidskater
stilletjes uit uw onderbewustzijn kruipt en zich in het bovenbewustzijn nestelt.

29/12/2008:
Niets anders dan krankzinnigheid, en elk synoniem dat er ooit voor bedacht is,
om het woord toch meer de kracht van de situatie uit te laten beelden,
te laten tonen. Wat er soms gebeurd is jammer, maar wat er soms volgt is
quasi aangenaam. Bijna, en elk synoniem dat betekent dat niets geheel is.

30/12/2008:
Een opluchting van jewelste, ja zelfs, één van je welste, wat dat ook moge
zeggen willen, wat ter wereld dat ook betekent. Want woorden zij onze kracht,
maar die kracht schijnt niet steevast gegrond te zijn, doch labiel en variabel.
Zoals een X, onafhankelijk maar veranderlijk, waarbij de mensen Y’en zijn.

31/12/2008: NEW YEAR’S EVE EDITION
Dit is alles even vergeten, en tegelijk alles proberen te onthouden, verplaatsend.
Dit is wat iedereen wel eens wilde, zonder het ooit toe te gevenn verradend.
Dit zou zijn waarom ik nog voortdoe, en dat is het nog steeds, minus een
sleutelfactor, een figuur met een mooi figuur, een wezen met een mooi wezen.