WHAT'S THIS EMOTION? - poetae dictis

NOTA: Mei, vanaf 01/05/2008 tot 31/05/2008

----------------------------------------------------------

01/05/2008: ASCENSION/LABOUR EDITION
Ik ben aan te spreken als een heer, een man, een mens genaamd. Voldaan,
gezet, gebroken. Eigenschappen zonder enige referentie jegens mijn wezen,
wat ik werkelijk voorstel. Ik ben een oppervlakte, meetbaar en buigbaar,
maar ik ben invariabel. Ik ben een vlak, en gij kunt op uwe kop gaan staan.

02/05/2008:
Als echte graver van putten, holen, gaten, holtes, gatten, dieptes, ondieptes,
en andere aanhangers van het negatieve reliëf, en als maker van deksels en
dergelijke, zo gaat iedereen zijn pad tussendoor, zonder zich zorgen te verbeelden,
iedereen doorkruist, of springt desnoods over, de putten die gemaakt zijn.

03/05/2008:
Kapot, maar niet gebroken, wel gescheurd en scheurend, misschien bescheurd.
Zeker besmeurd, als dat kan, met zweet, of misschien met water met zeep.
Niks dat kan misgaan gaat misschien fout, maar is die fout dan niet misgegaan?
Mij kan het niets schelen, zolang de zon mijn goddelijk lichaam maar omhelst.

04/05/2008:
Ik krijg een tegoed terug, zonder bonneke, maar met veel liefde; en al.
Ik denk. En ik stop ermee, want alles is niet om over te denken. Genot.
Ik doe maar alsof, maar uiteindelijk werkt het echt en schrik ik ik schrik
wel even, terecht misschien. Prachtige paletten, kapitalen aan kleuren. En al.

05/05/2008:
Zeven à acht minuten duurde het, tot mijn zoete ogen zich konden openen,
en nog eens zoveel voor ik ergens gekomen geweest ben. Veel tijden die
voorbijgingen, nodeloos en jammerlijk, tedere tijden. Fijn en niet aan te raken.
Ik wilde iedereen laten zijn, laten doen, laten zien, maar dat gaat fout. Verzekers.

06/05/2008:
Als ge een aftocht moogtafblazen, waarom verwijten ze ons dan, wanneer wij eens
een optocht opblazen. Er is geen vergelijking en alles blijft hetzelfde, in rust.
Het is een kleine afwijking van de norm, maar als zelfs de norm al afwijkend is,
wat maakt het dan nog uit. Wij zijn van mening dat goud iedereen goed doet.

07/05/2008:
Suspensie, pretentie, vergankelijkheid, wie weet mij het te vertelle, Muze?
En Muze, mag ik u aanroepen? Mag ik iets vragen? Muze, ik zie uw fotografie!
Verbanden die ongewild gelegd worden maar een beetje vergeten tegelijk,
zoals verliefdheid ons uitbreidt, maar ons tegelijk vergeet, of niet ziet staan.

08/05/2008:
Een hevig verlangen naar 2 velden verder overmant mij, een overheersende
Schoonheid, het neo-platonisch ideaal, inclusief wind, haren en schone blik.
Zij is wat iedereen wil, maar niet iedereen krijgt. Allesbehalve lustobject,
een schoonheid omvat haar die liefde amfetaminetisch opwekt. Terecht.

09/05/2008:
Een veroorzakende zon, stralen van abormale grootte, zweet overal.
Als een golf spanning overal, een druppel die een emmer verbazing vol maakt.
De noten, tonen, oren, een perpetuele gratie van de digitale echtheid.
Ontlading van kop tot teen, achter naar voor: Beatissimus. Hot. Water. Music.

10/05/2008:
Zonder gezever, een grootst geluk en onevenaarbaar, niks deed me beter.
Ik kan sterven, en ik zal tevreden zijn, omdat ik gezien heb wat ik wilde,
omdat ik ervaard heb wat begeerd werd dat ik ervaarde. Ik heb alles
wat ik wil, dus het kan me niet schelen als ik het ineens kwijt speel.

11/05/2008:
Een ver te zoeken empathos, maar aanwezig. Mijn fysiek gedrag werd snel
een gedrang, met mensen om te gaan, door ze een afscheid te bieden,
iets waardig maar niet te veel. Gezellig maar niet te veel. Ik ben nu efkens
in orde, maar of dat blijft, is een gok. En gokken is niet echt gemakkelijk.

12/05/2008:
Door overvloedig wederkerige voornaamwoorden te gebruiken, laat ik, terecht,
mijn overvloedig wederkerige gevoelswoorden zien. Iets atypisch, onvoorspelbaar,
ne klop die ge nooit had verwacht, een greep die het verleden niet kan vasthouden
(noch door zwakte noch door tegenzin), maar iets tegelijk onmetelijk verregaand.

13/05/2008:
Als een paard bestegen, maar kapotgedraaid. Kapotgebroken. Kapotgezaaid.
Kapotgegaan. Kapotgelegen. Kapotvermaand. Kapotgekregen. In 2 stukken.
Uit. Één. Kapotgezeten. Kapotbestreken. Kapotgeketend. Kapotgekeken.
Van grimas tot glimlach in 2,15 seconden, doenbaar, doende en gedaan.

14/05/2008:
‘t Was schoon geweest, bleek genoeg geweest. Niks meer schoon, maar nederig.
Ondergaand, nedergehaald. Niet om goede bedoelingen. Een mentaliteits - eh -
changement. Of een vastzitten, een blijvensteken. Een debiele fase die ontweken
moet worden. Jammer voor ons, want ‘t is zo aanwezig als een nat grasdek.

15/05/2008:
Vertier was niet ver te zoeken. Zelfs als men onder een steen keek kon men
plezier vinden. In het leven, in het moment, in een andere dimensie. Overal, gelach.
Nooit slecht bedoeld, soms verkeerd verstaan, als bijtjes die rond je oren zoemen.
Alles blijft nog in orde, fijn zo, heus waar. Niets klapt ineen, niemand valt aan.

16/05/2008:
Elke seconde werd een twijfel, maar hij duurde nooit lang, elke minuut deed ertoe.
Als een bende, een groep, een hoopje met 1 uitsteekpunt dat we willen vormen
tot een team, een ploeg, een humain werktuig met steeds 1 hoogtepunt,
van waaruit Euler zelf de rechte mag kiezen. Zolang het maar geen lijnstuk wordt.

17/05/2008:
Moest ik in Frankrijk wonen, ik zocht onophoudelijk naar verbanden, relaties,
en ik zou ze vinden, zeker, maar ik zou ze niet kunnen vatten. Ik kan
zo hoog niet grijpen, ook al probeer ik te springen. Soms zitten zo’n dingen
in het innerlijk, en zonder dat geraakt ge niet ver. Zij is het onbereikte.

18/05/2008:
Een acht op een schaal van één tot tien in hoeverre ik mij niet druk maak,
niet om wat men ziet, noch hoort, maar vooral om wat men niet ziet.
Een acht en een half om te tonen dat ik slechts een beetje geef, om slechts
een beetje persoon, begin ik te denken. Een negen voor de eenzaamheid.

19/05/2008:
Op zoek naar een uiterlijk rust was ik, bleef ik steeds maar. Vermoeidheid had
geen betere toeslag kunnen wensen, een promotiedag. 1 leven voor de prijs van 2.
En of het eerlijk was, scheelde me niet, maar dat het heerlijk was, des te meer,
ik vond echter vooral, dat het, ondanks alle misgunsten, begeerlijk was.

20/05/2008:
Ofwel was er geen eind ofwel waren er veel te veel. Stopplaatsen bij elke weg
naar mijn hart, en een file wegens ongeluk recht voor die ene die ertoe doet.
Een changement de décor zal noodzakelijk zijn, bedenk ik, denk ik al lang,
maar het begiint te dringen en ik heb nog steeds geen ruimte ervoor vrij.

21/05/2008:
Half weggezakt in een droom die geen droom was, over een liefde,
die geen liefde is, met een individu, welke te verheven is, en een entiteit.
Een geheven hoop op verrijking, een vergeven hoop. Maar ik volhard,
met een knipoog naar mijn held, door een verbintenis met een taal.

22/05/2008:
Er is iets in mijn omgeving dat onbespreekbaar is, en erger, onbereikbaar, en erger;
onvergetelijk. Onverwaarloosbaar, op een dysfemistische manier uitgedrukt.
Waarom ben ik geen vanger in een graanveld? Waarom loop ik rond tot ik val,
tot ik val en er bij neerval, zonder opgevangen te worden. Ik moet mezelf vangen.

23/05/2008:
Een nood aan een personage in mijn leven dat cruciaal zal blijken, en dat nu al
doorslaggevend is in mijn gedrag. Een zoektocht naar net dat wat ik wil,
en ook al is het vrijwel onmogelijk, en ook al is het onbereikbaar, en zelfs al
is het te hoog gegrepen, dan… Ach zot, dan geef ik het misschien beter op.

24/05/2008:
Een slecht begin zonder eind leek het me in den beginne. Het werd positief
anders, verschillend en misschien zelfs beter, met een stilzwijgende afspraak
met mezelf dat ik stilzwijgend zou verlangen. Mijn ogen krijgen des te meer
te zien, wanneer ik er op let, en aan aandacht ervoor ontbreekt het me niet.

25/05/2008:
Niets te veel voor mij, bij voorbeeld een herhaling in een herhaling is gewoon
iets uniek. Een heel aantal la’s en re’s die eigenlijk nullen en vijfen zijn
opent mij een wereld, reeds ontdekt maar te beperkt. En zonder mogelijkheden
tot exploitatie blijf ik er alleen bij zitten. Aan de wereld: ‘t is min 10 graden nu.

26/05/2008:
Ik zit niet met een klein probleem; ‘t is iets psychisch, psuchusch zelfs, want het
raakt me, denk ik. Het is een tweestrijd tussen 2 krachten, een positieve
en een veeleer negatieve. Het is jammerlijk, want ik weet niet wat te doen,
niet hoe het te doen en ik weet niet hoe ik me een houding moet geven door hen.

27/05/2008:
Uiteindelijk sta ik er maar alleen voor, volgens een wetenschappelijke studie
bij 6,5 miljard mensen. Er was sprake van een syllogisme, waar bij de conclusio:
“individu = eenzaam” net iets meer nodig had dan 2 1stegraadsvergelijkingen.
Ik hoop een uitkomst 0 gelijk aan 0, zodat alles vals blijt, zonder enige implicatie.

28/05/2008:
Een afgeleide brengt me in hogere sferen van afleiding, iets anders dan dat
wat ik zou moeten voltooien. Soms om het amusement, soms om de
noodzaak, soms om de afleiding op zich. Vooral om met mijn gedachten
vanalles te verzetten. Ik ben niet echt machtig maar ik denk van wel.

29/05/2008:
Het verzet geeft nooit op, en ook niet als het zich tegen het origineel keert.
Wij zijn wel echte mannen, jongens als het u blieft, maar krachtig genoeg en
verliefd genoeg. Capabel tot grote dingen van geen enkel belang, bereid tot
lachen, plezier maken en hersenmoorden. Het ondergaan doet ons niets.

30/05/2008:
Dood en quasi vermoord, noch in materie noch in achterliggende theorie
door mijn ganse omgeving, een bende hoopjes -maar loos van hoop- achter mij.
Slechts 1 begeerte en verder niets, en nog steeds lijd ik eronder. Ik zoek geen
eeuwige rust en ik wil mijn verlangen niet uiten. Ik wil haar als verlangen hebben.

31/05/2008:
Te veel variatie komt mij amper ten goede, verzoekende doch vergezochte
mensen komen mij tegemoet voor samenspraak, over de mensheid, maar dat is
onbewust. Perpetueel geluk is voor ons ook maar temporain, maar wie klaagt?
Ze zijn ervan minderbewust, wonderbewust dat ze alles kunnen hebben.